Ιούν 14 30
H δίκη των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών εγκληματιών πολέμου,
που διενεργήθηκε από Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο,
συνεδρίασε στο δικαστικό μέγαρο της Νυρεμβέργης,
από τις 20 Νοεμβρίου του 1945 μέχρι την 1η Οκτωβρίου 1946,
με κατηγορούμενους 24 μέλη του
Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος.
Δείτε το βίντεο με ελληνικούς υπότιτλους,
στο History Channel.
Παραγωγής: History Channel
Διάρκεια: 46:23 min
Δείτε το βίντεο
Η εξαφάνιση, σχεδόν, των εβραϊκών κοινοτήτων του ελλαδικού χώρου, κυρίως κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πέρασε στα «ψιλά» της Ιστορίας που διδάσκεται στο σχολείο, ενώ για δεκαετίες σπάνια μνημονευόταν στο δημόσιο λόγο, αντίθετα με όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι σημαντικά: μήπως θεωρήθηκε από την εγχώρια κρατική, πολιτική αλλά και επιστημονική ελίτ ως γεγονός δευτερεύον μπροστά στους πολέμους αλλά και τις πολιτικές αναταράξεις του ελληνικού εικοστού αιώνα; Υπάρχουν προκαταλήψεις που εδράζονται σε θρησκευτικούς ή άλλους λόγους; Θεωρούνταν σε όλες τις εποχές «πραγματικοί» Έλληνες οι Εβραίοι στο θρήσκευμα και Έλληνες στην ιθαγένεια πολίτες, ιδίως εκείνοι της Βόρειας Ελλάδας που είχαν πρόσφατα ενσωματωθεί στον ελληνικό εθνικό χώρο; Υπάρχει εντέλει ζήτημα αντισημιτισμού στη χώρα μας;
Ο κύκλος Η αφήγηση της Ιστορίας και η διδασκαλία της ως ιστορικά φαινόμενα φιλοδοξεί να αναδείξει κρίσιμα ζητήματα όπως η διαμόρφωση της συλλογικής συνείδησης μέσα από την αντιμετώπιση του μαθήματος της Ιστορίας στο σχολείο και μέσα από τη δημόσια συζήτηση για θέματα ιστορίας, ή το ζήτημα της διάστασης που συχνά παρατηρείται ανάμεσα στην Ιστορία των ειδικών ιστορικών και την «επίσημη» σχολική εκδοχή της ιστορίας αλλά και τη δημόσια ιστορία γενικότερα. Ακόμα, το πώς πολιτικοί στόχοι και γενικότερες κοινωνικές τάσεις μιας εποχής επηρεάζουν τον τρόπο διδασκαλίας της Ιστορίας.
Ομιλητές:
Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου: Ομότιμη Καθηγήτρια Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Στράτος Δορδανάς: Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας
Ελένη Κουρμαντζή-Παναγιωτάκου: Πανεπιστημιακός-ιστορικός-ερευνήτρια
Ρένα Μόλχο: Ιστορικός
Συντονίστρια:
Μικέλα Χαρτουλάρη: Δημοσιογράφος, Εφημερίδα Τα Νέα
[παρέλαση των SA στην πύλη του Βραδεμβούργου]
[ο Χίτλερ χαιρετά τα παραληρούντα πλήθη από το παράθυρο της νέας καγκελαρίας]
Στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο Χίτλερ έγινε καγκελάριος της Γερμανίας.
Πριν την ορκωμοσία του μελλοντικού δικτάτορα από τον πρόεδρο Χίντενμπουργκ,
ο υπεύθυνος προπαγάνδας του Ναζιστικού Κόμματος, Γκέμπελς,
είχε ετοιμάσει παρελάσεις των φανατικών
SA για να εορταστεί κατάλληλα η κατάληψη της εξουσίας με λαμπαδηφορία.
Το προηγούμενο καλοκαίρι υπήρχαν ήδη 5.6 εκατομμύρια άνεργοι.
Καθημερινές είναι οι συγκρούσεις των ναζιστικών SA με τους αριστερούς,
Κομμουνιστές και Σοσιαλιστές, οι οποίοι όμως τσακώνονται και μεταξύ τους,
αλληλοκατηγορώντας οι μεν τους δε για την άνοδο των Ναζί.
