Το σχολείο μας καλοσώρισε τους κηδεμόνες των μαθητών και όλοι μαζί γιορτάσαμε την Επέτειο του Όχι.

Μια γιορτή αφιερωμένη στην Ελευθερία, στην Αξιοπρέπεια, στον Ηρωισμό και στο Θαύμα που έζησε και έπραξε ένας λαός για τον οποίο είμαστε πολύ περήφανοι! Μέσα από τραγούδια και ποιήματα εκφράσαμε την ευγνωμοσύνη μας σε όλους τους πρωταγωνιστές του 1940.

Κατόπιν οι μαθητές, κρατώντας το ιερό μας σύμβολο το οποίο τα ίδια είχαν φτιάξει, παρελάσαν στο προαύλειο χώρου του σχολείου.

ΠΟΙΗΜΑ: ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές,
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.  Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
… … …

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη : «Ειρήνη»
σα νά’ γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.

Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξι  ντουφέκια σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκαιρο το μέλλον.

Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων πουτραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος!