Bonus – malus…
… γιατί κάπως έτσι θα λέγαμε κάνοντας τον απολογισμό. Όμως ακόμα είναι πολύ νωρίς. Για τη ώρα και “εν θερμώ” δεν κάνω τίποτε. Για την ώρα είμαι πολύ φορτισμένος συναισθηματικά. Αν είναι κάτι σίγουρο, είναι πως δεν πρόκειται να φύγω από τον “χώρο”. Ο ομφάλιος λώρος με το χώρο του Σχολείου δεν πρόκειται να κοπεί (ακόμα). Κάτι το eclass, κάτι η συνεργασία μου με τη θεατρική ομάδα, κάτι τα σχέδια για εφαρμογές ΤΠΕ, όλο και κάτι θα με φέρνει κοντά σ’ αυτό που αγάπησα. Όμως η αποχώρηση (έστω και ως διοικητική πράξη) είναι δεδομένη.
Ψάχνοντας όμως να βρω άκρη στο κουβάρι των σκέψεων και των συναισθημάτων μου, γυρίζει το μυαλό μου σ΄ αυτά που λειτουργούν σαν σανίδες σωτηρίας: είναι όσα έγιναν στο Σχολείο μου τη μέρα που (τυπικά) έφυγα από την “ενεργό” δράση, εδώ και 20 μέρες. Είναι τα λόγια των παιδιών, το δάκρυ στα μάτια, ο κόμπος στη φωνή που δεν έβγαινε, οι κουβέντες των Συναδέλφων. Είναι τα δώρα και τα αντίδωρα της προσφοράς. Είναι και ένα χάδι, όταν ο λόγος ήταν αδύνατο να βγει.
Λένε πολλά για τις “διαβατήριες” τελετές, γιατί κάπως έτσι την αισθάνθηκα. Όσο ξεμακραίνει η μέρα, μια γλυκιά αίσθηση μένει. Μου την κάνει πιο έντονη και η ανθοσύνθεση που κάποια από τα παιδιά μού πρόσφεραν.
Τους ευχαριστώ όλους.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.