Η δύναμη του πεπρωμένου, όπερα του ΤΖΟΥΖΕΠΠΕ ΒΕΡΝΤΙ

Από τη μαθήτρια της Γ Λυκείου, Φαλιέρου Χριστίνα.

Η δύναμη του πεπρωμένου, αποτελεί μια όπερα σε 4 πράξεις, η οποία συντέθηκε το 1861 από τον Ιταλό σύνθετη Τζουζέπε Βέρντι. Επρόκειτο για ένα έργο του ρομαντισμού, του οποίου η δράση τοποθετείται στις αρχές του 20ού αιώνα, με αναφορές στους δύο παγκοσμίους πολέμους και το μεταξύ τους διάστημα. Στο έργο θίγονται τόσο εκκλησιαστικά ζητήματα, όσο και η φαυλότητα και οι δυσλειτουργίες του κοινωνικού συνόλου κατά την περίοδο αυτή. Ταυτόχρονα, παρουσιάζεται το βασικό θέμα, δηλαδή η έννοια του πεπρωμένου, που  ερμηνεύεται από την ανάδειξη της αποτρόπαιης φύσης του πολέμου και της δραματικής επίδρασης του στους ανθρώπους.

Πάνω απ’ όλα, όμως επικεντρώνεται, μέσα από τις εξαιρετικές ερμηνείες, στην τραγική ιστορία δύο ερωτευμένων, της Λεονόρ (Τσέλια Κοστέα), κόρη του Μαρκησίου του Καλατράβα (Πέτρος Μαγουλάς) και του Ντον Αλβάρο ( Μαρσέλο Πουέντε), που τους χώριζε ο θάνατος του πατέρα της, τον οποίο προκάλεσαν άθελά τους. Ακολουθεί η εκδικητική μανία του αδελφού της Ντον Κάρλο (Δημήτρης Πλατανιάς), για τον θάνατο του πατέρα του. Όταν μετά από χρόνια, και με το πέρας του πολέμου, οι δύο εραστές συναντιούνται, η επανασύνδεση τους έχει τραγική κατάληξη .

Η πλοκή, λοιπόν, έχει ως στόχο να καταδείξει, πίσω από τις σχέσεις των ανθρώπων, ότι «  τὸ πεπρωμένον φυγεῖν ἀδύνατον », καθώς τα πρόσωπα στερούνται την ικανότητα να ελέγξουν τα γεγονότα. Η έκβαση του έργου τονίζει ότι όλοι οι άνθρωποι επιδιώκουν την ψυχική γαλήνη, αναζητώντας το πεπρωμένο τους, το οποίο όμως δεν οδηγεί πάντα σε επιθυμητές καταστάσεις.

Συνολικά, η δύναμη του πεπρωμένου, ως έργο έγκειται στην προσπάθεια του συνθέτη να υπογραμμίσει την μηδαμινότητα των ανθρώπων μπροστά στην αναπόφευκτη μοίρα, μέσα από τις ανατριχιαστικές και τραγικές συνέπειες του πολέμου και των προσωπικών διαμαχών, προκαλώντας έτσι τη συγκίνηση και τη συμπόνια των θεατών.