Το σχολειό μας το καλό, το καινούργιο και παλιό,
ιδρύθηκε το 1872 ως Μονοτάξιο Δημοτικό Σχολείο Αρρένων. Σε αυτό φοιτούσαν μαθητές από τα χωριά Μεταξάτα, Καλλιγάτα και Κουρκουμελάτα. Συγχωνεύτηκε με το Δημοτικό Σχολείο Θηλέων με την υπ. Αρ. 58685/14.12.1929 απόφαση (ΦΕΚ 393/02.11.1929).
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την ιστορία του σχολείου μας, να πως την παρουσίασαν τα παιδιά του Νηπιαγωγείου μας στη γιορτή λήξης του σχολικού έτους 2017-2018.
Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα!
Καλώς ήρθατε εδώ πέρα,
στο σχολειό μας το καλό,
το καινούργιο και παλιό!
Το σχολειό μας τ’ αγαπάμε
και απόψε το τιμάμε
και με μεγάλη μας χαρά
μαζί σας θε να μοιραστούμε
όσα δουλεύοντας σκληρά
καταφέραμε να βρούμε!
Γίναμε ερευνητές,
σοβαροί μελετητές,
στο διαδίκτυο ψάξαμε
και σε βιβλία παλιά
και στα αρχεία του κράτους
βρήκαμε στοιχεία πολλά.
Κι εμείς σαν πεταλούδες
πολύ μακριά πετάξαμε,
τα χρώματα της αλήθειας
και της ιστορίας ψάξαμε.
Τρυπώσαμε σε γειτονιές
και σε στιγμές αλλοτινές
για το σχολειό μας ψάξαμε,
ρωτήσαμε και μάθαμε.
Απ’ τα χρόνια τα παλιά
έρχονταν εδώ παιδιά
και μεγάλα και μικρά.
Το 1872
φτιάχτηκε το πρώτο του χωριού σχολείο
κι εκείνα τα παλιά τα χρόνια
πήγαιναν σχολείο μόνο τα αγόρια.
Αργότερα βέβαια και τα κορίτσια
πήγαινανε σχολείο
μα αρρένων και θηλέων
δεν ήτανε μαζί τα δύο.
Μετά από τριάντα χρόνια
το 1902
έγινε μια δωρεά
και στο οικόπεδο αυτό
χτίστηκε ένα σχολειό.
Ήταν πέτρινο, γερό
με δυο αίθουσες μεγάλες
κι ένα υπόγειο τρανό
που φυλάγανε θρανία,
χάρτες και πολλά βιβλία.
Το 1929
γίναν τα σχολειά μικτά,
ενωθήκαν δηλαδή,
και πηγαίνανε σχολείο
όλα τα παιδιά μαζί.
Κι άλλοτε είχαν δάσκαλο καλό
ή και λίγο αυστηρό
αλλά όταν τ’ αρχεία σκάλισα
βρήκα πως άλλοτε είχανε και διδασκάλισσα.
Υπήρχε κάποτε δάσκαλος καλός
ο Κατσαΐτης ο γνωστός
που εβοήθησε πολύ
το σχολείο διθέσιο να γενεί.
«Χωρίς το δημόσιο να δαπανήσει οβολό»
αγόρασε κτήμα γειτονικό
κι έφτιαξε κήπο με άνθη και φυτά
που τον φροντίζαν τα παιδιά.
Πήρε μάλιστα και βραβείο
για όσα έκανε για το σχολείο.
Ήρθαν όμως δύσκολοι καιροί,
πόλεμος και κατοχή…
Φτώχεια, πείνα στα χωριά
και κλεισμένα τα σχολειά.
Λίγους μήνες
μόνο ανοίγαν
και τέσσερα χρόνια
χαμένα πήγαν.
Έτσι το ’45
ελειτούργησε ξανά
το σχολειό κανονικά.
Ήτανε όλα τόσο φτωχά
που δεν είχαν ούτε χαρτιά
κι έρχονταν οι διαταγές
σε παλιά χαρτιά γραμμένες
σε σελίδες χρησιμοποιημένες.
Ήρθε μάλιστα διαταγή
απ’ τον τότε υπουργό
γυμναστικές επιδείξεις να γενούνε
σε κάθε της χώρας μας σχολειό
«για να τονωθεί ο λαός
και να νιώσει πως αποκαταστάθηκε
της ζωής του ο ρυθμός».
Η φτώχεια όμως δεν περνά
έτσι όμορφα κι απλά
κι οι αρρώστιες οι πολλές
τους βασάνιζαν κι αυτές.
Το σχολειό πάντα κοντά
στους ανθρώπους, στα παιδιά,
έκανε εμβολιασμούς
και τους γνωστούς δαμαλισμούς.
Τι θα πει δαμαλισμός;
Μα είναι εμβολιασμός
για την ευλογιά
την αρρώστια την κακιά.
Και συσσίτια τα σχολειά
δίναν τότε στα παιδιά.
Άλλοτε έτρωγαν σπαγγέτο
κι άλλοτε σούπα ή κρέας σκέτο.
Είχαν γάλα και ψωμάκι
μαρμελάδα και τυράκι.
Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια
κι όλα πήγαιναν καλά
μέχρι το ’53
που ήρθε άλλη συμφορά.
Σεισμοί πολύ δυνατοί
ταρακούνησαν τη γη
και γκρεμίστηκαν τα πάντα
στο καλό μας το νησί.
Σπίτια, και σχολειά
γκρεμιστήκανε κι αυτά
και για άλλη μια φορά
μεγάλοι και παιδιά
ζήσαν δύσκολα, σκληρά.
Ο παππούς μου είπε
πως κοιμόταν σε σκηνές
και δεν είχαν φαγητό
αλλά ούτε και νερό.
Όμως ήρθαν για βοήθεια
πλοία με στρατό,
με γιατρούς, φάρμακα
και φαγητό.
Κι όλα τα παιδιά καθόνταν
κι έβλεπαν τον ουρανό
γιατί αεροπλάνα ρίχναν ψωμί
και μπιτόνια με νερό.
Γκρεμισμένο το σχολείο …
από πέτρες ένα βουνό!
κι ο στρατός έχτισε τότε
ένα πρόχειρο σχολειό
στην Παναγία τη Μαγγάνα
να, δίπλα εδώ.
Κι ύστερα σιγά-σιγά
άνθρωποι από τη Σκωτία
εμαζέψανε λεφτά
και εχτίστηκε ξανά
το σχολειό μας εδώ, να.
Βοήθησε τον τόπο πολύ
κι οικογένεια γνωστή
που έχτισε ξανά τα σπίτια
κι έφτιαξε και το συσσίτιο
για να τρώνε τα παιδιά
του σχολειού μας τα φτωχά.
Και περάσανε τα χρόνια
κι η ζωή σιγά-σιγά μπήκε
πάλι σε σειρά.
Τα παιδιά σχολειό πηγαίναν
χίλια πράγματα μαθαίναν
ετοιμάζανε γιορτές
με σκετσάκια και στολές.
Όμως το ’87
ενωθήκαν τα σχολειά
κι έκλεισε στα Μεταξάτα
το Δημοτικό σχολειό
για να πάνε οι μαθητές του
σε σχολείο κεντρικό.
Αλλά το ’91
ανοίγει το σχολειό ξανά
και γίνεται νηπιαγωγείο
για μικρούλικα παιδιά.
Ανοίγουν πάλι οι πόρτες του
και τα παράθυρά του
κι απ’ τις φωνούλες των παιδιών
γεμίζει η καρδιά του.