Είναι βεβαιωμένο ότι ζώα και άνθρωποι αντιμετώπιζαν συχνά ελλείψεις

τροφών και λιμούς σε περιόδους ξηρασίας, πλημμυρών, επιδημιών φυτών

και ζώων, μετακινήσεων κ.ά.

Οι συνέπειες ατροφίας και αυτοφαγίας αντιστρέφονταν βέβαια όταν η

τροφή αφθονούσε και πάλι.Η επανάκαμψη του

οργανισμού, πέραν των άλλων, απαιτούσε τη λειτουργία των λεγόμενων

βλαστικών κυττάρων, των οποίων ο ρόλος είναι, διαιρούμενα, να

αναπληρώνουν εκλιπόντα κύτταρα, ιστούς και όργανα που χάθηκαν,

επαναφέροντας το σώμα στα φυσιολογικά μεγέθη. Η δημιουργία βέβαια

νέων κυττάρων στη θέση των «φθαρμένων» που χάθηκαν οδηγεί και στην

αναγέννηση του οργανισμού και στην επιδιόρθωση παλιών προβλημάτων

υγείας, όπως ο διαβήτης. Συμβάλλοντας έτσι και στην επιμήκυνση του

προσδόκιμου μιας υγιούς ζωής χάρη στα ανανεωμένα μέρη. Ουδέν κακόν,

αμιγές καλού δηλαδή!

Την τελευταία διετία, ιδιαίτερα σημαντικά επιστημονικά ευρήματα από

κορυφαία ερευνητικά κέντρα, όπως Σχολή Γεροντολογίας Καλιφόρνια,

Ιατρικό Κέντρο Μιλάνου κ.ά., επιβεβαίωσαν τα παραπάνω ευεργετήματα

των περιοδικά επαναλαμβανόμενων νηστειών για την υγεία.

Όταν υπάρχει περίσσεια τροφών, ο εγκέφαλος επιβάλλει στο σώμα να καταναλώνει πολύ περισσότερη απ’ την ημερήσια ανάγκη, αποθηκεύοντας το περίσσευμα ως λίπος για τις δύσκολες μέρες πείνας ή λιμού. Μόνο που σήμερα οι τέτοιες δύσκολες μέρες δεν έρχονται ποτέ για να κάψουμε τα αποθηκευμένα λίπη! Έτσι γίναμε παχύσαρκοι.

Η αναγεννητική δράση του μηχανισμού στέρησης τροφής που,  οδηγεί στην επιδιόρθωση προβλημάτων υγείας, στην ποιοτική

επιμήκυνση του προσδόκιμου ζωής μας, την αντιμετώπιση των γεροντικών

προβλημάτων κ.ά. δεν συμβαίνει. Οι επιστήμονες, μιμούμενοι τη νηστεία, με μια συγκεκριμένη διατροφή (βασικά περισσότερο φυτοφαγική) που

διασφαλίζει τα απαραίτητα ιχνοστοιχεία, λιπαρά, ορμόνες, ενέργεια κ.ά.

(για την αποφυγή μόνιμων βλαβών στο σώμα) κατάφεραν να

επιβεβαιώσουν τις ευεργετικές επιδράσεις τής περιοδικά

επαναλαμβανόμενης, ορισμένης διάρκειας νηστείας στην προστασία της

υγείας. Αποδεικνύοντας έτσι την πραγματική δυνατότητα μιας ποιοτικής

μακροημέρευσης που είναι το μεγάλο ζητούμενο στις μέρες μας, με τη

ραγδαία αύξηση του ποσοστού ηλικιωμένων.

Αθανάσιος Τσαυτάρης

Καθηγητής Μοριακής Γενετικής ΑΠΘ