Του Γιάννη Σμαραγδή

Πράγματι, πρόκειται για μια καθ΄όλα αξιοπρεπέστατη παραγωγή!
Με υπέροχη φωτογραφία, υποβλητικούς φωτισμούς, επιτυχημένη επιλογή χώρων, άρτια κοστούμια και υπέροχη μουσική επένδυση από τον Βαγγέλη!
Οι ερμηνείες είναι από πολύ καλές έως σχετικά καλές.
Ο Λ. Λαζόπουλος είναι μια έκπληξη, αφού ξεφεύγει εντελώς από την μανιέρα του
και η βαθιά και ραγισμένη φωνή του τον τυλίγει με την αίγλη του ερμηνευτή.

Κάποια πρόσωπα παραμένουν αδικαιολόγητα ατσαλάκωτα στο πέρασμα του χρόνου,
Λίγο περισσότερο βάσανο, λίγο περισσότερο σκάψιμο, εκεί στα μάτια, στο βλέμμα, στο μέτωπο…χρειαζόταν, και παρά λίγο θα γινόταν κάποια απογειωτική έκρηξη.

Τα πάθη και οι ανομολόγητοι πόθοι κρατούν ένα μέρος της μυθοπλασίας και την βγάζουν στο φως ή την βυθίζουν στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής…άλλωστε τι είναι μια ταινία χωρίς την αποτύπωση του πάθους και του πόθου;

Μα πάνω από όλα, πρωταγωνιστής της ταινίας είναι το καταπληκτικό ταλέντο του
Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, του ζωγράφου, που επηρέασε όσο λίγοι τους μετέπειτα καλλιτέχνες και θεωρείται ο πρώτος εξπρεσιονιστής-κυβιστής, όταν δεν είχαν καν δημιουργηθεί οι σχετικές ζωγραφικές τεχνοτροπίες.

Γιαυτό απολαύστε τα έργα του, χωρίς άλλα περιττά λόγια….

Λ.Κ. 2008

Πρώτα απ’ όλα, να ευχηθώ στον Γιώργο Παπανδρέου, περαστικά, σιδερένιος και να αναρρώσει τάχιστα!
Τι έγινε, βρε Γιώργο, αγόρι μου;
Βουντού σού έκαναν κι είχες ένα τόσο απροσδόκητο και περίεργο ατύχημα, με το ποδήλατο σε άδειο εξοχικό δρόμο; Εγώ στη θέση σου, θα μήνυα τον δήμο, την κοινότητα, ό,τι είναι τέλος πάντων εκεί στην Σταμάτα, όπου έγινε, αν δεν απατώμαι, το περιστατικό, που δεν φροντίζουν, όπως πρέπει να “μπαλώνουν” τις λακκούβες και βάζουν σε κίνδυνο τους ξέγνοιαστους εποχούμενους!
Περαστικά σου, Γιώργο, ολόψυχα, και να γυρίσεις γρήγορα στα καθήκοντά σου!

Τι περίεργο πράγμα!
Ετούτη ‘δω την άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες, ε, καλά, όχι και ραγιάδες ακριβώς!
Αγαπητοί μου συμπολίτες, κλέφτες και λωποδύτες, ωχ! ούτε αυτό το ποίημα κάνει!
Τέλος πάντων, τούτη εδώ η άνοιξη, ετούτο το Πάσχα, που πλησιάζει, δεν έχουν ακόμα καταφέρει να με βάλουν στην κατάλληλη πνευματική και ψυχική ανάταση, στην οποία μόνη μου έμπαινα, μετά μεγάλης προθυμίας, άλλες χρονιές!
Δεν ξέρω, πώς έχει γίνει έτσι η fucking reality, και δεν μπορώ να χαρώ έστω, αυτά τα λίγα όμορφα, που έχω στην ζωή μου.
2-3 αγαπημένους φίλους, μια άλφα (λέμε τώρα!) οικονομική άνεση, μια γλυκιά και τρυφερή παρουσία πλάι μου, που με αγαπά και με συνδράμει τις ώρες της μαυρίλας, την υγεία μας, τέλος πάντων…
Σε άλλες εποχές, νομίζω, ότι αυτά θα ήταν υπεραρκετά, για να νιώσει κανείς έως και πολύ χαρούμενος, ικανοποιημένος!
Αλλά πως να χαρεί κανείς;
Όπου και να γυρίσεις, η ζοφερή πραγματικότητα σε αποδιοργανώνει.
Τα κινητά, απεφάνθησαν πλέον οι ειδικοί, είναι καρκινογόνα! Το φέρνουν σιγά-σιγά, να μην πανικοβάλλουν τους χρήστες.
Αναφέρονται, προς το παρόν, μόνον στα παιδιά και στις ζημιές, που προκαλούν στους παιδικούς εγκεφάλους!
Ο καρκίνος θερίζει και τα αίτια είναι τα σκουπίδια, που προσλαμβάνουμε στην καθημερινή μας τροφή, με τα φυτοφάρμακα στα φρούτα και στα λαχανικά και με τα αντιβιοτικά στα κρεατικά και στα πουλερικά!
Τα ψάρια επίσης, είναι γεμάτα κάδμιο, υδράργυρο και άλλα βαρέα μέταλλα!
Τα βιολογικά προϊόντα είναι μια κάποια λύση, αν είναι πραγματικά βιολογικά κι όχι fake!
Μα τι να φάμε, τέλος πάντων; Μήπως να το ράψουμε καλύτερα;
Είναι κι αυτό μια κάποια λύση!
“Πάνω που τον συνήθισα να μην τρώει, αυτός ο άτιμος πήγε και μού ψόφησε!”
Α, ρε Χότζα, σοφέ!

