Από τη στιγμή που ήρθε στο νησί, 21 χρόνια πριν, δίδαξε με όλη του την ύπαρξη: με τη διδασκαλία στην τάξη, με την ενασχόλησή του με την τέχνη, με την πρόθυμη εκπροσώπηση των συναδέλφων του σε κάθε περίσταση.
Ανέλαβε τη Διεύθυνση του σχολείου τη δύσκολη χρονιά της φιλοξενίας στο κτήριο του ΕΠΑΛ, στα χρόνια της επιδημίας κορονοϊού και τηλεκπαίδευσης και τα κατάφερε …
Μετά, κατά την επανεγκατάσταση στο χώρο του ΓΕ.Λ. Μήλου συνέχισε να προσφέρει σαν εργάτης και όχι σαν αφεντικό, χωρίς ίχνος αυταρχισμού. Ο Θοδωρής δούλεψε για το σχολείο μας αθόρυβα, χωρίς εντάσεις, καταφέρνοντας να ισορροπεί σε δύσκολες συνθήκες και παίρνοντας πάνω του πολλά βάρη -συχνά περισσότερα απ’ όσα του αναλογούσαν- με μόνο μέλημα την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου, το καλό των μαθητών και των συναδέλφων του. Αγωνίστηκε δυναμικά από κάθε θέση που κατείχε υπερασπιζόμενος τις αξίες του αλλά και σεβόμενος στην πράξη τις απόψεις των άλλων. Βοήθησε χωρίς πολλά λόγια, σεβάστηκε πάντα κάθε ανάγκη, γιατί διέθετε Γνώση, Αγάπη και Ανθρωπιά… Με τον δικό του μοναδικό τρόπο ως Δάσκαλος και ως Διευθυντής ήταν ουσιαστικά δίπλα στους μαθητές του -όχι με τον τρόπο που υπαγορεύουν οι τύποι, αλλά με τον τρόπο που κάθε παιδί ξεχωριστά μπορούσε να καταλάβει … Γι’ αυτό οι μαθητές του όλα αυτά τα χρόνια που έζησε στο νησί τον αγαπούσαν και τον σέβονταν. Γι’ αυτό από τη στιγμή που διαδόθηκε η φοβερή είδηση όλοι , μικρότεροι και μεγαλύτεροι, έχουν μουδιάσει. Ο « Μπεζ» για τους πιο παλιούς, ο «Μπέζας» για τους νεότερους , με τα αστεία, με τις φωνές, με τα « όι» και την ντουντούκα, αλλά και με τις τόσο ανθρώπινες συμβουλές ζωής στην γιορτή της αποφοίτησης δεν θα είναι πια κοντά μας…
Έφυγες, ενώ είχες ακόμα τόσα πολλά να προσφέρεις στο νησί, στο σχολείο μας και στα παιδιά σου.
Θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη, με ένα χαμόγελο για κάθε ανάμνηση, με ένα
«Α ρε Θοδωρή, γιατί;»
Σε ευχαριστούμε
Οι συνάδελφοί σου στο Γενικό Λύκειο Μήλου
