είναι θέμα χημείας

Το 1828 η πρώτη οργανική ουσία παρασκευάζεται στο εργαστήριο

Β γενικής χημεία
1^ο μάθημα
γεγονότα το 1828 , χρονιά που παρασκευάστηκε στο εργαστήριο η πρώτη οργανική ένωση : η ουρία

απόσπασμα από το σχολικό βιβλίο.
• Κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, οι χημικοί πίστευαν ότι, για να συντεθεί μία οργανική ουσία, ήταν απαραίτητη η ζωική δύναμη (vis vitalis),την οποία διαθέτουν μόνο οι ζωντανοί οργανισμοί. Δηλαδή, επικρατούσε η βιταλιστική θεωρία, ότι οι ουσίες χωρίζονται σε ανόργανες και οργανικές και ότι, μόνο σε ζωντανούς οργανισμούς μπορούν να συντεθούν οι οργανικές ουσίες.
To 1828 ο Wohler ανακάλυψε, ότι μία οργανική ουσία μπορεί να παρασκευασθεί εργαστηριακά.

Αυτό το πέτυχε τυχαία, κατά την παρασκευή της οργανικής ένωσης ουρία, με θέρμανση κυανικού αμμωνίου. Από τότε άνοιξε ο δρόμος της οργανικής σύνθεσης, της εργαστηριακής δηλαδή παρασκευής οργανικών ενώσεων, ενώ η βιταλιστική αντίληψη τέθηκε οριστικά στο περιθώριο των εξελίξεων.Στο πρώτο δημοσίευμα ο Wöhler ανέφερε: «Το μη αναμενόμενο αποτέλεσμα αποτελεί αξιοσημείωτο γεγονός, επειδή συνιστά παράδειγμα τεχνητής παραγωγής μιας οργανικής δηλαδή ζωικής ουσίας».

τότε

1828
• Γεννιέται ο Ρώσος συγγραφέας και φιλόσοφος Λέων Τολστόι.
-Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του – είχε πει.

Διαβάστε περισσότερα “Το 1828 η πρώτη οργανική ουσία παρασκευάζεται στο εργαστήριο”

χαλκός το πρώτο μέταλλο που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος και το πρώτο βιοστατικό

H χρήση καθαρού χαλκού ήταν γνωστή στη Μικρά Ασία από το 6.500 π.Χ. ενώ από τα μέσα της 4ης χιλιετίας άρχισε ν΄ αναπτύσσεται η μεταλλουργία που προκάλεσε και την αστικοποίηση της Μεσοποταμίας. Περί το 3.000 π.Χ. η χρήση χαλκού ήταν πλήρως διαδεδομένη στην Εγγύς Ανατολή. Η χρήση του ορείχαλκου ήταν ευρύτερα διαδεδομένη στη 2η χιλιετία μέχρι την 1η όπου ακολούθησε η ευρύτερη χρήση του σιδήρου.

Χαλκός

Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους ο χαλκός είναι το πρώτο από τα μέταλλα που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος για την κατασκευή σκευών, εργαλείων και όπλων. Εκτιμάται ότι ο χαλκός έγινε γνωστός περίπου το 9.000 π.Χ., πιθανόν επειδή απαντά ως αυτοφυής και δεν απαιτεί μεταλλουργική διαδικασία για την παρασκευή του σε καθαρή μορφή.
H χρήση καθαρού χαλκού ήταν γνωστή στη Μικρά Ασία από το 6.500 π.Χ. ενώ από τα μέσα της 4ης χιλιετίας άρχισε ν΄ αναπτύσσεται η μεταλλουργία που προκάλεσε και την αστικοποίηση της Μεσοποταμίας. Περί το 3.000 π.Χ. η χρήση χαλκού ήταν πλήρως διαδεδομένη στην Εγγύς Ανατολή. Η χρήση του ορείχαλκου ήταν ευρύτερα διαδεδομένη στη 2η χιλιετία μέχρι την 1η όπου ακολούθησε η ευρύτερη χρήση του σιδήρου.
Μια ταινία που μας οδηγεί σε ένα διαχρονικό ταξίδι στην ιστορία και την τέχνη του χαλκού, του πρώτου μετάλλου που άρχισε να χρησιμοποιείται από το νεολιθικό άνθρωπο. Η ιστορία του χαλκού ξετυλίγεται στο πέρασμα του χρόνου μέσα από μια σειρά διαφορετικών χρήσεων και αξιοποιήσεών του.
http://www.edutv.gr/component/k2/xalkos-kai-fotia

Το αγγλικό του όνομα copper προκύπτει από το λατινικό Cuprum, λέξη η οποία με τη σειρά της προέρχεται από το νησί της Κύπρου, όπου και εξορυσσόταν κατά την ρωμαϊκή εποχή.
Δεν είναι ιδιαίτερα δραστικό μέταλλο γι’ αυτό και δεν αντιδρά εύκολα με άλλα στοιχεία και δεν χρησιμοποιείται ευρέως ως αναγωγικό. Στον ατμοσφαιρικό αέρα καλύπτεται αρχικά από οξείδιό του, το οποίο, με το διοξείδιο του άνθρακα μετατρέπεται σε ανθρακικό χαλκό, προσδίνοντάς του πρασινωπό χρώμα.

Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Εδιμβούργου

Αντιδρά με οξυγόνο, θείο και αλογόνα προς τις αντίστοιχες ενώσεις. Δεν προσβάλλεται από αραιά οξέα ούτε από πυκνό θειικό οξύ, προσβάλλεται από το νιτρικό οξύ (HNO3).
O χαλκός είναι βιοστατικό στοιχείο, δηλαδή παρεμποδίζει την ανάπτυξη μικροοργανισμών στην επιφάνειά του. Λόγω αυτής της ιδιότητας του, χρησιμοποιείται για την κατασκευή βιοστατικών ινών, για πόμολα θυρών και φίλτρων σε κλιματιστικά, ιδιαίτερα σε νοσοκομειακές εγκαταστάσεις. Παλαιότερα είχε χρησιμοποιηθεί και στην ναυπηγική, επειδή δεν επέτρεπε την ανάπτυξη θαλάσσιων οργανισμών στα ύφαλα των πλοίων.

Αντίγραφο αρχαίου ελληνικού δίσκου φτιαγμένο από κρατέρωμα (5,7 kg). Γλυπτοθήκη του Μονάχου.

Διαβάστε περισσότερα “χαλκός το πρώτο μέταλλο που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος και το πρώτο βιοστατικό”

Η γάτα του Schrödinger

Ο Schrödinger έδωσε την περίφημη κυματική εξίσωση, η οποία μαθηματικά συσχετίζει τη σωματιδιακή και κυματική συμπεριφορά του ηλεκτρονίου. Εδώ ανοίγει ο δρόμος για την ανάπτυξη της κβαντομηχανικής, μιας νέας μηχανικής που μπορεί να εφαρμοστεί στο μικρόκοσμο του ατόμου. Σήμερα δε θεωρούμε πλέον ότι ένα ηλεκτρόνιο κινείται σε μια ορισμένη τροχιά γύρω από τον πυρήνα. Στην κβαντομηχανική δε μιλάμε για τη θέση ενός ηλεκτρονίου, αλλά για την πιθανότητα να βρίσκεται σε μια ορισμένη θέση ένα ηλεκτρόνιο.
από το βιβλίο της χημείας που διδάσκεται στην κατεύθυνση.

Η γάτα του Schrödinger είναι ένα πείραμα σκέψης, που συνήθως περιγράφεται ως ένα παράδοξο, που επινοήθηκε από τον Αυστριακό φυσικό Έρβιν Σρέντιγκερ το 1935. Δείχνει αυτό που είδε ως το πρόβλημα της ερμηνείας της Κοπεγχάγης της κβαντικής μηχανικής που εφαρμόζονται σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Το πείραμα σκέψης παρουσιάζει μια γάτα που θα μπορούσε να είναι ζωντανή ή νεκρή, ανάλογα με το προηγούμενο τυχαίο γεγονός.

Φανταστείτε ένα δοχείο χωρίς ανοίγματα μέσα στο οποίο βρίσκεται μια γάτα. Υπάρχει ένας εξωτερικός μηχανισμός που παράγει ένα φωτόνιο, το οποίο προσκρούει σ΄ ένα ημιαδιαφανές κάτοπτρο. Εκεί, έχει 50% πιθανότητα να διαπεράσει το κάτοπτρο και άλλη τόση να ανακλασθεί. Αν το διαπεράσει, ενεργοποιεί έναν άλλο μηχανισμό στο εσωτερικό του δοχείου που απελευθερώνει ένα δηλητήριο που σκοτώνει τη γάτα. Επειδή λοιπόν δεν ξέρουμε πώς το φωτόνιο θα συμπεριφερθεί ή καλύτερα επειδή ξέρουμε πως υπάρχει ταυτόχρονα σε δυο επάλληλες και κβαντικές καταστάσεις, δεν ξέρουμε και τη μοίρα της γάτας. Μέχρι ν΄ ανοίξουμε το δοχείο. Τη στιγμή δηλαδή της παρατήρησης. Ο κόσμος υπάρχει στον βαθμό που υπάρχουμε κι εμείς ως μάρτυρες μιας από τις πολλές του εκδοχές και τις άπειρες διακλαδώσεις του αρχικού συμβάντος.

E. Schrödinger (1887-1961) Αυστριακός φυσικός. Η θεωρία του συνοψίζεται στην περίφημη κυματική εξίσωση, που περιγράφει με επιτυχία την κίνηση των μικρών σωματιδίων. Για την εργασία του αυτή τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1933.