Ας είναι καλά η ΥΠ.ΕΞ., που έκανε διάσημο το twitter.com (τσίου-τσίου!) στην Ελλάδα!
Μα, ναι! Η ΥΠ.ΕΞ. και η συνάντησή της με Έλληνες (ε, τι θέλατε πια κι εσείς, με σκοπιανούς να συναντηθεί η γυναίκα;) bloggers!
Προσωπικά, πιστεύω, ότι πολύ καλά έκανε και συναντήθηκε με κάποιους από το διαδίκτυο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου, τώρα!
Tο θέμα μου είναι το twitter.com (τσίου τσίου, λέμε!),
ή όπως το έχω ονομάσει, το site της άχρηστης πληροφορίας της ημέρας!
Τι σού είναι, τέλος πάντων, αυτοί οι Αμερικανοί! Να μην αφήσουν άνθρωπο να ξεφύγει από το δίχτυ! Εκεί! Να τον έχουν καθηλωμένο, καλωδιωμένο και ναρκωμένο!

Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη, είναι μεγάλη η πίτα και όλοι κάνουν σαν τρελοί για ένα κομματάκι!
Ε, τι, μόνο ο Μπίλλυ δε κιντ, θα τρώει;
Άσε, που δεν έχουν καθόλου, μα καθόλου φαντασία! Δεν υπάρχουν readers, friends, contacts, κάτι νόστιμο κι ευφάνταστο, τέλος πάντων, αλλά following και followers!
Άντε, ρε! Αλήθεια;
Followers! What the hell!
Σε εποχές βασιλείας βρισκόμαστε;

Αλλά κι εκείνο το κλιπάκι, για να σε πείσουν να ανοίξεις λογαριασμό, είναι επιπέδου νηπιαγωγείου!
Η Κάρλα, λέει, γράφει 140 λέξεις, για το τι κάνει εκείνη ακριβώς τη στιγμή.(Έλα, ρε! Πώς το σκέφτηκες;)
Έτσι, οι ανά τον πλανήτη φίλοι της θα είναι ικανοί να γνωρίζουν, ότι η Κάρλα πίνει καφέ, τής έκατσε το σουφλέ, ή την έπιασε κόψιμο!
Επίσης, η ίδια Κάρλα θα μάθει, ότι ο διαδικτυακός φίλος της από το Αζερμπαϊτζάν έπαθε κόλλημα με τους Van Halen, o έτερος φίλος της αγαπά το base ball, και η φίλη της από την Χαβάη, μόλις έφαγε μπλε καβούρι, που δεν δημιουργεί χοληστερίνη, γιαυτό είναι και πανάκριβο!

Please!
No more useless information, no more brainwash!
Get the fuck outahere!
We are still Europeans!

Και όπως συνηθίζω να λέω:

Get A LiFE!!!

Λίγες μέρες πριν, είδα το απόλυτο αρσενικό, τον Colin Farrell, στην άκρως εσωτερική ταινία του Martin McDonagh “In Bruges”!
Γλυκός, ευάλωτος, κακό παιδί, ως συνήθως, αλλά με μια ερμηνεία στην κόψη του ξυραφιού!
Παραπαίει ανάμεσα στο τραγικό και στην αδεξιότητα της “μούτας”. Βρίζει, σαν γνήσιος dubliner, καπνίζει, πίνει, τρώει τα νύχια του, βαράει ό,τι κουνηθεί μπροστά του και ερωτεύεται, ενώ εσωτερικά, οι τύψεις τού καίνε τα σωθικά! Έχει σκοτώσει, από ένα γελοίο λάθος, ένα μικρό αγόρι. Εκεί στην Bruges, μια “παραμυθένια, γοτθική πόλη”, που όμως δεν τού αρέσει καθόλου, μάλιστα την χαρακτηρίζει σαν μια άθλια τρύπα, θα συναντήσει και την κόλαση και τον παράδεισο!
Ο Martin McDonagh κάνει ένα καυστικό σχόλιο για την παιδοφιλία και γενικώτερα για την κακοποίηση παιδιών στο Βέλγιο, μια χώρα, που όπως φαίνεται, δεν την έχει καθόλου σε υπόληψη! Τι να το κάνεις το παραμυθένιο σκηνικό, λέει, όταν η διαστροφή είναι τόσο διαδεδομένη!
Και τελικά, ο Ryan-Colin αποφαίνεται, αιρετικά, τελείως αιρετικά, σαν τραγικός ήρωας του James Augustine Aloysius Joyce, και σαν γνήσιος Δουβλινέζος, ότι
η Bruges είναι η κόλασή (του)!

Λ.Κ. 2008

Εικόνες από το Ελσίνκι… All the snapshots are taken by me
on the 7th/8th of July, 2007

Παγωνιά
δρόμοι λευκοί
η καταιγίδα του σκότους
μαίνεται
ανοίγουν οι πύλες
της κόλασης
πύρινες γλώσσες
λυμαίνονται
το χιόνι
τρέπονται σε φυγή
τα τρελά ξωτικά
των απόκρημνων βουνών

Κι εκεί στο τέλος της θύελλας
στέκει
η μορφή σου
με φλογισμένα μάτια
με απλωμένα χέρια

Άνθρωπος
ή
Θεός
από
ΠΑΓΟ

Τον ήλιο δεν τον λαχταρώ
μην τύχει και σε λιώσει
κι αυτό το πύρινο βλέμμα
μη τύχει και κυλιστεί
στη λάσπη

Λ.Κ. 2007-2008

Προσοχή: Βάρος
Ασήκωτο βάρος!

