Ημέρα Βιβλίου
Υπάρχουν δυο ξεχωριστές ημερομηνίες κατά τις οποίες τιμάται και προβάλλεται το βιβλίο.
Η πρώτη ημερομηνία είναι στις 2 Απριλίου και είναι αφιερωμένη στο Παιδικό βιβλίο. Τον εορτασμό καθιέρωσε η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (IBBY) το 1966 και επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημέρα γιατί στις 2 Απρίλη γεννήθηκε ο μεγάλος παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Έχουμε όμως και την 23 Απρίλη που έχει οριστεί από την Unesco ως Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου. Γιατί επιλέχθηκε η ημερομηνία αυτή; Γιατί η 23η Απρολίου 1616 είναι η μέρα θανάτου του Άγγλου δρματουργού Γουίλιαμ Σαίξπηρ και του Ισπανού συγγραφέα Μιχαήλ Θερβάντες.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου που γιορτάζουμε σήμερα, ως ελάχιστη προσφορά, θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Jostein Gaarder, “Η Μαγική Βιβλιοθήκη”, από τις εκδόσεις Λιβάνη, που αναφέρεται στη σημασία και την αξία του βιβλίου.
“Περνώ μπροστά από τα ράφια της βιβλιοθήκης. Τα βιβλία μού έχουν γυρισμένη την πλάτη. Όχι για να με απωθήσουν, όπως οι άνθρωποι, αλλά για να μου συστηθούν και να με προσκαλέσουν. Ατέλειωτα μέτρα βιβλίων που δεν θα μπορέσω να διαβάσω ποτέ. Και το ξέρω: αυτό που μου προσφέρεται εδώ είναι η ζωή, ζωή που προστίθεται στη δική μου και περιμένει να την εκμεταλλευτώ. Αλλά οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα ώστε η δυνατότητα αυτή δεν αξιοποιείται. Ένα από αυτά τα βιβλία θα ήταν αρκετό για να μου αλλάξει τελείως τη ζωή. Ποιός είμαι τώρα; Ποιος θα ήμουν αν διάβαζα; (σελ. 238 – 239)
…………………………………………………………………………………………………………………………….
Ένα βιβλίο είναι ένας μαγικός κόσμος γεμάτος μικρά σύμβολα που μπορούν να δώσουν ζωή στους νεκρούς και να χαρίσουν αιώνια ζωή στους ζωντανούς. Είναι ασύλληπτο, φανταστικό και “μαγικό” ότι είκοσι τέσσερα γράμματα του αλφαβήτου μπορούν να συνδιαστούν με τόσους τρόπους ώστε να γεμίσουν τεράστια ράφια με βιβλία και να μας οδηγήσουν σ’ έναν κόσμο δίχως όρια, έναν κόσμο που θα διευρύνεται διαρκώς όσο υπάρχουν άνθρωποι σ’ αυτή τη γη.
Κοίταξα ψηλά στους τοίχους και για μια στιγμή ένιωσα τα βιβλία να με καρφώνουν με το βλέμμα τους. Λες κι είχαν ζωή, λες και φώναζαν:
“Έλα κοντά μας, μη φοβάσαι, έλα!”
Ξαφνικά ένιωσα μεγάλη πείνα. Όχι για φαγητό, αλλά για λέξεις που κρύβονταν σ’ αυτά τα ράφια. Αλλά το ήξερα: όσο και να διάβαζα στη ζωή μου, ποτέ δε θα μπορούσα να διαβάσω έστω κι ένα δισεκατομμυριοστό απ’ όλες τις προτάσεις που έχουνγραφτεί. Γιατί στον κόσμο υπάρχουν τόσο πολλές προτάσεις όσα αστέρια στον ουρανό. Και πολλαπλασιάζονται ολοένα, διευρύνονται διαρκώς, όπως ο δίχως όρια χώρος.
Αλλά ταυτόχρονα ήξερα ότι, όταν ανοίγω ένα βιβλίο, βλέπω μια ακρούλα του ουρανού, κι όταν διαβάζω μια νέα πρόταση, γνωρίζω κάτι περισσότερο από πριν. Κι όλα όσα διαβάζω κάνουν τον κόσμο μεγαλύτερο, αλλά διευρύνουν και τους δικούς μου ορίζοντες. Για μια στιγμή είχα κοιτάξει στο φανταστικό και μαγικό κόσμο των βιβλίων.” (σελ. 242 – 243)