Παρακολουθώ όσο μπορώ το κίνημα των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα από την ημέρα που ανακοινώθηκε στο facebook. Δυστυχώς, ως μετανάστρια, δεν μπορώ να είμαι στο Σύνταγμα αυτές τις μέρες μιας και η χώρα μου αποδείχτηκε λιγότερο φιλόξενη προς τους νέους πολίτες της απ’ ότι άλλες χώρες στον κόσμο.
Από το zougla radio και άλλα μέσα προσπαθώ να ενημερόνομαι για το τι γίνεται στο Σύνταγμα. Παρατηρώ λοιπόν τα εξής:
Η πλειοψηφία του κόσμου που έχει μαζευτεί στο Σύνταγμα βγήκε έξω χωρίς να έχει στόχους. Βγήκε γιατί είναι αγανακτισμένος.
-Γιατί είναι οι Έλληνες αγανακτισμένοι;
-Γιατί έχει μειωθεί η αγοραστική μας δύναμη, γιατί οι νέεοι είναι άνεργοι, γιατί σπουδάζουμε χωρίς να έχουμε πιθανότητες να βρούμε δουλειά στο αντικείμενό μας, γιατί οι συντάξεις των παππούδων μας δεν φτάνουν ούτε για τα φάρμακά τους, γιατί οι γονείς μας απολύονται στα 50 τους, γιατί οι φίλοι μας και οι συγγενείς μας εγκαταλείπουν τη χώρα, γιατί όσοι δουλεύουμε δεν πληρωνόμαστε αξιοπρεπώς, γιατί δεν εμπιστευόμαστε την εξουσία, γιατί δεν μπορούμε να πάμε διακοπές, γιατί δεν μπορούμε να εκφραστούμε ελεύθερα στο χώρο εργασίας μας, γιατί… γιατί… γιατί…Για πολλούς λόγους.
‘Ακουσα από μια κοπέλα στο zougla radio ότι βγήκε γιατί αισθάνεται ότι ζει σε μια γειτονιά όπου δεν ξέρει τους γείτονές της. Ο καθένας βγήκε για το λόγο του.
Ρωτάνε οι δημοσιογράφοι τον απλό αγανακτισμένο κόσμο στο Σύνταγμα: Τι έχετε να τους πείτε;
Και ακούω αοριστολογίες του τύπου:
“Τι να τους πούμε; Δεν υπάρχουν λόγια” ή
“Αν δεν καταλάβουν τι θέλουμε….”
Ο κόσμος που είναι στο Σύνταγμα μαζεμένος μου δίνει την εντύπωση προβατων που ψάχνουν να βρουν τον τσοπάνη τους να τους πει τι να κανουν από δω και πέρα.
Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι:
“Ποιος κόσμος βρίσκεται στο Σύνταγμα; Δεν είναι αυτοί που επί χρόνια ψηφίζουν τα κόμματα που μας κυβερνούν τα τελευταία 40 χρόνιά; δεν είναι αυτοί που αντί να πάνε να ψηφίσουν πάνε στην παραλία για μαύρισμα; δεν είναι αυτοί που όταν απολύεται ένας συνάδελφός τους κάνουν τουμπεκί για να μην έρθει η σειρά τους σύντομα; δεν είναι αυτοί που επί χρόνια σνομπάρουν τους αγώνες των εργατών, των φοιτητών, των μαθητών, των αγροτών; δεν είναι αυτοί που αντί να βρούνε λύσεις στα προβλήματά τους, πίνουν ένα ακόμα να πάνε κάτω τα φαρμάκια; ”
Είναι όλοι αυτοί που ψηφίζουν όποιον τους τάξει 6μηνη σύμβαση σε ΚΕΠ είναι όλοι αυτοί που όταν τους καλούσε ένας συνάδελφός τους σε απεργία, του γυρνούσανε την πλάτη κάνοντας σχόλια του τύπου “εγώ είμαι νοικοκυραίος” και τον κάρφωναν και στον εργοδότη τους, είναι όλοι αυτοί που ποτέ δεν αγωνίστηκαν για τίποτα. Και τώρα βγήκαν όλοι αυτοί έξω για να πούνε ακόμα μια φορά ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ.
Λένε, ας μαζευτούμε και απο κει και πέρα βλέπουμε.
Ακούω ότι γίνονται λαικές συνελεύσεις στο σημείο. Πολύ θα ήθελα να μάθω τι λέγεται εκεί. Γιατί αναρωτιέμαι τι θα γίνει αν βγει ο πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος της “Δημοκρατίας”, κάποιος και πει: “ΟΚ, μαζευτήκατε, είστε πολλοί και θέλουμε να σας ακούσουμε. Ό,τι ζητήσετε θα το κάνουμε.”
Τι γίνεται μετά; Τι έχει να ζητήσει όλο αυτό το πλήθος;
Ανατροπή της εξουσίας; Εκλογές; Επιτροπή λογιστικού ελέγχου; Μείωση εξοπλισμών; Επιστροφή στη δραχμή; Έξοδο απο την ΕΕ; Μεγαλύτερες συντάξεις; Μικρότερους φόρους; Καλύτερες συνθήκες εργασίας; Δίκη των υπουργών που πέρασαν τα τελευταία 40 χρόνια; Επιστροφή/παραμονή στο κράτος της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, των αεροδρομίων, των λιμανιών, των ναυπηγίων, των αυτοκινητοδρόμων, των ΔΕΥΑ; Αντικειμενικά ΜΜΕ; Διωξη των προδοτων της Ελλάδας; Καλύτερα σχολεία; Τετράγωνες τυρόπιτες; Δωρεάν συναυλίες; Τιιιιιιιιιιιιιι;
Θέλω να δω όλον αυτόν τον κόσμο να οργανώνεται και να ζητά τα δίκια του!
Πολύ φοβάμαι όμως ότι μια μικρή πλειοψηφία ξέρει τι θέλει. Όλοι οι υπόλοιποι επί πολλές δεκαετίες κοιμούνται. Κοιμούνται τον ύπνο που τους έβαλε να κοιμούνται το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο με τη βοήθεια των ΜΜΕ. Από έναν τέτοιο ύπνο δύσκολα ξυπνάς και θέλεις πολύ χρόνο για να ξεμουδιάσει το μυαλό και το κορμί σου ώστε να ξεκινήσεις μια νέα κοινωνία, μια νέα ζωή.
Φοβάμαι ότι μέχρι να ξεμουδιάσουν οι αγανακτισμένοι, θα κουραστούν να πηγαίνουν στο Σύνταγμα καθημερινά και θα την κάνουνε για Μύκονο.

Αν δεν βρεθεί τσοπάνης και αιτήματα σύντομα, αυτό το κίνημα είναι καταδικασμένο να σβήσει, για να μην πω ότι ήταν καταδικασμένο από την αρχή, από τη στιγμή που ο άβουλος, κοιμισμένος κόσμος πήγε στο σύνταγμα όχι για να ενωθεί και να παλέψει προς μια κατεύθυνση, αλλά με μοναδικό κοινό σημείο να κρατήσει μακριά όλα τα κόμματα και τις σημαίες.

Για να πετύχει μια επανάσταση πρέπει οι δούλοι
1. να γνωρίζουν ποιος ήταν ο εχθρός-αφέντης τους
2. να είναι διατεθιμένοι να κινηθούν βίαια εναντίων του (και όχι ενάντια σε άλλους δούλους)
3. να είναι ενωμένοι με τους υπόλοιπους δούλους με κοινό στόχο να σπάσουν τα δεσμά τους.