Σπάνια έχω βγει από τον κινηματογράφο με τέτοιο βάρος στην καρδιά!
Η τελευταία φορά, που συνέβη, ήταν στην ταινία Bad Guy.
Εκεί, όμως, υπήρχε η λύτρωση στο τέλος, υπήρχε ανάταση, φυγή, έστω και μέσα στην τόση απαισιοδοξία και στα λαβυρινθώδη αδιέξοδα του ανθρώπινου νου. Ο έρωτας, έστω και απελπισμένος, έστω και τραγικός, βρήκε μια άλλη δίοδο να διοχετευθεί, μια άλλη μορφή να προχωρήσει, ένα σχήμα, μια μέρα, ένα ποτάμι, που κυλά και κυλά και κυλά…

Εδώ, δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω. Τόσος πόθος, τόσο πάθος, τόση λαγνεία, τόση ηδονή…και μετά πέφτεις στο κενό, μένεις ξεκρέμαστος, ψάχνεις ένα ίχνος, μια στάλα αγάπης, ένα συναίσθημα! Έστω μίσος!
Ούτε αυτό το βλέπεις, δεν σε αφήνει να το δεις ο Ang lee.
Μόνο απελπισμένο πάθος!
Ακράτητο πόθο!
Ποιός ξέρει, τι φαντάσματα εξόρκιζε κι αυτός…

Αυτή η ταινία με βούτηξε, όσο καμιά άλλη σε προσωπικές μου τραγωδίες. Όλοι έχουμε. Ή έστω, σε προσωπικά δράματα, για να το απαλύνω λίγο.
Σε προσωπικά πάθη, σε αναμνήσεις, που καίνε τα σπλάχνα.

Μπαίνει μέσα μου σαν φίδι, τού δίνομαι σαν σκλάβα, αλλά αυτός τρυπώνει στη καρδιά μου…
Σκοτώστε τον, πριν είναι πολύ αργά…
Βλέπω το αίμα του να με σκεπάζει….

Λόγια από την ταινία, αλλά λόγια δικά μας…λόγια δικά μας….

Η Γουάνγκ άλλα αισθάνεται, άλλα παραδέχεται κι άλλα λέει.
Ψέμματα! Ψέμματα στον εαυτό μας. Τα χειρότερα όλων. Τα πιο καταστροφικά. Τα πιο αναπόδραστα!
Τα πιο ανεπανόρθωτα!
Κάνε κάτι ανεπανόρθωτο…για μένα…

Τόση λαγνεία, τόση ηδονή, τόσος πόθος και τόσο Πάθος και στο τέλος ένα άδειο κρεββάτι…

Ποιός ξέρει…ποιός ξέρει τι φαντάσματα εξόρκιζε κι αυτός…ο Ang Lee….

L.K.  2007-2008

Μπορεί ένας σκηνοθέτης στα 72 του να είναι Brand New? Αν είναι ιδιοφυΐα σαν τον Woody Allen, μπορεί!
Με το Match Point, το φοβερό παιδί των Radio Days και του κλαρινέτου, εγκαινιάζει μια περίοδο κατάδυσης στα “ενδότερα δώματα”, εκεί που λίγοι τολμούν να “ψαχουλέψουν”, λίγοι τολμούν να τα φωτίσουν πλήρως.
Αφήνει πίσω του (δια παντός;) τις αδιέξοδες αναζητήσεις των Αμερικανών κουλτουριάδηδων, που κοπανάνε αέρα, και τις νευρώσεις των προσωπικών σχέσεων.
Οι shrinks δεν είναι πανάκεια πλέον, και ω! του θαύματος! ούτε και το σεξ!

Πιο Ευρωπαίος από ποτέ, το αγόρι του Brooklyn, πιο παγκοσμιοποιημένος από ποτέ, ο πάντα έφηβος κλαρινετίστας, στήνει μια ιστορία βασισμένη σε αρχετυπικούς χαρακτήρες, σε παγκόσμιους μύθους, στην “δική μας” αρχαία τραγωδία!
Cassandra’s Dream!
Οι οιωνοί, το διφορούμενο, η πλεύση στο όνειρο, η κατάσταση Trance του Terry, (Colin Farrell), όταν τζογάρει, ή όταν σκοτώνει…
Η συνείδηση, οι ενοχές, οι Ερινύες, η αυτοκαταστροφή, η ειμαρμένη, η τιμωρία, η Κάθαρση!

