“Charlotte’s Web book cover” από imarsman διατίθεται με άδεια χρήσης CC by-nc-nd-2.0
Το Charlotte’s Web είναι ένα βιβλίο παιδικής λογοτεχνίας του Αμερικανού συγγραφέα E. B. White και εικονογραφημένο από τον Garth Williams. Εκδόθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1952 από την Harper & Brothers. Το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία ενός χοίρου που ονομάζεται Wilbur και τη φιλία του με μια αράχνη αχυρώνα που ονομάζεται Charlotte. Όταν ο Γουίλμπουρ κινδυνεύει να σφαγιαστεί από τον αγρότη, η Σάρλοτ γράφει μηνύματα στον ιστό της που επαινεί τον Γουίλμπουρ, όπως «Κάποιο Γουρούνι» και «Τειπεινό», για να πείσει τον αγρότη να τον αφήσει να ζήσει.
Ο Ιστός της Σαρλότ θεωρείται ένα κλασικό κομμάτι της παιδικής λογοτεχνίας, το οποίο απολαμβάνουν οι αναγνώστες όλων των ηλικιών.[1] Η περιγραφή της εμπειρίας της αιώρησης σε μια κούνια με σχοινί στο αγρόκτημα είναι ένα συχνά αναφερόμενο παράδειγμα ρυθμού στη γραφή, καθώς ο ρυθμός των προτάσεων αντανακλά την κίνηση της κούνιας. Το 2000, το Publishers Weekly κατέταξε το βιβλίο ως το παιδικό χαρτόδετο με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών.[2]
Το Charlotte’s Web προσαρμόστηκε σε ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους από τη Hanna-Barbera Productions και την Sagittarius Productions το 1973. Η Paramount κυκλοφόρησε ένα σίκουελ απευθείας σε βίντεο, το Charlotte’s Web 2: Wilbur’s Great Adventure, στις ΗΠΑ το 2003 (η Universal κυκλοφόρησε την ταινία διεθνώς) . Το 2006 κυκλοφόρησε μια ταινία μεγάλου μήκους ζωντανής δράσης της αρχικής ιστορίας του E. B. White. Το 2006 κυκλοφόρησε επίσης ένα βιντεοπαιχνίδι βασισμένο σε αυτήν την προσαρμογή.
Περίληψη υπόθεσης
Αφού ένα κοριτσάκι με το όνομα Φερν Άραμπλ παρακαλεί για τη ζωή μιας γέννας γουρουνιών, ο πατέρας της της δίνει το γουρούνι για να το θρέψει και εκείνη του ονομάζει Γουίλμπουρ. Τον αντιμετωπίζει ως κατοικίδιο, αλλά ένα μήνα αργότερα, ο Wilbur δεν είναι πια μικρός και πωλείται στον θείο της Fern, Homer Zuckerman. Στην αυλή του Ζούκερμαν, ο Γουίλμπουρ λαχταρά για συντροφιά, αλλά τον σνομπάρουν τα άλλα ζώα. Γίνεται φίλος με μια αράχνη αχυρώνα που ονομάζεται Charlotte, της οποίας ο ιστός βρίσκεται σε μια πόρτα με θέα στο περίβλημα του Wilbur. Όταν ο Wilbur ανακαλύπτει ότι τον μεγαλώνουν για σφαγή, υπόσχεται να βρει έναν τρόπο να του σώσει τη ζωή. Η Φερν κάθεται συχνά σε ένα σκαμνί, ακούγοντας τη συζήτηση των ζώων, αλλά στην πορεία της ιστορίας, καθώς αρχίζει να ωριμάζει, αρχίζει να βρίσκει άλλα ενδιαφέροντα.
Καθώς το καλοκαίρι περνά, η Σάρλοτ σκέφτεται πώς να σώσει τον Γουίλμπουρ και καταστρώνει ένα σχέδιο. Με το σκεπτικό ότι ο Zuckerman δεν θα σκότωνε ένα διάσημο γουρούνι, η Charlotte υφαίνει λέξεις και σύντομες φράσεις προς έπαινο του Wilbur στον ιστό της. Η Charlotte υφαίνει τις λέξεις Some Pig στον ιστό και το επόμενο πρωί, ο αγρότης Lurvy βλέπει τον ιστό και τρέχει να βρει τον κύριο Zuckerman. Αυτό κάνει τον Wilbur, και τον αχυρώνα στο σύνολό του, σε τουριστικά αξιοθέατα, επειδή πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο ιστός είναι ένα θαύμα. Αφού σβήσει ο ενθουσιασμός, η Charlotte υφαίνει τη λέξη Terrific στον ιστό της, ξεκινώντας τον κύκλο εκ νέου. Για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του κοινού για τον Wilbur, η Charlotte λέει στη συνέχεια στον Templeton, έναν αρουραίο αχυρώνα, να βρει άλλη λέξη για τον Ιστό. Πηγαίνει στη χωματερή και βρίσκει μια διαφήμιση απορρυπαντικού πλυντηρίου με τη λέξη radiant, την οποία στη συνέχεια υφαίνει στον ιστό της. Η μητέρα της Φερν αρχίζει να ανησυχεί ότι η Φερν περνάει πολύ χρόνο γύρω από τα ζώα επειδή λέει στη μητέρα της ιστορίες για τα ζώα που μιλούν. Στη συνέχεια, η κυρία Αράμπλ πηγαίνει να επισκεφθεί τον Δρ Ντόριαν, ο οποίος την πείθει ότι το να είναι ανάμεσα σε ζώα είναι φυσικό και πιθανώς θεραπευτικό για τη Φερν.
