Ανανεώσιμες και μη πηγές ενέργειας

Ανανεώσιμες και μη πηγές ενέργειας

Το μεγαλύτερο μέρος των ενεργειακών μας αναγκών καλύπτεται από τα ορυκτά καύσιμα, το πετρέλαιο, τους ορυκτούς άνθρακες και το φυσικό αέριο. Τα αποθέματα όμως του πετρελαίου και του φυσικού αερίου είναι περιορισμένα, ενώ τα κοιτάσματα των ορυκτών ανθράκων ολοένα και λιγοστεύουν. Ο ρυθμός με τον οποίο αντλούμε και υποβαθμίζουμε αυτές τις πηγές ενέργειας είναι πολύ μεγαλύτερος από το ρυθμό με τον οποίο η φύση τις δημιουργεί. Για να ανανεωθούν αυτές οι πηγές, χρειάζονται χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια, γι’ αυτό και λέμε ότι πρακτικά είναι μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Υπάρχουν όμως και πηγές ενέργειας, που όσο και αν τις χρησιμοποιούμε, δεν εξαντλούνται. Μάλιστα, για να τις βρούμε, δε χρειάζεται καν να σκάψουμε! Οι πηγές αυτές ανανεώνονται από τη φύση με πολύ γρήγορο ρυθμό, γι’ αυτό τις ονομάζουμε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Όσο υπάρχει ο Ήλιος, το νερό της βροχής και ο άνεμος κι όσο νέα φυτά φυτρώνουν και αναπτύσσονται, θα έχουμε στη διάθεσή μας τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ωστόσο, το βασικό πρόβλημα αυτών των ενεργειακών πηγών είναι ότι, σε σχέση με τα ορυκτά καύσιμα, η αξιοποίησή τους είναι δύσκολη και ιδιαίτερα δαπανηρή.

Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ανανεώνονται διαρκώς, και μάλιστα με φυσικές δι­α­δι­κα­­σί­ες, οπότε είναι πρακτικά ανεξάντλητες. Η αξιοποίησή τους δεν επιβαρύνει το περι­βάλλον (δεν προκαλεί ρύπανση), η απόδοσή τους όμως με τη σημερινή τε­χνο­λο­γί­α είναι σχετικά μικρή και η εκμετάλλευσή τους ιδιαίτερα δαπανηρή.
Η πιο διαδεδομένη από αυτές τις πηγές είναι το νερό, με την αξιοποίηση των υ­δα­το­πτώ­­σε­ων. Ωστόσο στη χώρα μας επικρατεί ηλιοφάνεια τις περισσότερες μέρες του χρό­νου, ενώ ισχυροί άνεμοι φυσούν σε πολλές, νησιωτικές κυρίως, περιοχές. Η α­ξι­ο­ποί­η­ση, επο­μένως, των ανανεώσιμων πηγών που η φύση προσφέρει απλόχερα είναι ευ­κο­λό­τε­ρη απ’ ό,τι σε άλλα μέρη.

Μπορείτε να κατεβάσετε το άρθρο εδώ



Λήψη αρχείου

Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού

Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού, 11 Δεκεμβρίου

Σαν σήμερα πριν από 73  χρόνια γεννήθηκε η UNICEF (11 Δεκεμβρίου 1946) για να βοηθήσει τα παιδιά της κατεστραμμένης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Ευρώπης.

Από το 1949 και έως το τέλος της δεκαετίας του ’60, αλλά και σε έκτακτες ανάγκες, η UNICEF βοήθησε και στήριξε τα παιδιά στην Ελλάδα, προσφέροντάς τους φάρμακα, εκπαιδευτικό υλικό, παστεριωμένο γάλα, συσσίτια κ.α.

Σήμερα, με τα παιδιά στην Ελλάδα της κρίσης, η UNICEF εξακολουθεί να στηρίζει και να προστατεύει τα δικαιώματα των παιδιών στη χώρα μας.

Συνεχίζει στην Ελλάδα το πρόγραμμα εμβολιασμών σε παιδιά περιθωριοποιημένων ή ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, σε συνεργασία με την ΚΕΔΕ και το Υπουργείο Υγείας. Επιπλέον

  • παρέχει δώρα και παιχνίδια σε ιδρύματα και ορφανοτροφεία
  • διανέμει σχολικό υλικό σε μαθητές με τη βοήθεια των χορηγών της
  • προσφέρει μέρες χαράς στα παιδιά που διαμένουν σε κέντρα προστασίας της χώρας.

Συνεχίζει επίσης τα προγράμματά της σε όλο τον κόσμο για την παροχή υγειονομικής περίθαλψης, καθαρού νερού, εκπαιδευτικού εξοπλισμού, προστατεύοντας παράλληλα τα παιδιά από το trafficking, την εκμετάλλευση και την κακοποίηση.