Το τελευταίο ταξίδι των θυτών και θυμάτων συγχρόνως, είναι το ταξίδι με την Κασσάνδρα!
Το σκάφος, που απέκτησαν με τόση λαχτάρα για ταξίδια και απόλαυση, απέβη η κατακόμβη τους.
Η Κλυταιμνήστρα η συζυγοκτόνος, είναι ο αγαπημένος χαρακτήρας του κοριτσιού για το οποίο είναι τρελός από έρωτα ο Ian (Ewan McGregor).
Η Κλυταιμνήστρα, η πιο τρομερή – σύμφωνα με τον Woody Allen, δια στόματος της ηρωίδας του – γυναικεία φιγούρα αρχαίας ελληνικής Τραγωδίας, θα σφραγίσει μονολιθικά, μονοδιάστατα και εν αγνοία της (το αρχαιοελληνικό, τραγικό στοιχείο διατηρείται ανέπαφο),
την τελική έκβαση του δράματος.
Ο Ian ανυπομονεί να ζήσει το όνειρό του με την αγαπημένη του, ανερχόμενη ηθοποιό στην California.
Και την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου, είναι έτοιμος να την ανταλλάξει με την ζωή του αδελφού του, Terry!
Θα σκοτώσει πάλι;
Θα γίνει αδελφοκτόνος;
Και η επιλογή;
Η ελεύθερη βούληση;

You always have a choice!!!

Πόσο δυνατές είναι οι σειρήνες της ευημερίας και του αμερικανικού (συμβολικά) ονείρου;
Η Κασσάνδρα ταξιδεύει σε συνειδησιακά πελάγη, βυθίζοντας τους διαμετρικά αντίθετους, σαν χαρακτήρες, αδερφούς στην κοινή τους τραγική μοίρα…

O Philip Glass ντύνει αριστοτεχνικά τις στιγμές του προδιαγεγραμμένου κακού!

Λ.Κ 2007-2008

Blood! Blood!
Το αίμα ρέει άφθονο στην μακάβρια όπερα του Tim Burton. Και ο ίδιος δείχνει να το διασκεδάζει!
Μάστορας, όσο ελάχιστοι, στο να δημιουργεί την πιο ζοφερή gothic αισθητική, το πιο μακάβριο σύμπαν, μάς βυθίζει, μαζί με τη λεπίδα του δαιμονικού μπαρμπέρη, βαθιά μέσα στο μυαλό, τρεις αποκαλυπτικές λεξούλες με την εξής σειρά:

Εκδίκηση
Ομορφιά
Ανθρωποφαγία

Beautiful women motivate men!
Beautiful women are the consolation of men!
Beauty can save a man or destroy him!

Αλλά όταν η ομορφιά, παύει να είναι αναγνωρίσιμη ως τέτοια, όταν χαθεί και δώσει τη θέση της στην ασχήμια και την φθορά, τότε γκρεμίζεται στα βρωμερά υπόγεια, σφαγιασμένη και αυτή (άμοιρη Lucy!), όπου σήπονται όλοι οι “άσχημοι” της κοινωνίας, η οποία πυορροεί σαν μολυσμένη πληγή και χρειάζεται ο κλίβανος, η αδηφάγα φωτιά, για να την καθαρίσει!
Αλλά και πάλι! Η δυσοσμία ξεχύνεται στην ατμόσφαιρα, βρωμίζοντας τον αέρα, τον ουρανό!
Και είναι η όμορφη Λούσυ, που το “οσμίζεται”!

Από την βρώμα της κοινωνίας, δεν ξεφεύγεις, δεν ξεπλένεσαι εύκολα!
Λέει ο – περισσότερο επιθετικός από ποτέ – Mr. Burton!
Δεν σταματά εκεί, βεβαίως!
Τεμαχίζοντας το μικρό του σαπισμένο κοινωνικό σώμα, με ανηλεή τρόπο, το παραδίδει στις ορέξεις των νυν “ανθρωποφάγων” και μελλοντικών θυμάτων της Mrs. Lovett!
Love it? Well then, enjoy it!
The human meat, of course!

Η Mrs. Lovett αλέθει τα θύματα του Μίστερ Τι, στα βρωμερά υπόγειά της και τa σερβίρει μέσα σε crunchy ζύμη, οι διάσημες κρεατόπιτες της ευφάνταστης κυρίας είναι φτιαγμένες από τα ευυπόληπτα μέλη του μουντού και εφιαλτικού Λονδίνου!
(No place like London!)
O Burton δεν μασάει τα λόγια του!
Αλίμονο, μετά από τόσες δημιουργίες, τέτοιες γερές δόσεις από απλόχερα σερβιρισμένο εφιάλτη,
να μην έφθανε στο σημείο να φτύσει στα μούτρα το κοινό!
“Βρίζοντας το κοινό”, λοιπόν και φτύνοντάς το,
πετώντας του στα μούτρα συντριβάνια αίματος,
βοηθάει τον δαιμονικό μπαρμπέρη να τους “καθαρίζει”, να τούς ξεπαστρεύει με συνοπτικές διαδικασίες, έχοντας πρώτα δηλώσει λυρικά, ότι αφού ανθρωποφάγα είναι η κοινωνία και όλοι θα φαγωθούν μεταξύ τους, γιατί να μη δώσει σε αυτό το μακάβριο φαγοπότι λίγη φαντασία και νοστιμιά, μετατρέποντας τις πλαδαρές, ή τις σφιχτές (του ηθοποιού! Πάλι καλά, κάπως σώζεται η υπόληψη της ποιότητας του κρέατος των καλλιτεχνών, αν και ούτε αυτοί γλιτώνουν την κιμαδοποίηση!), ή τις παχιές γεμάτες λίπος, ή τις άνοστες, ή τις σιτεμένες, (ο ποιητής δεν θα σφαγιαστεί από την λάμα του κουρέα, , ο μόνος που ουσιαστικά έχει λόγο ύπαρξης, γιατί εν μέσω ενός συρφετού ζωντανών νεκρών, δεν ξέρει καν αν ζει!! Τόσο φευγάτος είναι!! Ο Tim, σαν γνήσιος ποιητής, διασώζει το συνάφι του -μας ),
σάρκες σε πιτούλες λαχταριστές, γεμάτες μπαχαρικά και πικάντικα υλικά;

Τα Τάρταρα της ανίερης κουζίνας της αξιότιμης κυρίας – μα δεν την αγαπάτε πολύ; – Lovett, δουλεύουν πυρετωδώς, εξυπηρετώντας κάθε γαστριμαργικό γούστο!

