Ο ιστορικός ερευνητής κ. Ιωάννης Γκικάκης τιμά με την παρουσία του το 1ο Γυμνάσιο Σκάλας Ωρωπού
Μια ιδιαίτερη μορφωτική εμπειρία ζωής είχαν την ευκαιρία να βιώσουν οι μαθητές/τριες της Β΄ Τάξης του 1ου Γυμνασίου. Μεγάλη χαρά, και ιδιαίτερη τιμή για το σχολείο η παρουσία του συγγραφέα, ποιητή και ιστορικού ερευνητή της τοπικής μας ιστορίας κ. Ιωάννη Γκικάκη, στο πλαίσιο της δράσης «Το σχολείο στον χρόνο», έμπνευση των κ. Λιασή, Πανοπούλου και του κ. Σχίζα. Ο κ. Γκικάκης, δεινός αφηγητής και πραγματική βιβλιοθήκη πληροφοριών και ανέκδοτων επεισοδίων, περιστατικών και ηθογραφικών στιγμιότυπων, μας μάγεψε κυριολεκτικά, αφήνοντας τα παιδιά μας να κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη του. Ο παλιός Ωρωπός, σχολεία χαμένα στην αχλύ του χρόνου, μνήμες των μαθητών που περπατώντας 4 ώρες καθημερινά, μοχθούσαν για «πέντε γράμματα», ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια μας.
Εικόνες από σχολικά κτήρια μικρά, κρύα, σημαδεμένα, λαβωμένα με ρωγμές, που ωστόσο φιλοξενούσαν γενναία τον καημό των γονιών και των μαθητών να προκόψουν. Και μια Ελλάδα που αιμορραγούσε προκατοχικά και μετακατοχικά, μαζεύοντας τα κομμάτια της και ψάχνοντας ελπίδα στα νιάτα της. Παιδιά με τα άρβυλα της UNDRA, με ένα κομμάτι μπομπότα στο γυλιό που φύλαγε τα δανεικά βιβλία και το κοντύλι, μέσα στο χιόνι και στη λάβρα, περπάτησαν -αληθινό μυθιστόρημα- έξι χρόνια το βουνό, για να μάθουν γράμματα. Ξύπνησαν στις 4 το ξημέρωμα, για να μην αργήσουν στο σχολείο. Βάδισαν βλέποντας στις νυχτερινές σκιές τους βαθείς τους φόβους και τους αρχέγονους μύθους να παίρνουν σάρκα και οστά, χωρίς να δειλιάσουν, να πισωγυρίσουν, να αφήσουν τη ζωή να νικήσει τα όνειρά τους. Περήφανα παιδιά, χτίσανε από την αρχή την πατρίδα που δεν βρήκαν έτοιμη. Χωρίς να γκρινιάξουν, να μηδενίσουν, να μηδενολογήσουν. Με το ψωμί να μοιάζει ξιπασιά και πολυτέλεια, περπάτησαν με το κεφάλι όρθιο, και έφτιαξαν το πεπρωμένο, το δικό τους και του τόπου μας. Δύσκολο να ομολογήσουμε πόσα χρωστάμε σ’ αυτή τη γενιά. Ό,τι βρήκαμε έτοιμο, είναι δικό τους δημιούργημα. Και αν το βρίσκουμε λίγο, αν δεν μας είναι αρκετό, ας τους κάνουμε πρότυπο και παράδειγμα.
Ας αναλογιστούμε την αναλογία των δικών μας θυσιών. Μπορεί γι’ αυτό να ήταν τόσο ήσυχα και στοχαστικά τα παιδιά μας, δύο ολόκληρες ώρες που ο χαλκέντερος και ακατάβλητος 83χρονος κυρ Γιάννης έχτισε μέσα τους, χάραξε στη μνήμη τους, το παρελθόν τους, ξέροντας με τη σοφία του ότι, χωρίς αυτό δεν έχουν, δεν μπορούν να έχουν, μέλλον.