<<…Όταν έστω και ένα μόνο παιδί στερείται τα δικαιώματά του, τότε ακυρώνεται η έννοια «δικαιώματα του ανθρώπου». Τα παιδιά χρειάζονται την αγάπη μας και τη φροντίδα μας όχι μόνο την παγκόσμια ημέρα του παιδιού, στις 11 Δεκεμβρίου, αλλά όλες τις μέρες του χρόνου…>>
Αντώνης Σαμαράκης

Πότε σταματάμε να πιστεύουμε στον Άι Βασίλη

Στην ηλικία περίπου των οκτώ ετών -το πολύ εννέα- τα παιδιά σταματούν να πιστεύουν ότι είναι αληθινή η μαγευτική ιστορία του Άγιου Βασίλη που φέρνει τα δώρα, σύμφωνα με μια νέα έρευνα, η οποία έγινε μεταξύ γονιών από διάφορες χώρες (και από την Ελλάδα).

Η μελέτη, με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Κρις Μπόιλ του βρετανικού Πανεπιστημίου του Έξετερ, αποκαλύπτει επίσης ότι ένας στους τρεις ενήλικες (το 34%) εύχονται να μπορούσαν να πιστεύουν ακόμη στον Άγιο Βασίλη. Μερικοί (το 15%) δηλώνουν ότι ένιωσαν προδομένοι από τους δικούς τους γονείς, όταν ανακάλυψαν την πεζή αλήθεια, ενώ ένας στους δέκα (10%) εξοργίστηκε μαζί τους.

Πολλά παιδιά «ψυλλιάζονται» ότι κάτι δεν πάει καλά με την όλη ιστορία, όταν οι γονείς τους «τα μασάνε» στις επίμονες ερωτήσεις τους για τον ‘Αγιο Βασίλη. Ακόμη, δύο στα τρία παιδιά (το 65%) προσποιούνται ότι συνεχίζουν να πιστεύουν σε αυτόν, ακόμη κι όταν έχουν πια καταλάβει ότι δεν θα κατέβει από την καμινάδα.

Το 34% των γονιών δήλωσαν ότι η πίστη στον Άγιο Βασίλη είχε βελτιώσει τη συμπεριφορά τους ως παιδιά, ενώ το 47% όχι. Το 30% ανέφεραν ότι η εμπιστοσύνη τους στους γονείς τους κλονίστηκε, όταν έμαθαν την αλήθεια, ενώ το 56% δεν είχε τέτοιο πρόβλημα.

Το 31% των γονιών, όταν ερωτώνται από τα παιδιά τους, αρνούνται ότι ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, ενώ το 40% παραδέχονται την αλήθεια. Σχεδόν τρεις στους τέσσερις γονείς (το 72%) χαίρονται να λένε ιστορίες για τον Άγιο Βασίλη στα παιδιά τους, ενώ οι υπόλοιποι γονείς αποφεύγουν να το κάνουν για να μην καλλιεργούν μύθους στα παιδιά τους ή γιατί δεν ξέρουν να λένε ωραίες ιστορίες (ή απλώς βαριούνται…).

Μερικές φορές, σύμφωνα με τη μελέτη, τα παιδιά υποψιάζονται την αλήθεια μόνα τους, εξαιτίας κάποιου λάθους των γονιών, όταν π.χ. το παιδί βρίσκει εκ των προτέρων κρυμμένο το δώρο που αργότερα θα «του φέρει» ο Άγιος Βασίλης. Ή κάποιο άλλο παιδί μπορεί να ανακαλύψει ότι όλως τυχαίως ο μπαμπάς του και ο Άγιος Βασίλης έχουν τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα στα γράμματά τους! Ή μπορεί ο Άγιος Βασίλης να έχει ξεχάσει πάνω σε κάποιο δώρο την αυτοκόλλητη ετικέτα του καταστήματος με την τιμή.

Άλλες φορές για την απομυθοποίηση ευθύνεται κάποιος φίλος ή κάποιος δάσκαλος στο σχολείο που έχει τη φαεινή ιδέα να ρωτήσει στην τάξη πόσα παιδιά πιστεύουν ότι ο ‘Άγιος Βασίλης είναι αληθινός ή στο μάθημα Γεωγραφίας να τους διαβεβαιώσει ότι στο Βόρειο Πόλο δεν ζει κανένας, οπότε τους βάζει ιδέες.

Δεν λείπουν και τα έξυπνα παιδιά που μπορεί μόνα τους να αναρωτηθούν γιατί δεν βλέπουν στην τηλεόραση τον Άγιο Βασίλη να πηγαίνει δώρα στα παιδάκια των φτωχών χωρών του πλανήτη, πώς είναι δυνατό ένας χοντρός τύπος με ολόκληρο έλκηθρο να χωράει μέσα από καμινάδες (και να μην καίγεται με το τζάκι ανοιχτό) και, βέβαια, πώς γίνεται μόνος του να πηγαίνει παντού σε χρόνο ρεκόρ.