Και ο έρωτας;
Τι θέση έχει ο έρωτας σε όλα αυτά;
Α! Ο Tim υποκλίνεται στον έρωτα!
Η μικρή Joanna, αγνή και όμορφη σαν ανοιξιάτικος μίσχος και ο Anthony, τολμηρός και τρελλά ερωτευμένος, παίρνουν μια γεύση από το λουτρό αίματος, μέσα στο οποίο κολυμπάει μακαρίως η κοινωνία τους.

Τα όνειρα της Mrs. Lovett για ένα ηλιόλουστο, γαλήνιο οικογενειακό μέλλον με παράθεση δείπνων σε φίλους, σε ένα όμορφο ειδυλλιακό σπίτι στις ακτές του English Channel, όπου θα ατενίζει την θάλασσα, δίπλα στον (Θεέ μου, κάνε να γίνει!) αγαπημένο της Μίστερ Τι, καίγονται στην κυριολεξία, μαζί με το κατάλευκο πρόσωπο, το τολμηρό μπούστο και τα χρυσά νομίσματα, στον αποτρόπαιο κλίβανο!
Ενώ ο Mr. Todd, με την υπέροχη κατατομή και τα δαιμονικά μάτια, θρηνεί την αγαπημένη του Lucy, που ο ίδιος θυσίασε στον βωμό της εκδίκησης, και η οποία
once upon a time, motivated his whole world with her superb beauty!

Because, Beauty Makes The World Go Round
and Round
and Round
and Round…

L.K 2008

No Country For OLD MEN

Ο τίτλος της ταινίας των αδελφών Coen καίριος!
Η ελληνική του απόδοση, όχι ακριβής. Για την ακρίβεια παραπλανητική!
Παραπέμπει σε μεγάλα και ένδοξα western. με την μόνη διαφορά, ότι η ταινία κάθε άλλο παρά, αυτό που ονομάζουμε, κλασικό western είναι.
Διαδραματίζεται στο Texas, στον ιδιότυπο αυτόν γεωγραφικό τομέα των ΗΠΑ, όπου ακόμα ισχύει η θανατική ποινή και όπου ακόμα νωπό και ζεματιστό είναι το χώμα από το αίμα των κάθε λογής “νόμιμων” και παράνομων ( outlaws), που στοιχειώνουν τον τόπο.
Αν θεωρήσουμε, ότι οι γέροντες είναι μελλοθάνατοι, η ελληνική απόδοση έχει ένα έρμα. Αλλά παρ’ όλα αυτά, η βαρύτητα του τίτλου και ολόκληρης της ταινίας πέφτει στις λέξεις “old men”.
Και περί αυτού ακριβώς πρόκειται: Δεν υπάρχει χώρος, τόπος, πατρίδα/χώρα για τους γέροντες, αυτούς που με την σοφία της ηλικίας και την πείρα, οσμίζονται, ότι κάτι έρχεται, κάτι ακατανόητο, κάτι απειλητικό, κάτι άγνωστο και επικίνδυνο, κάτι το οποίο δεν μπορούν να σταματήσουν.

( Αυτά στην δεκαετία του ’80.
Το 2008 είναι ήδη διαμορφωμένος ο εφιάλτης! )

