Καιρό τώρα ακούμε για τη “θεωρία των δύο άκρων” στην πολιτική. Ωστόσο, λίγοι έθιξαν τα δύο άκρα στην παιδεία, η έλλειψη της οποίας οδηγεί στα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων μηνών και στην απροκάλυπτη αναθέρμανση των φασιστικών πεποιθήσεων και φαινομένων, που φτάνουν μέχρι και στην εν ψυχρώ δολοφονία.
Επιστρέφοντας λοιπόν στη ρίζα του προβλήματος, την έλλειψη παιδείας, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης τα κονδύλια για την εκπαίδευση διαρκώς μειώνονται, οι μαθητές στοιβάζονται στις αίθουσες, ειδικότητες στα Επαγγελματικά Λύκεια καταργούνται εν μια νυκτί. Ταυτόχρονα, τα “αναβαθμισμένα” δημόσια Ι.Ε.Κ. υπολειτουργούν, οδηγώντας τους ενδιαφερομένους στα αντίστοιχα ιδιωτικά, ενισχύοντας για μία ακόμη μια φορά την παραπαιδεία και την ιδιωτική εκπαίδευση στην Ελλάδα, όπου η παιδεία θεωρητικά και μόνο αποτελεί “δημόσιο αγαθό”.
Μελέτη PISA του ΟΟΣΑ, η οποία καλύπτει το διάστημα 2006 -2012, επαληθεύει τη ζοφερή αυτή πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων, υποβαθμίζοντας την Ελλάδα από την 25 θέση που κατείχε το 2009, στη 42 σε μαθητική επίδοση μεταξύ 65 κρατών. Φυσικά, στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης αυτή η είδηση πέρασε με ψιλά γράμματα,σαν να μη διαμορφώνονται στο σχολείο οι χαρακτήρες των μελλοντικών ψηφοφόρων. Βέβαια, δεν περιμέναμε τον ΟΟΣΑ να μας διαφωτίσει για τις αντίξοες συνθήκες που βιώνουμε στα σχολεία. Απλά, λειτούργησε, τουλάχιστον για μένα, ως αφύπνιση μέσα στην “αιθαλομίχλη” του πρωτογενούς πλεονάσματος και της προ των πυλών ελληνικής οικονομικής ανάπτυξης…(λέμε και κανένα αστείο για να σπάσει ο πάγος της πρώτης δημοσίευσης).
Αυξάνεται, λοιπόν, στην Ελλάδα ο αριθμός των “κακών μαθητών”(μαζί με το ποσοστό ανεργίας), ενώ τα κράτη της νοτιοανατολικής Ασίας καταγράφουν υψηλά ποσοστά καλής μαθητικής επίδοσης. Το αξιοσημείωτο, ωστόσο, όπως σωστά παρατηρεί η αγγλική εφημερίδα “the Guardian”, είναι οτι η Νότια Κορέα, η οποία επενδύει στην παιδεία (μέχρι το 2015 θα παρέχει tablet σε κάθε μαθητή και σταδιακή αντικατάσταση των βιβλίων με e-books), αποτελώντας το δικό μου ιδεατό άκρο προς μίμηση για την παιδεία του μέλλοντος, δεν καταφέρνει να καταγράψει ποσοστά επιτυχίας, που να συνάδουν με τις προσφερόμενες στους μαθητές παροχές.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο μπαίνει ο ρόλος του έμψυχου υλικού και δυναμικού στην παιδεία, του ίδιου του εκπαιδευτικού ως κοινωνικού λειτουργού, ρόλος που έχει απαξιωθεί όσο κανείς άλλος στην ελληνική κοινωνία. Όμως, είναι αυτή η αλληλεπίδραση του εκπαιδευτικού και των μαθητών που κάνει τη διαφορά. Ο εκπαιδευτικός μεταδίδει την αγάπη για το αντικείμενο που διδάσκει, ενώ ένα tablet, όσο υψηλή ευκρίνειας και να είναι, δεν στο παρέχει αυτό.
Για να μη μακρηγορώ, προκειμένου να μη φτάσουμε στο άλλο άκρο της παιδείας, που, αν και κατοικούμε σε αναπτυσσόμενη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρχίζουμε να το βιώνουμε με σχολεία χωρίς θέρμανση και χωρίς εκπαιδευτικούς, ας απεμπλακούμε απο τη θεωρία των δύο άκρων μόνο στην πολιτική κι ας εστιάσουμε στην παιδεία (ή καλύτερα στην έλλειψη αυτής), διότι πολλά αυγά του φιδιού θα αρχίσουν να εκκολάπτονται μαζικά με την μνημονιακή πολιτική στην παιδεία και τότε… δε θα υπάρχει χρόνος, ούτε χώρος για συζήτηση.
Πηγές:
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=545229
http://www.businessinsider.com/south-korea-tablets-in-schools-by-2015-2011-7