Ο Wilbur τελικά μπαίνει στην έκθεση της κομητείας και η Charlotte, καθώς και ο Templeton, τον συνοδεύουν. Δεν καταφέρνει να κερδίσει τη μπλε κορδέλα αλλά του απονέμεται ειδικό βραβείο από τους κριτές. Η Charlotte υφαίνει την τελευταία λέξη στον ιστό της, Humble. Η Σάρλοτ ακούει την απονομή του βραβείου μέσω του συστήματος ανακοινώσεων και συνειδητοποιεί ότι το βραβείο σημαίνει ότι ο Ζούκερμαν θα αγαπά τον Γουίλμπουρ όσο ζει το γουρούνι και δεν θα τον σφάξει ποτέ για το κρέας του. Ωστόσο, η Charlotte, όντας μια αράχνη αχυρώνα με φυσικά μικρή διάρκεια ζωής, πεθαίνει ήδη από φυσικά αίτια μέχρι να ανακοινωθεί το βραβείο. Γνωρίζοντας ότι έσωσε τον Γουίλμπουρ και ικανοποιημένη με την έκβαση της ζωής της, δεν επιστρέφει στον αχυρώνα με τον Γουίλμπουρ και τον Τέμπλτον και αντ’ αυτού μένει στους εκθεσιακούς χώρους για να πεθάνει. Ωστόσο, επιτρέπει στον Wilbur να πάρει μαζί του τον σάκο αυγών της, από τον οποίο θα εκκολαφθούν τα παιδιά της την άνοιξη. Εν τω μεταξύ, η Φερν, η οποία έχει ωριμάσει σημαντικά από την αρχή του μυθιστορήματος, χάνει το ενδιαφέρον της για την Wilbur και αρχίζει να δίνει περισσότερη προσοχή στα αγόρια της ηλικίας της. Χάνει τις περισσότερες εκδηλώσεις της έκθεσης για να πάει στη ρόδα με τον Henry Fussy, έναν από τους συμμαθητές της.
Ο Wilbur περιμένει τον χειμώνα, έναν χειμώνα που δεν θα είχε επιβιώσει παρά μόνο για τη Charlotte. Αρχικά χαίρεται όταν τα παιδιά της Σάρλοτ εκκολάπτονται, αλλά αργότερα καταστρέφεται όταν τα περισσότερα εγκαταλείπουν τον αχυρώνα. Έχουν απομείνει μόνο τρεις αράχνες. Ευχαριστημένος που βρίσκει νέους φίλους, ο Wilbur ονομάζει έναν από αυτούς Nellie, ενώ οι υπόλοιποι δύο ονομάζονται Joy και Aranea. Περαιτέρω γενιές αραχνών κρατούν συντροφιά στον Wilbur τα επόμενα χρόνια.
Γιατί αυτό το βιβλίο αρέσει;
Ο Ιστός της Σάρλοτ είναι ειλικρινές και το πιο σημαντικό, δεν αναγκάζει το παιδί να το ακολουθήσει.
Η Φερν δεν αφήνει τον πατέρα της να χρησιμοποιήσει αυτό το τσεκούρι.
Ο Γουίλμπουρ, το γουρούνι, επιβιώνει και επιβιώνει με βάση τα δικά του πλεονεκτήματα και από τη στοργή των άλλων.
Είναι ταπεινός, είναι φοβερός, είναι αγαπημένος.
Απο την άλλη :
Η θνητότητα είναι τρομακτική, ο θάνατος μπορεί να είναι μοναχικός και ξαφνικός, αλλά η αγάπη ξεπερνά ακόμα και αυτό το άγχος.
Εκθέτοντας τα πράγματα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, ενός γουρουνιού και μιας αράχνης – που όλοι θέλουν μόνο το καλύτερο ο ένας για τον άλλον, γίνεται μια εξαιρετικά απαλή εισαγωγή σε έννοιες που δεν εξαφανίζονται ποτέ. Αφήνει τα παιδιά να παλέψουν με αυτές τις προκλήσεις της ζωής μαζί με τους φίλους των ζώων τους και στο τέλος, τα βοηθά να αναγνωρίσουν ότι παρόλο που οι χωρισμοί είναι δύσκολοι: η αληθινή φιλία έχει διαρκή δύναμη.
Αυτό είναι που κάνει τις οικογένειες να επιστρέφουν στο Charlotte’s Web 71 χρόνια αργότερα. Όχι ο θάνατος, αλλά η ζωή. Όχι ο χωρισμός, αλλά η φιλία.
Ο ιστός της αράχνης είναι πιο δυνατός από όσο φαίνεται. Αν και είναι κατασκευασμένο από λεπτές, λεπτές κλωστές, ο ιστός δεν σπάει εύκολα.
Η ζωή μιας αράχνης δεν μπορεί να μην είναι κάτι σαν χάος, με όλο αυτό να παγιδεύει και να τρώει μύγες. Βοηθώντας σας, ίσως προσπαθούσα να σηκώσω τη ζωή μου ένα ασήμαντο. Ο Παράδεισος ξέρει ότι η ζωή οποιουδήποτε μπορεί να αντέξει λίγο από αυτό.
“The artist is a receptacle for the emotions that come from all over the place: from the sky, from the earth, from a scrap of paper, from a passing shape, from a spider’s web.” από carmen zuniga διατίθεται με άδεια χρήσης CC by-sa-2.0