Παραίτηση ή εξοστρακισμός από το ιδιόμορφο αυτό νέο καθεστώς, αυτήν τη νέα τάξη πραγμάτων, το βίαιο φάντασμα της οποίας τριγυρνά πάνω από τα κεφάλια τους, ζοφερό, αμίλητο, αιμοσταγές και αλάνθαστο σαν καλοκουρδισμένη φονική μηχανή;
The Old Men of the South, αποτραβηγμένοι στη σκιά, με παλιές πληγές, που έχουν κλείσει τόσο, ώστε να μένουν πάντα ανοιχτές, μετρούν τους θανάτους, τους πυροβολισμούς, τα θύματα και τους θύτες, αντιμετωπίζοντας μια νέα μορφή βίας, την βία του χρήματος.
Του βρώμικου χρήματος!
Είχα να δω τόσο συγκλονιστική αποτύπωση της σημειολογίας του χρήματος, από την ταινία του Robert Bresson The Pickpocket, (μερικά χρόνια πριν, σε ειδικό αφιέρωμα για τον καταπληκτικόν αυτό σκηνοθέτη), όπου το (βρώμικο κι εύκολο) χρήμα αλλάζει χέρια με ταχύτητα αστραπής, ενώ ο φακός μονίμως εστιάζει στα χέρια.
Εδώ, οι Joel and Ethan Coen φωτογραφίζουν την γνήσια όψη του χρήματος. Το ακριβό χαρτονόμισμα είναι πάντα βουτηγμένο στο αίμα. Όσες φορές προτείνεται για συναλλαγή, το χρώμα του είναι κόκκινο και η υφή του είναι ξεφτισμένη σαν ένα κουρελόχαρτο!
Κι όμως!
Αυτό το κουρελόχαρτο, εμμέσως, είναι φονικό όχημα για όσους το φέρουν επάνω τους. Γιαυτό πάντα προτείνεται σε αμέτοχους, αλλά καθόλου αθώους, τσαλακωμένο και ματωμένο, και αυτοί, μετέχοντας πλέον, συναλλάσσονται για να το αποκτήσουν, χωρίς να ενδιαφερθούν για τα αποτυπώματα της σφαγής που προηγήθηκε. Το χρήμα συνεχίζει το ταξίδι του, κρίνοντας και επιλέγοντας, ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Ακόμα και ο πιτσιρικάς, που αρχικά χαρίζει το πουκάμισό του στο φάντασμα της βίας, στο τέλος της ταινίας, ανιδιοτελώς και χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα, όταν το παίρνει στα χέρια, λεκιασμένο από το αίμα, αρχίζει να συναλλάσσεται!
Η ταινία είναι μια κατάβαση στον Άδη. Χωρίς οδό διαφυγής. Ο μόνος επιζών, είναι η παράλογη και τυφλή βία, η οποία απομακρύνεται κάτω από το συναινετικό βλέμμα των δεκατετράχρονων, οι οποίοι της έχουν ήδη παράσχει κάλυψη, με αντάλλαγμα ένα ματωμένο χαρτονόμισμα.
Το ταξίδι, που επέλεξαν να μάς ταξιδέψουν τα αδέλφια Coen, μάς αφήνει μια πικρή και στυφή γεύση στο στόμα από χώμα, αίμα και θάνατο.
Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, κατά μια τραγική συγκυρία, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους το περνούν κολυμπώντας σε αφρισμένα ποτάμια απαισιοδοξίας!
Τα δυο αδέλφια δεν αποτελούν εξαίρεση.
Για τους Coen, το ιλιγγιώδες ράλι της βίας και του παραλογισμού της σύγχρονης Αμερικής, που άρχισε με το Blood Simple και συνεχίστηκε με το Fargo, φαίνεται να έχει φτάσει στο αποκορύφωμά του εδώ.

Η ταινία είναι αυτό που χαρακτηρίζουμε ατόφιο, γνήσιο σινεμά!
Την παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα. Ειδικά το 1ο μέρος, με την συγκλονιστική σκηνοθεσία, τις σκονισμένες εκτάσεις της ερήμου, τα κουφάρια ανθρώπων και ζώων, τα στοιχειωμένα, εγκαταλελειμμένα αμάξια στην μέση του κρανίου τόπου, το αέναο παιχνίδι του ποντικιού με τη γάτα, τους ελάχιστους διαλόγους και τις συγχρονισμένες, χορογραφημένες και απελπισμένες κινήσεις, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο, με συνεπήραν!
Το 2ο μέρος με έστησε στον τοίχο, καθώς ένιωσα την μυρωδιά από τα ματωμένα χρήματα στα ρουθούνια μου κι έψαχνα μια μικρή χαραμάδα για να βγω από το λαγούμι!
Μάταια!
Οι Coen, ( ή μήπως εμείς οι ίδιοι;), έχουν κλείσει όλους τους δρόμους διαφυγής.

Λ. Κ. 2008

One Man’s Masterpiece ( Paul Thomas Anderson )

One Man Show ( Daniel Day-Lewis )

Based on the novel OIL
by
Upton Sinclair

Ο Paul Thomas Anderson ήταν ένα μειράκιον σχεδόν, όταν έκανε την πρώτη του μεγάλη επιτυχία το περίφημο Boogie Nights το 1997, σε ηλικία περίπου 26 ετών, με ωριμότητα, σοφία και τολμηρή διείσδυση σε τραχείς και δαιδαλώδεις κόσμους, στα καταγώγια και τους παράδρομους του λαμπερού Χόλιγουντ, αγγίζοντας το ευαίσθητο και αμαρτωλό θέμα των pornostars. Είχε βέβαια προηγηθεί το Hard Eight, εξίσου τολμηρό και σκηνοθετικά άψογο.
Συνεχίζει με την υπέροχη Magnolia του, όπου κατόρθωσε να εκμαιεύσει την καλύτερη ερμηνεία που έδωσε ποτέ ο Tom Cruise, αλλά και όλου του υπόλοιπου καστ, με αποκορύφωμα την συγκλονιστική ερμηνεία του Jason Robards, για να μάς δώσει λίγα χρόνια αργότερα το τρυφερό, γλυκόπικρο ρομάντζο Punch-Drunk Love (2002).

