Νοέμβριο στο νησί της Ζακύνθου και δεν θα μπορούσαμε να μην μιλήσουμε για την ελιά.

Είπαμε ένα παραμύθι για μια κοπέλα που την λέγανε ελιά. Ήταν πολύ καλή και ήθελε να βοηθάει όλους τους ανθρώπους για να μην υπάρχει άλλο δυστυχία στον κόσμο. Όσο όμως και αν προσπαθουσε, η προσφορά της ήταν μικρή σε σχέση με τη δυστυχία που υπηρχε. Γι αυτό εμφανίστηκε μια νεράιδα και τη μεταμόρφωσε σε δέντρο ελιάς. Τότε βοήθησε όλους τους ανθρώπους με το λάδι της.

Φέραμε ελιές, τις παρατηρήσαμε, τις ραβδισαμε, τις μετρήσαμε.

Από το δέντρο στο πιάτο μας….

Φωνάξαμε το Ε της ελιάς, της Ελλάδας, της Ελένης, της Εμμέλειας και της μικρής μας Ελευθερίας.

Τέλος είπαμε τον μύθο της θεάς Αθήνας και της ελιάς και φυσικά ως μεγάλοι ηθοποιοί, τον δραματοποιήσαμε.