Μια φορά κι έναν καιρό, από αιώνες πριν θαρρώ,

σε μια γωνίτσα εδώ στη γη, μια χώρα υπήρχε ζηλευτή.

Το όνομά της είναι  Ελλάδα κι έχει μεγάλη νοστιμάδα!

πλατιά πολύ η αγκαλιά της, σα λουκουμάκια τα νησιά της.

Η ομορφούλα η Ελλάδα πως τρελαινόταν για βαρκάδα!

Στα θαλασσιά τα κύματά της ταξίδευαν τα όνειρά της.

Αλλά μια του Οκτώβρη μέρα από μια χώρα παραπέρα,

πολέμου άνεμος φυσάει και την πορτούλα της χτυπάει.

«Για πες Ελλάδα στα παιδιά σου ν’ ανοίξουνε τα σύνορά σου.

Γιατί, έτσι κι άγρια φυσήξω, γρήγορα θα σε κατακτήσω».

Αμέσως σύννεφα βαριά, γκρίζα γεμάτα συμφορά,

σκεπάσανε τον ουρανό και σπείρανε τον πανικό.

Μα της Ελλάδας τα παιδιά έχουν ατρόμητη καρδιά

και στου πολέμου τη φοβέρα με μια φωνή είπαν «ΑΕΡΑ»!

Τι πάθατε καλέ γειτόνοι; Τι είναι αυτό που σας θυμώνει;

Θέλετε δάκρυα και πόνο; Ο πόλεμος σκοτώνει μόνο.

Δεν άκουσε όμως η Ιταλία κι έτσι έγραψε η ιστορία

πως νίκησε η φασολάδα την τροφαντή μακαρονάδα!

ΟΧΙ, φωνάξαν οι φαντάροι,

ο Ντούτσε δε θα μας τουμπάρει

ΟΧΙ είπαν μάνες και παιδάκια.

ΟΧΙ είπαν και τα γαϊδουράκια!

Όλα αυτά έγιναν πριν χρόνια

στις Πίνδου τα βουνά με χιόνια.

Σήμερα Ελλάδα κι Ιταλία

έχουν αγάπη και φιλία.

Η   Ειρήνη σαν περιστεράκι,

βγαίνει ψηλά στο μπαλκονάκι

κι αντί για σφαίρες και για τρέλες

κερνάει όλους καραμέλες!

Η ιστορία δε σταματάει σαν ποταμάκι να κυλάει,

μα στο μυαλό πρέπει να μένει ό,τι εκείνη μας μαθαίνει.

Γι’ αυτό σας λέμε φωναχτά όλα του κόσμου τα παιδιά:

“Ποτέ πια πόλεμος στ’ αλήθεια, μα ούτε και στα παραμύθια!!!”

Τα νήπια φώναξαν “ΑΕΡΑ” & “ΟΧΙ”, το έγραψαν… έβαλαν χρώμα στο χαρτί, τόσο γαλανόλευκο όσο και χακί.