Μα ποιός είναι τέλος πάντων αυτός ο νεώτατος δημιουργός, σκηνοθέτης-συγγραφέας-παραγωγός, που με κάθε νέα δημιουργία του είναι ένας άλλος;
Κάποιος διαφορετικός;
Ο ίδιος έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξή του, ότι φιλοδοξεί να καταπιαστεί
ΜΕ ΟΛΑ τα κινηματογραφικά είδη, επειδή πολύ απλά ξέρει,
ότι μπορεί να το κάνει με επιτυχία!
Και ποιός, τελικά, μετά από το ανατριχιαστικά αποτροπιαστικό νέο του αριστούργημα
THERE WILL BE BLOOD, μπορεί να τον αμφισβητήσει;
Ουδείς, αγαπητοί μου, σάς διαβεβαιώ!
Διότι ο κύριος Anderson, με την νέα του δημιουργία, όχι μόνο μπήκε με τιμές και δόξες στο πάνθεον των μέγιστων της 7ης Τέχνης, αλλά για άλλη μια φορά κατόρθωσε να αποσπάσει άλλη μια μοναδική ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή του οδηγώντας τον κατ’ ευθείαν στο Όσκαρ!
Και βέβαια, αν υπήρχε μια χρονιά, που το Όσκαρ σκηνοθεσίας (τουλάχιστον!) θα μπορούσε να μοιραστεί σε δύο ταινίες, αυτή θα ήταν η φετινή!
Η μουσική στο There Will Be Blood είναι ο βασικός μοχλός, που κινεί και αναμοχλεύει το δέος. Μια πλημμύρα ήχων, αρμονιών και δυσαρμονιών αναβράζει άλλοτε σε minor κι άλλοτε σε major κλίμακες, όπως ακριβώς αναβράζει και το πανάκριβο χρυσάφι της γης.
Η πρώτη σκηνή είναι ένα οξύ, δυσάρεστο άκουσμα, ένα τρόχισμα μετάλλων μεταξύ τους, ήχος πρωτόγονος και ανατριχιαστικός!
Κι αυτή πρώτη ανατριχίλα, που διαπερνάει την ραχοκοκκαλιά, συνοδεύει τον θεατή σε όλη την διάρκεια της ταινίας, επικουρούμενη από το άλλοτε, επίσης ανατριχιαστικό, κι άλλοτε ζοφερά επιβλητικό ηχητικό σφυροκόπημα, για να ολοκληρωθεί με το
Violin Concerto in D major Op.77, Allegro giocoso, του Johannes Brahms, στα credits του τέλους!
Ένα ψηφιδωτό, που τα κομμάτια του συντίθενται αργά, ο Θεός, ο δαίμονας, οι δεισιδαιμονίες,
η απάρνηση όλων των συναισθημάτων, των φόβων και όλων των μεταφυσικών εμμονών, είναι το θέμα με το οποίο καταπιάνεται σε όλες του τις ταινίες ο Anderson, στην κάθε μια θωπεύοντάς το με διαφορετικό τρόπο.
Εδώ το puzzle συμπληρώνεται με την τελευταία ψηφίδα, αυτή του αίματος.
Στο αστραφτερό πάτωμα της πλούσιας κατοικίας του ο oil man, o πετρελεάς, έχοντας απαρνηθεί όλες τις άλλες του ιδιότητες, ακόμα κι αυτήν του family man,
για την οποίαν υπερηφανευόταν και η οποία ήταν το άλλοθί του για να καρπώνεται εύκολα, ανώδυνα και ειρηνικά απέραντες εκτάσεις γής, οι οποίες κόχλαζαν κολασμένα από τον μαύρο χρυσό, που κουβαλούσαν στα σπλάχνα τους, συντρίβει με πολλαπλά χτυπήματα όλες τις αμαρτίες, τις δεισιδαιμονίες, όλες τις θρησκοληπτικές εμμονές και τις θεόσταλτες αποκαλύψεις προσωποποιημένες στον γλοιώδη και άπληστο ιερέα, για να μείνει στο τέλος μόνος κυρίαρχος, αυτός και το μαύρο χρυσάφι!
Λιωμένος από το ποτό, αλλά αμετανόητος!
Φιγούρα, όχι τραγική, αλλά πρωτοζωική και αρχέτυπη!
Λιγομίλητος, χωρίς συναισθήματα, αλλά όχι απογυμνωμένος!
Ανοχύρωτος αλλά όχι ηττημένος!
Με απέχθεια για την πλειονότητα των…ανθρώπων!
Αυτό το σχεδόν primal being, είναι απείρως πιο διαφανές (κι ας είναι μόνιμα βουτηγμένος στο πετρέλαιο) από τον δαιμονικό ιερέα, τον Ηλάι,
ο οποίος σκιαγραφείται πολυσύνθετα διαβρωμένος, θολός, βρώμικος, παραληρηματικός, ( ο ιδεοληπτικός θρησκευτικός ιδεασμός του, αποδίδεται τόσο έντεχνα από τον νεαρό Paul Dano, που άνετα θα μπορούσε να συγκριθεί με τον αριστουργηματικό “Apostle” του Robert Duvall ! – αν δεν το έχετε δει ακόμα, σας παρακινώ να το δείτε! ) εξουσιαζόμενος τόσο από γήινες όσο και από δαιμονικές εμμονές, ώστε ακόμα κι ο σταυρός στο στήθος του
φαντάζει εργαλείο του διαβόλου.
Η ταινία δεν είναι απλά το μωσαϊκό μιας εποχής στην αναζήτηση του μαύρου χρυσού!
Ο Anderson της δίνει τρομακτικές διαστάσεις.
Αντιστρέφοντας τα είδωλα, ανατρέποντας τους κανόνες, ο πετρελεάς αναδεικνύεται ο αυθεντικότερος όλων, αφού όλες του οι πράξεις υπαγορεύονται από μια άγραφη δική του ηθική, που είναι πιο ακέραιη από αυτή των θρησκόληπτων και φοβισμένων ανθρώπων, οι οποίοι εκστασιασμένοι αναζητούν το Αίμα του Κυρίου, μέσα στην εκκλησία της 3ης αποκάλυψης του σεληνιασμένου Ηλάι!