πηγες
τα νέα
wikipedia

Ο Αϊνστάιν και ο Μπορ

Οι δύο μεγάλοι φυσικοί του 20ού αιώνα. Ο Γερμανός, ο Δανός, η Θεωρία της Σχετικότητας, η διάσπαση του ατόμου, οι διενέξεις

Διαβάστε περισσότερα “Ο Αϊνστάιν και ο Μπορ”

10 Οκτωβρίου 1731 γεννιέται ο Χένρι Κάβεντις (Henry Cavendish) που ανακάλυψε το υδρογόνο

Ο Χένρι Κάβεντις (Henry Cavendish) (10 Οκτωβρίου 1731 – 24 Φεβρουαρίου 1810) ήταν Βρετανός επιστήμονας, που διακρίθηκε για τη συνεισφορά του στη Φυσική και στη Χημεία.
Η ανακάλυψη του υδρογόνου
Στον Κάβεντις αποδίδεται γενικώς η ανακάλυψη του υδρογόνου, επειδή είχε περιγράψει την πυκνότητα του «εύφλεκτου αέρα» που σχημάτιζε νερό όταν καιγόταν, στη δημοσίευσή του “On Factitious Airs” (1766). Ο Αντουάν Λαβουαζιέ επανέλαβε αργότερα το πείραμα και έδωσε στο στοιχείο το όνομα με το οποίο είναι σήμερα γνωστό.

Η μέση πυκνότητα της Γης
Ο Κάβεντις επίσης θεωρείται ο πρώτος άνθρωπος που «ζύγισε τη Γη», καθώς έδωσε ένα πολύ καλό υπολογισμό της μέσης της πυκνότητας . Η συσκευή που χρησιμοποίησε, γνωστή σήμερα και ως «Ζυγός του Κάβεντις», είχε σχεδιασθεί και κατασκευασθεί από τον Τζον Μίτσελ, που πέθανε πριν προλάβει να εκτελέσει το πείραμα. Η συσκευή στάλθηκε στον Κάβεντις, ο οποίος ολοκλήρωσε το πείραμα το 1797. Χάρη στη στροφική ισορροπία ενός νήματος, ο μηχανισμός μετρούσε τη βαρυτική έλξη μεταξύ δύο μολύβδινων σφαιρών του ζύγιζαν 350 λίβρες (159 κιλά) η καθεμιά. Στην Ιστορία των Επιστημών γίνεται συνήθως το λάθος να λέγεται ότι ο Κάβεντις υπολόγισε τη σταθερά της παγκόσμιας έλξεως G του Νεύτωνα. Στην πραγματικότητα, ο Κάβεντις ήθελε να υπολογίσει την πυκνότητα της Γης σε σχέση με εκείνη του νερού. Τα ακριβή του αποτελέσματα επανερμηνεύθηκαν αργότερα για τον υπολογισμό της G. Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ποτέ η σταθερά αυτή ήταν σχεδόν ένα αιώνα μετά το πείραμα του Κάβεντις, το 1873. Επίσης, όπως αναφέρθηκε στην αρχή της ενότητας, το αποτέλεσμα χρησιμοποιήθηκε για να υπολογισθεί η μάζα της Γης, γνωστή σήμερα ως 5,9725 εξάκις εκατομμύρια τόνοι, διαφορά μόλις 1% από τις μετρήσεις του Κάβεντις.
Ανακαλύψεις στον Ηλεκτρισμό
Αυτές ήταν άγνωστες μέχρι που συλλέχθηκαν και εκδόθηκαν από τον Μάξγουελ το 1879, πολύ μετά την πίστωσή τους σε άλλους επιστήμονες. Ανάμεσά τους ήταν οι ακόλουθες:
• Η έννοια του ηλεκτροστατικού δυναμικού, που την αποκαλούσε «βαθμό ηλεκτρίσεως» (degree of electrification)
• Μία πρώτη μονάδα χωρητικότητας, αυτή που έχει μία σφαίρα διαμέτρου μιας ίντσας
• Η σχέση για τη χωρητικότητα ενός επίπεδου πυκνωτή
• Η έννοια της διηλεκτρικής σταθεράς ενός υλικού
• Η σχέση ανάμεσα στο ηλεκτρικό δυναμικό και στο ηλεκτρικό ρεύμα, ο σημερινός «Νόμος του Ωμ» (1781)
• Νόμοι για την κατανομή του ρεύματος σε παράλληλα κυκλώματα (γέφυρες Wheatstone)
• Ο νόμος αντίστροφου τετραγώνου για την εξάρτηση της ηλεκτροστατικής δυνάμεως από την απόσταση (ο σημερινός «Νόμος του Coulomb»)
Για τη γήινη ατμόσφαιρα
Ο Κάβεντις προσδιόρισε με αρκετή ακρίβεια και τη χημική σύσταση της ατμόσφαιρας. Βρήκε ότι το 79,167% του αέρα είναι «φλογιστός» (άζωτο και αργό), ενώ το 20,8333% είναι «αποφλογισμένος» αέρας (το 20,95% οξυγόνο). Ανακάλυψε επίσης ότι το 1/120 είναι διαφορετικό αέριο (το αργό ανακαλύφθηκε ένα αιώνα μετά).
Από el.wikipedia.org/