Ο Λεωνίδας και ο Δημήτρης έχουν περάσει τα 40 τους, ζώντας εδώ και χρόνια στην πρωτεύουσα της Βοιωτίας.
Οι δυο τους «τρέχουν» την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Πόλις» από το καλοκαίρι του 2006. Σκοπός τους ήταν, όπως λέει ο Δημήτρης, «να προσπαθήσουμε ν’ αναδείξουμε την πλευρά της ζωής που έχει να κάνει με τον πολιτισμό και ο κόσμος της πόλης να μπορέσει να δει κάποια πράγματα, που δεν χρειάζεται απαραίτητα να τα κρίνουμε ως καλά ή κακά, απλά ως διαφορετικά».
О Λεωνίδας είναι παράλληλα διευθυντής της δημόσιας βιβλιοθήκης της πόλης, ενώ ο Δημήτρης δραστηριοποιείται με νέους, οργανώνοντας τη θεατρική και τη φωτογραφική λέσχη της Λιβαδειάς αλλά και πολλές μουσικές και λογοτεχνικές εκδηλώσεις. Αντίστοιχες είναι και οι δραστηριότητες της «Πόλεως» τα τελευταία χρόνια.
Ήμασταν το αμέσως επόμενο πρωί μετά τη βραδιά του Velvet Bus στο μπαρ «Ρiu», οπότε τα συμπεράσματα έβγαιναν με πιο καθαρό μυαλό. «Γενικά είμαστε ευχαριστημένοι», λέει ο Λεωνίδας, «απλά θα θέλαμε να ‘ χουμε λίγο περισσότερο κόσμο. Όλοι σχεδόν ήταν από 30 χρόνων και πάνω, μέχρι τη γενιά μας. Δεν περίμενα παιδιά της Β’ Λυκείου, αλλά, ας πούμε, κάποιοι οικονομικά ανεξάρτητοι εικοσάρηδες θα μπορούσαν να περάσουν μια βόλτα, έστω μόνο από περιέργεια», για να πάρει το λόγο μετά ο Δημήτρης πιο περιπαικτικά: «Πολλοί νέοι τρόμαξαν χτες με την είσοδο -10 ευρώ για τέσσερα συγκροτήματα-, την ώρα που 8 ευρώ κάνει το εισιτήριο για μία ταινία στο σινεμά της πόλης, ενώ σίγουρα δεν θα τρόμαζαν να πληρώσουν πολύ περισσότερα σε βραδιές όχι και τόσο καλής δημοτικής μουσικής, αυτές που αποκαλούμε “αρνί και ουίσκι”. Δεν είναι οικονομικό, άρα, το θέμα, όσο νοοτροπίας». Μια νοοτροπία που απλώνεται στους λεγόμενους «τοπικούς φορείς» – ή ξεκινά απ’ αυτούς. «Θυμάμαι, πρόπερσι το καλοκαίρι είχαμε διοργανώσει τη Μέρα της Μουσικής για πρώτη και τελευταία φορά. Ήταν σπουδαίο γεγονός για την πόλη, με 4 stages, 20 συγκροτήματα, ένας χαμός, και μάλιστα η πρόταση μας για τη συνολική διοργάνωση ήταν τρομερά οικονομική. Κι ενώ στην αρχή μάς έλεγαν “μπράβο, προχωρήστε το”, στο τέλος μείναμε μόνοι μας και μας έφεραν και την αστυνομία γιατί κάναμε, λέει, φασαρία. Μία μέρα το χρόνο θα ‘ταν η φασαρία, κι όμως δεν την αντέξαμε», λέει πικρά ο Δημήτρης.
Δεν χάνουν πάντως την αισιοδοξία τους, καθώς προετοιμάζουν μια επόμενη βραδιά-αφιέρωμα στα 68α γενέθλια του Μπομπ Ντίλαν. «Η ιδέα για την “Πόλιν” ήταν και παραμένει για μας ένα πείραμα, δουλειά μας είναι να ψάχνουμε, αλλιώς θα καθόμασταν σπίτια μας. Μας ενδιαφέρει η περιοχή μας, να ζούμε με άλλους όρους και δεν μιζεριάζουμε, είναι επιλογή μας να’μαστε εδώ. Με κάθε επιτυχία ή αποτυχία μαθαίνεις να μετράς την αλλαγή του κόσμου», καταλήγουν, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον.
Από το περιοδικό “Ταχυδρόμος” -τ. 483 – 30 ΜΑΪΟΥ 2009