Η σχέση του Daniel Plainview με την γη και το πετρέλαιο, είναι σχέση ερωτική, σχέση παθιασμένη, παροξυσμική!
Το προϊόν αυτής της οργασμικής σχέσης, το χρήμα, παρά το γεγονός ότι είναι το τρυφερό φιλέτο, που αφηνιασμένα αγωνιά να γευτεί, τελικά δεν φαίνεται να κινεί τα νήματα των επιδιώξεών του. Η κατάκτηση του αδύνατου τον στοιχειώνει!
Αποκτά μεγάλα κεφάλαια, γίνεται μεγιστάνας του μαύρου χρυσού, αλλά εξακολουθεί να κοιμάται στο πάτωμα. Όμως ποτέ δεν σέρνεται στο χώμα!

Ο Daniel Plainview είναι ο πιο γήινος και “αμόλυντος” άνθρωπος της ταινίας!
Και ο Daniel Day-Lewis με την βαθιά, γεμάτη όγκο φωνή του και την μοναδική του
ικανότητα να “ντύνεται” τους ρόλους του,
έχει δώσει μια καταπληκτική ερμηνεία!

Λ.Κ. 2008

βάζει ολόκληρη τη χώρα στον γύψο.

The Last Judgement

Πίνακας
του
Hans Memling or Hans Memlinc
(born c. 1430/35, Seligenstadt, near Frankfurt am Main
died Aug. 11, 1494, Bruges)

Η πιο μαύρη και σκοτεινή περίοδος της νεώτερης ελληνικής ιστορίας διαγράφει ένα κύκλο βίας, αίματος, στέρησης όλων των κατοχυρωμένων, συνταγματικών δικαιωμάτων του Έλληνα πολίτη, κατεβάζει τα τανκς στους δρόμους της πόλης,
βρίθει γελοίων, καρτουνίστικων χαρακτήρων-καραβανάδων, χαρακτηριστικών εκπροσώπων ημιμάθειας ή και πλήρους άγνοιας,
κατακλύζει τον δημόσιο βίο με σκάνδαλα,
γεμίζει τις φυλακές και τα κρατητήρια στην Μπουμπουλίνας, στην Γυάρο, στα νησιά της άγονης γραμμής, όπως τον Άη-Στράτη, με πολιτικούς κρατούμενους-εξόριστους, ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών, της πολιτικής, αλλά και απλούς πολίτες,
εξαπολύει το γελοιωδέστερο όλων των όντων, μετά τον Χίτλερ, συνταγματάρχη Παπαδόπουλο, σε άπασα την ελληνικήν επικράτεια να εκφωνεί λόγους απόλυτου κενού και στερημένους παντός λογικού νοήματος, με την ίδια ανατριχιαστικά στριγκή φωνή, όπως αυτή του παρανοϊκού Αδόλφου,
κατορθώνει να δημιουργήσει την πιο πολιτικοποιημένη νεολαία και τον πιο συνειδητοποιημένο πολίτη, που γνώρισε ο τόπος στην μεταπολεμική ιστορία του,
η αντίσταση σιγοκαίει στους κόλπους των φοιτητών και των σπουδαστών, στον καλλιτεχνικό χώρο και ανάμεσα στους συγγραφείς και ποιητές,
ενώ δημιουργούνται κάποια από τα πιο σπάνια και εμπνευσμένα καλλιτεχνικά έργα,
και δικαιολογημένα, η πάλη ενάντια στο καθεστώς του θανάτου γίνεται σημαία και λάβαρο περηφάνιας και ανδρείας για όλους, όσοι σθεναρά και με τίμημα τη ζωή τους, ή την σωματική και ψυχική τους ακεραιότητα αντιστάθηκαν.

Αντίθετα, όσοι δειλιάζοντας συμπορεύθηκαν,
θα φέρουν για πάντα το στίγμα της ντροπής!

Θαυμάζω κι ευγνωμονώ τους ανθρώπους, που υψώθηκαν πάνω από το ανάστημά τους, πάνω από τα ανθρώπινα όρια και πολέμησαν τον σκοταδισμό των συνταγματαρχών!

Νιώθω βδελυγμία για όσους έσκυψαν το κεφάλι, βάζοντας πάνω από όλα το δικό τους μικροσυμφέρον, τη δική του μικροβολεμένη ύπαρξη και συγκατένευσαν στα εγκλήματα της χούντας, κλείνοντας μάτια και αυτιά!

Και νιώθω την μεγαλύτερη αηδία σήμερα, για όσους ακόμα νοσταλγούν την μαύρη αυτή περίοδο, εκστομίζοντας λέξεις όπως:

“Μωρέ, ένας Παπαδόπουλος θα μάς σώσει!”

Νοσταλγοί της χούντας και του Παπαδόπουλου, καθώς και σύσσωμου του φρικτού επιτελείου του, ένα έχω να σάς πω:

ΟΥΣΤ!

Η ΛΗΘΗ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ
Όποιος ξεχνά ή αγνοεί την ιστορία του τόπου του,
ανήκει στους νεκρούς…

Λ.Κ. 2008

Καλωσήρθατε στο Blogs.sch.gr. Αυτή είναι η πρώτη σας δημοσίευση. Αλλάξτε την ή διαγράψτε την και αρχίστε το “Ιστολογείν”!