Αξιολόγηση για τη βελτίωση, όχι για την τιμωρία των εκπαιδευτικών
23 Απριλίου 2013 Δ. Νικηφόρος
Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος, των δομών και των στελεχών του, του εκπαιδευτικού έργου και του εκπαιδευτικού, συνδέεται άρρηκτα με τη βελτίωση της ποιότητας και την αποτελεσματικότητα της εκπαίδευσης, επομένως έχει βαρύνουσα σημασία για την κοινωνία και τη χώρα.
Το “Νέο σχολείο”, το οποίο άρχισε να υλοποιείται το 2010 και στοχεύει συνολικά στην αναβάθμιση της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, έδωσε προτεραιότητα στον προγραμματισμό και στην αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου της σχολικής μονάδας, με το σκεπτικό ότι η αξιολόγηση του εΣήμερα θεωρούμε θετική εξέλιξη την πρωτοβουλία της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας να προχωρήσει στη γενίκευση της αυτοαξιολόγησης, στην ίδρυση ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ). Η Υπουργική Απόφαση για την αυτοαξιολόγηση, η οποία υπογράφτηκε πρόσφατα, αποτελεί υλοποίηση μιας πολιτικής που σχεδιάστηκε, νομοθετήθηκε και εφαρμόστηκε πιλοτικά από το Υπουργείο την τριετία 2009-2012 και μπορεί να εφαρμοστεί, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, από την επόμενη σχολική χρονιά. Παράλληλα αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη στην προοπτική της διασφάλισης της απαραίτητης συνέχειας στην εκπαιδευτική πολιτική. Όμως, είμαστε αντίθετοι τόσο με τη λογική που διέπει το σχέδιο ΠΔ για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού όσο και πολλές από με τις επιμέρους διατάξεις του. Η κριτική μας εστιάζεται κυρίως στα εξής σημεία:
- Το προτεινόμενο σύστημα αξιολόγησης έχει μονομερώς ελεγκτικό-εποπτικό χαρακτήρα, δεν συνδέεται με την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και την ενδοϋπηρεσιακή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, δεν επικεντρώνεται στην τρέχουσα επαγγελματική τους δυνατότητα στην τάξη, αλλά δίνει μεγάλη έμφαση στα τυπικά προσόντα και σε ποικίλης προέλευσης “χαρτιά”.
- Ταυτόχρονα εισάγει διαδικασίες χρονοβόρες, γραφειοκρατικές και μη εφαρμόσιμες, ενώ χαρακτηρίζεται από προχειρότητα, ασάφειες, νομοθετικές ατέλειες, αστοχίες και παραλείψεις.
Γενικά, θα έλεγε κανείς ότι οι συντάκτες του είναι αυστηρά προσηλωμένοι στην εφαρμογή της ποσόστωσης, που προβλέπεται για τις προαγωγές στο δημόσιο (ν. 4024/11). Όμως, η ποσόστωση δεν μπορεί να έχει την ίδια εφαρμογή στο χώρο της εκπαίδευσης, διότι:
- Από την αρχή μέχρι το τέλος της επαγγελματικής τους ζωής, είτε ως αναπληρωτές ή νεοδιόριστοι είτε με 35ετή υπηρεσία, οι εκπαιδευτικοί ασκούν το ίδιο ακριβώς έργο. Επομένως, η βαθμολογική τους κατάταξη με βάση τα έτη υπηρεσίας εξυπηρετεί ήδη τον δημοσιονομικό στόχο.
- Στην εκπαίδευση δεν υπάρχει ανάγκη για τη διαμόρφωση “πυραμίδας” δεξαμενών στελεχών, αφού τα στελέχη επιλέγονται με βάση ειδικό θεσμικό πλαίσιο (Ν.3848/10).
- Η προκρούστεια λογική της ποσόστωσης δε συνάδει με το πολυπαραγοντικότητα του εκπαιδευτικού έργου (εκατοντάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί και μαθητές, διαφορετικοί τύποι σχολείων, διαφορετικές υποδομές και μέσα, διαφορετικές γεωγραφικές, κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες κλπ).
- Οι χιλιάδες αποσπασμένοι σε διοικητικές υπηρεσίες εκπαιδευτικοί, που ασκούν εντελώς διαφορετικό έργο από τους εκπαιδευτικούς της τάξης, είναι παράλογο να αξιολογούνται με διαφορετικά κριτήρια αλλά να προάγονται με βάση κοινούς πίνακες προακτέων.
Δημοσιευμένο στην κατηγορία Επίκαιρα .