Αριδαία Blog

Ιστολόγιο Αριδαίας

“Οι αρετές του Lost”

Συγγραφέας: ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ στις 25 Μαΐου 2010



“Από τα ξημερώματα ώρα Ελλάδας έχουν αρχίσει παγκοσμίως συζητήσεις για το τέλος του Lost, αν άρεσε ή αν ήταν fail. Ως fun της σειράς από το πρώτο κιόλας επεισόδιό της (ένα βράδυ τσικνοπέμπτης ώρα 11 στη ΝΕΤ, η οποία ξέρει παρεμπιπτόντως να υποστηρίζει τις αξιόλογες σειρές!) πέρασα 131 ώρες να παρακολουθώ τις περιπέτειες των ηρώων και αμέτρητες άλλες για να προσπαθώ να εξηγήσω τα ανεξήγητα που τους συνέβαιναν. Το τέλος της αγαπημένης μου ξένης σειράς ever με συγκίνησε και με νευρίασε ταυτόχρονα. Έξι …

χρόνια τώρα παρακολουθούσα κάθε δευτερόλεπτο και ενώ ήξερα εκ των προτέρων κάθε λεπτομέρεια για την εξέλιξη της πλοκής του επεισοδίου μέσω των spoilers και των reviews που κυκλοφορούσαν στο internet, εντούτοις έπιανα τον εαυτό μου να ξαφνιάζεται και να αιφνιδιάζεται από αυτό που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μου! Κι αυτή ήταν η πρώτη αρετή του Lost: σε έκανε να ταξιδεύεις σε ένα κόσμο όπου η λογική και το συναίσθημα ήταν υπερβατά.

Μετά το τέλος της σειράς, η σκέψη έμπαινε σε λειτουργία και αναζητούσε απαντήσεις για τα ατελείωτα μυστήρια που διαδέχονταν το ένα το άλλο. Αυτή ήταν η δεύτερη αρετή του Lost: τροφοδοτούσε τη λογική διεργασία και καλλιεργούσε την κριτική σκέψη του ατόμου ενώ παράλληλα το εξωθούσε να κοινωνεί και να επικοινωνεί με τους άλλους. Η εξήγηση που δόθηκε με το finale της σειράς ήταν ίσως η μοναδική ιδεατή μπροστά σε όλο αυτό τον κυκεώνα πληροφοριών και αναπάντητων συμβάντων. Πρωτίστως όμως επιβεβαίωσε ποικιλοτρόπως αυτό που ο ίδιος ο τίτλος υπαινίσσεται. Lost σημαίνει χαμένος. Χαμένος σε ένα νησί στη μέση του πουθενά, χαμένος από το συνάνθρωπο, ακόμα κι από τον ίδιο σου τον εαυτό, χαμένος από τη ζωή, άρα πεθαμένος ηθικά, ψυχοπνευματικά και σωματικά. Aν λοιπόν το Lost έγινε παγκόσμιο φαινόμενο, αυτό το οφείλει στο ότι αφενός δεν ήταν παρά μια αλληγορική καταγραφή της ίδιας της ανθρώπινης ζωής με τα σκαμπανεβάσματά της, τις εκπλήξεις της, τις διαδοχικές στιγμές συναίσθησης και επιβεβαίωσης της ανθρώπινης δύναμης και αδυναμίας, το αέναο παιχνίδι ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι. Αφετέρου κατάφερε και υλοποίησε αυτό που η τηλεόραση οφείλει να κάνει: να ψυχαγωγεί (να άγει την ψυχή), να ενημερώνει (και να εξημερώνει τα πάθη) και να εκπαιδεύει (ή να παιδεύει) τον άνθρωπο!

Ευχαριστώ όλους όσοι συνέβαλαν σ’ αυτή την τηλεοπτική και κοινωνική διεργασία είτε από την πλευρά του δημιουργού είτε απ’ την πλευρά του αποδέκτη. Όσο για την γλυκόπικρη γεύση που άφησε στους περισσότερους το τέλος του Lost και τα αναπάντητα ερωτήματα που θα αιωρούνται: Σα βγεις στον πηγεμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να’ ναι μακρύς ο δρόμος γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. … Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θα έβγαινες στον δρόμο. Αλλά δεν έχεις να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν (Κ. Καβάφης).”