‘Αρθρο των Ρουμελιώτου Μυρσίνη, Κυρμανίδου Έλλη, Μωυσίδη Γιάννη και Φουτσιτζή Σωτηρία (περίληψη και εισαγωγή)

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το παρόν κείμενο πραγματεύεται την ενσωμάτωση της ψηφιακής αφήγησης στη διδασκαλία και την ορθή αξιολόγησή της, ώστε να καταστεί αποτελεσματική μέθοδος μάθησης και για το ελληνικό ψηφιακό σχολείο. Με τον όρο «ψηφιακή αφήγηση» νοείται μία μορφή σύντομης αφήγησης, συνήθως υπό τη μορφή προσωπικής ιστορίας σε πρώτο πρόσωπο, που παρουσιάζεται ως μία σύντομη ταινία για προβολή σε βιντεοπροβολέα ή στην οθόνη κάποιου υπολογιστή ή τηλεόρασης. Τα μαθησιακά οφέλη που αποκομίζονται από τη χρήση της ψηφιακής αφήγησης στην τάξη είναι πολλά και αποδεικνύονται στην ήδη πλούσια σχετική βιβλιογραφία. Εντούτοις, σημαντικό ρόλο παίζει η ορθή χρήση της ως μεθόδου διδασκαλίας από τον εκπαιδευτικό, ο οποίος θα πρέπει να έχει σαφώς προκαθορισμένους διδακτικούς στόχους αλλά και κριτήρια αξιολόγησης για τους μαθητές του. Στο παρόν κείμενο προτείνεται ένας τρόπος αξιολόγησης των ψηφιακών αφηγήσεων με τη χρήση «ρουμπρίκας» και ακολουθεί συζήτηση και ανάλυση των κριτηρίων που συνθέτουν μία καλή ψηφιακή αφήγηση.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το τελευταίο διάστημα, πολύς λόγος γίνεται στην Ελλάδα για το λεγόμενο «ψηφιακό σχολείο», ένα σχολείο όπου οι νέες τεχνολογίες αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας και καταλυτικό παράγοντα της μάθησης. Με τον τρόπο αυτό, όπως φαίνεται, βούληση του Υπουργείου Παιδείας πλέον είναι η δημιουργία ενός σχολείου που θα έχει στο επίκεντρό του τις νέες τεχνολογίες και θα παρακολουθεί τις τεχνολογικές εξελίξεις, αξιοποιώντας τες προς όφελος των μαθητών.

Όλο αυτό το μεγάλο εγχείρημα προϋποθέτει βέβαια ότι οι εκπαιδευτικοί διαθέτουν την κατάλληλη και επαρκή γνώση για να εφαρμόσουν τις νέες τεχνολογίες στην εκπαιδευτική διαδικασία. Έτσι, παρά το φιλόδοξο εγχείρημα του Υπουργείου, η ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα αποκαλύπτει ότι υπάρχει ένα μεγάλο κενό μεταξύ κυβερνητικών προγραμμάτων και χρήσης των τεχνολογιών στο ελληνικό σχολείο. Αρκετοί είναι και οι εκπαιδευτικοί που ακόμη δεν έχουν πεισθεί πλήρως για την αποτελεσματικότητα της χρήσης των νέων τεχνολογιών μέσα στην τάξη, θεωρώντας τη διαδικασία χρονοβόρα και την τεχνολογία δύσχρηστη, πιστεύοντας ότι τελικά προκαλεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιχειρεί να επιλύσει (Sheingold και Hadley, 1990). 

Επομένως, κατά τη γνώμη μας, ψηφιακό σχολείο δεν είναι μόνο το σχολείο που είναι εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας ούτε το σχολείο όπου τα βιβλία παρέχονται σε ηλεκτρονική μορφή αντί για έντυπη. Απεναντίας, ψηφιακό σχολείο είναι εκείνο όπου οι νέες τεχνολογίες ενσωματώνονται αποτελεσματικά στη μάθηση και εμπλέκουν τους μαθητές στη μαθησιακή διαδικασία (Dexter, Anderson και Becker, 1999). Σύμφωνα με τους Trilling και Hood 2 6ο Πανελλήνιο Συνέδριο των Εκπαιδευτικών για τις ΤΠΕ Πρακτικά Συνεδρίου www.e-diktyo.eu (1999), βασικό στοιχείο για την επιτυχή ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση αποτελεί η συμμετοχή των μαθητών σε ουσιώδεις δραστηριότητες, που τους δίνουν τη δυνατότητα να χτίσουν με διάφορους τρόπους τη γνώση που δεν κατείχαν πριν τη χρήση των τεχνολογικών μέσων.

Κατεβάστε ολόκληρο το άρθρο: https://www.researchgate.net/publication/272903408_Pros_ena_neo_psephiako_scholeio_e_psephiake_aphegese_kai_ta_kriteria_axiologeses_gia_axiopoiese_tes_ste_didaktike_praxe