Το βιβλίο “Ένα ελατάκι για τον Τάκη” του Ευγένιου Τριβιζά μάς έδωσε έμπνευση να ζωγραφίσουμε ό,τι μας άρεσε περισσότερο από την ιστορία.

Χριστούγεννα παραμονές ο Τάκης είχε ακεφιές και έκανε στη μαμά του τα φριχτά παράπονά του.
Αυτό το έλατο είναι πολύ μεγάλο, πολύ ψηλό, να το φτάσω δεν μπορώ!
Κάθε φορά που το κοιτάζω, συνεχώς στραβολαιμιάζω.
Ίλιγγο νιώθω, ζάλη, μου γυρίζει γύρω γύρω το κεφάλι! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ξαφνικά, η τάξη μας γέμισε καλικάτζαρους! Τόσο άτακτοι, γεμάτοι ενέργεια και όρεξη για παιχνίδι ήταν… που άρχισαν να κυνηγούν ο ένας την ουρά του άλλου!

Κι ύστερα μια δοκιμασία και μια καλή πράξη ταυτόχρονα… Τα ψαλίδια μας τρελάθηκαν και αρχίσαμε να κόβουμε τις λωρίδες που βρέθηκαν κολλημένες στα τραπέζια μας. Ύστερα, έπρεπε να μοιραστούμε το μισό της λωρίδας μας με κάποιον συμμαθητή ή κάποια συμμαθήτριά μας! Πού να ξέραμε ότι ετοιμάζαμε τα καπέλα μεταμφίεσής μας σε ξωτικά του Άγιου Βασίλη;

Και τελικά μεταμφιεστήκαμε σε ξωτικά!

Μια περιπέτεια… ένα ταξίδι… με τρένο… στον Βόρειο Πόλο… για να αναζητήσουμε το εργαστήρι παιχνιδιών του Άγιου Βασίλη και να λύσουμε την απορία μας για το πώς άραγε να μοιάζει… Ταξιδέψαμε στις παγωμένες ράγες, σηκώσαμε πεσμένους κορμούς στον δρόμο μας, διασχίσαμε χιονισμένους λόφους με παγοπέδιλα, πέσαμε και ξανασηκωθήκαμε βοηθώντας ο ένας τον άλλον, σκαρφαλώσαμε σε βράχους, σώσαμε την κυρία από τη σπηλιά της πολικής αρκούδας, κρυφοκοιτάξαμε το εργαστήρι κι ύστρερα το αποτυπώσαμε σε χαρτί, όπως γεννήθηκε στη φαντασία μας.

Τέλος, είδαμε μια εκδοχή του εργαστηρίου του Άγιου Βασίλη σε ένα βίντεο που μας συγκίνησε ιδιαίτερα, συζητώντας για τα συναισθήματα που μας δημιούργησε!