Ο Περιβαλλοντικός Όμιλος του 1ου Γυμνασίου στη Ζάκυνθο: 4η ημέρα δράσεων
Συναρπαστική η 4η ημέρα της επίσκεψής μας στη Ζάκυνθο, κάθε μέρα και μια ολόκληρη ταξιδιωτική και εκπαιδευτική εμπειρία. Το πρωί ξεκίνησε με την επίσκεψη στο Μουσείο Σολωμού. Με θέρμη αλλά και συγκίνηση προσκυνήσαμε στον τάφο των εθνικών μας ποιητών Διονυσίου Σολωμού και Ανδρέα Κάλβου. Ξεναγηθήκαμε από τις υπεύθυνες του μουσείου στα πολλά ποικίλα εκθέματα. Δεσπόζουν ανάμεσά τους ιστορικά αγάλματα και προτομές, πολύτιμα χειρόγραφα του Σολωμού, πορτρέτα του ίδιου και της οικογένειάς τους. Συγκινεί το αφιέρωμα των Ψαριανών, που μετά την απαθανάτιση της θυσίας τους στο «Επίγραμμα», έστειλαν χώμα και στεφάνι καμωμένο από τα λίγα χορτάρια της έρημης γης του τόπου τους. Η συλλογή φιλοξενεί θαυμάσια κοστούμια επιφανών πολιτών της εποχής, και εξαιρετικές λαογραφικές μόνιμες εκθέσεις από ντοκουμέντα της εποχής του Αγώνα.
Φορτισμένοι ακόμα από τα εκθέματα του Μουσείου ανηφορίσαμε για τη βιβλιοθήκη της πόλης. Η μεγάλη συλλογή του Μουσείου εκτός από πολύτιμες σπάνιες και μοναδικές εκδόσεις φιλοξενεί δωρεές από τις παλιές αριστοκρατικές οικογένειες αλλά και φορεσιές της πλούσιας παράδοσης της Ζακύνθου και των Επτανήσων. Εκεί είδαμε και τον κορμό του δέντρου κάτω από το οποίο, σύμφωνα με την παράδοση ο Σολωμός έγραψε τον Ύμνο Εις Την Ελευθερία.
Στο Μουσείο Μεταβυζαντινών Αρχαιοτήτων στη συνέχεια. Υπέροχα ολοζωγράφιστα και ξυλόγλυπτα τέμπλα από εκκλησίες, όπως διασώθηκαν από τους σεισμούς στο νησί πριν το ΄53, κειμήλια ανεκτίμητης αξίας από ναούς που δεν υπάρχουν πια. Αληθινοί μάρτυρες ενός παρελθόντος όχι πολύ μακρινού, στην αχλύ του οποίου τα Επτάνησα ζουν ακόμα τη μεγάλη ακμή τους.
Στη συνέχεια, μια μελαγχολική βόλτα στην πιάτσα της Ζακύνθου, αποχαιρετισμός στον Άγιο Διονύσιο κι ύστερα πίσω στο ξενοδοχείο. Βαλίτσες και σκέψεις. Όχι, η Ιθάκη δε σε γέλασε – ούτε φυσικά και η Ζάκυνθος. Από τη Μπόχαλη και το Κάστρο, ως τις γκρεμισμένες της εκκλησιές με τις μορφές των αγίων να στέκονται ακόμα μάρτυρες και φρουροί, ως το Ναυάγιο και τις αγιασμένες γραφές του Σολωμού.
Η επιστροφή μάς θυμίζει τους στίχους από τον «Πόρφυρα» του Διονυσίου Σολωμού: «Αλλά αχ, να δώσω μια πλεξιά, και να ‘μαι και φτασμένος. Ακόμα αφρέ μου να βαστάς, και να ‘μαι γυρισμένος. Με δυο φιλιά της μάνας μου, με χούφτα γη της γης μου».
