Τα δύο εργαστήρια ήταν γεμάτα παιχνίδια γνωριμίας, δεσίματος της ομάδας, παιχνίδια ενεργοποίησης των αισθήσεων και κινητοποίησης….

“Η θέση δεξιά μου είναι αδειανή, έλα….. (π.χ.  Χριστιίνα) και κάθισε μαζί.”…

“Άκουσε την αναπνοή μου…” (χαλάρωση)

“Μάντεψε τι νιώθω…” (παντομίμα)

“Αγάλματα γεμάτα συναισθήματα” (παγωμένες- ζωντανές εικόνες)

“Αχ, κολλήσαμε…” (κινητικό παιχνίδι)

“Μάρμαρο” και “Μάρμαρο- Ξεμάρμαρο” (κινητικό παιχνίδι)

“Φθινοπωρινό αεράκι” (τα παιδιά σε ρόλο αέρα και δέντρων)

“Ζωγραφίζω το πορτρέτο του φίλου μου και του το χαρίζω”

Η ανάγκη ύπαρξης κανόνων έγινε εύκολα φανερή και τα παιδιά μέσω καταιγισμού ιδεών και συζήτησης συνδιαμόρφωσαν το συμβόλαιο της ομάδας με αποδεκτές και μη αποδεκτές συμπεριφορές.

Όμως… Τί γίνεται όταν ο Πάκι, ο φίλος μας το παπάκι, έρχεται στο σχολείο με πονόκοιλο και γκρίνια;;;;;

Χμμμμ….ευκαιρία για “την καρέκλα των αποκαλύψεων” με ερωτήσεις, απαντήσεις, συζήτηση και συμβουλές από τους φίλους του τα παιδιά…

Και μιας και είναι φθινόπωρο (τουλάχιστον ημερολογιακά) μιλήσαμε για τα φθινοπωρινά φρούτα, τραγουδήσαμε, χορέψαμε, χρησιμοποιήσαμε τις αισθήσεις μας και παίξαμε παιχνίδια πολλά…

Κάναμε σφραγίδες με μήλα και αχλάδια…

 

Γίναμε οπαδοί του moto “1 Μήλο την ημέρα, τον γιατρό τον κάνει πέρα” και δημιουργήσαμε μήλα πολύχρωμα και διαφορετικά.

Παρατηρήσαμε τον πίνακα του Botero, συζητήσαμε, παίξαμε παγωμένες εικόνες και τις ζωντανέψαμε, γελάσαμε και τελικά επεμβήκαμε στον πίνακα με τεχνική κολάζ.