Στις εκλογές της 6 Νοεμβρίου 1932,
πρώτο κόμμα βγαίνουν οι Ναζί [196 έδρες],
δεύτερο οι Σοσιαλιστές [121 έδρες] και
τρίτο οι Κομμουνιστές [100 έδρες].
Ο πρωθυπουργός Franz von Papen προσπαθεί να συμφωνήσει με τον Χίτλερ,
αλλά τελικά παραιτείται και αναλαμβάνει ο στρατηγός Kurt von Schleicher,
τελευταίος πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Προσπάθησε να κρατηθεί στην εξουσία πετυχαίνοντας
συμφωνία με τον ηγέτη της αριστερής πτέρυγας των Ναζιστών, τον Gregor Strasser.
Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο δολοφονήθηκαν το 1934,
τη “νύχτα των μεγάλων μαχαιριών“,
όταν πια ο Χίτλερ [που δεν τους συγχώρησε ποτέ αυτή την προδοσία]
ήταν απόλυτος δικτάτορας.
Από την άλλη μεριά, ο συντηρητικός πρόεδρος, Χίντενμπουργκ,
νόμιζε πως θα μπορούσε να ελέγξει τους εθνικοσοσιαλιστές,
ώστε να σχηματιστεί μια κυβέρνηση δεξιών εθνικιστών με καγκελάριο μεν τον Χίτλερ,
αλλά τον ίδιο να ελέγχει τα ηνία.
Έτσι δεν έκανε το χατίρι στον Σλάιχερ να του δώσει έκτακτες εξουσίες και
προτίμησε να χρησιμοποιήσει τον Χίτλερ.
Ο Χίτλερ όμως δε σκόπευε να παίξει το ρόλο της μαριονέτας του γηραιού στρατιωτικού.
Τον εξαπάτησε κι αυτόν εκτελώντας το δικό του προμελετημένο σχέδιο
για απόλυτη κυριαρχία μόνον του ίδιου στα πολιτικά πράγματα της Γερμανίας.
[το κοινοβούλιο –Reichstag– στις φλόγες]
Στις 27 Φεβρουαρίου 1933 οργανώνεται η προβοκάτσια
της πυρκαγιάς στο κτήριο του Κοινοβουλίου.
Φυσικά κατηγορήθηκαν οι Κομμουνιστές ως εμπρηστές, και εξαπολύθηκε τρομοκρατία,
κατ’ αρχάς εναντίον των αριστερών κομμάτων.
Άνοιξε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους εχθρούς του καθεστώτος και
περιορίστηκαν οι βασικές ατομικές ελευθερίες.
[μέλος των SS περιπολεί μαζί με κανονικό αστυνομικό!]
Στις εκλογές της 5 Μαρτίου 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα παίρνει ποσοστό 43.9%.
Στις 24 Μαρτίου 1933, οι Ναζί με τα υπόλοιπα κεντρώα και δεξιά κόμματα,
πλην των Σοσιαλιστών και Κομμουνιστών,
ψηφίζουν τον ειδικό νόμο, το “διάταγμα της εξουσιοδοτήσεως”,
Gesetz zur Behebung der Not von Volk und Reich
που δίνει απόλυτη εξουσία στον Χίτλερ να νομοθετεί,
χωρίς οποιαδήποτε έγκριση του Κοινοβουλίου.
Μέσα σε τρεις μήνες, όλα τα κόμματα, εκτός του Ναζιστικού, απαγορεύτηκαν,
και το Κοινοβούλιο απλά κατάντησε ο τόπος όπου ο Χίτλερ έβγαζε λόγους προς
το γερμανικό λαό, αναγγέλλοντας τις αποφάσεις τους.
Η χιτλερική δικτατορία είχε πια εγκαθιδρυθεί.
BΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Σημειώσεις, λεξιλόγιο & χρήσιμους υπερδεσμούς
για τη τεσσαρακοστή έκτη ενότητα του δεκάτου κεφαλαίου
του σχολικού εγχειριδίου [σελ. 126-129]
μπορείτε να βρείτε στο wιki μου
http://ninos15gymperist.wikispaces.com/WW2