Ο Αυλός

Ο αυλός ήταν πνευστό μουσικό όργανο της Ελληνικής αρχαιότητας. Ανάλογα με την κατασκευή του ονομαζόταν μόναυλος (μονός αυλός), πλαγίαυλος (αυλός που παίζεται πλάγια όπως το σύγχρονο φλάουτο), δίαυλος (διπλός αυλός). Ο αυλός ήταν βασικό όργανο σε όλους τους εορτασμούς στην Αρχαία Ελλάδα ιδιαίτερα  σε τελετές προς τιμήν του Διονύσου.Επίσης ο αυλός εμφανίζεται ως συνοδευτικό όργανο στις κινήσεις των αθλητών στις αθλητικές διοργανώσεις. Ο αυλός είχε εμφανιστεί σε πολλές χώρες (Κίνα, Ινδία, Αίγυπτος, Ασσυρία και Βαβυλώνα, Ισραήλ). Στην Κίνα υπήρχε το σενγκ, είδος μικρού οργάνου με 12 ή περισσότερους αυλούς, γνωστό από την 3η χιλιετία π.Χ. και διάφοροι άλλοι τύποι αυλών, άλλοτε χωρίς και άλλοτε με μονή ή διπλή γλωσσίδα (είδη δηλαδή φλάουτου, κλαρινέτου και όμποε). Στην Αίγυπτο ο αυλός, γνωστός από την 5η χιλιετία π.Χ., ήταν από καλάμι, ελεφαντόδοντο, μπρούντζο ή ξύλο.  Ο όρος αυλός χρησιμοποιείται πλέον σχεδόν αποκλειστικά στα πλαίσια της κατασκευής του εκκλησιαστικού οργάνου, όπου οι διάφοροι τύποι αυλών που χρησιμοποιούνται ταξινομούνται κατά υλικό κατασκευής, λειτουργίας κλπ.