Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.

(Από τη συλλογή Λεκτικά τοπία, 1983)

Με τις μαθήτριες και τους μαθητές της Β’ Λυκείου προσεγγίσαμε τα λεκτικά τοπία του ποιητή Αργύρη Χιόνη στο φυσικό τοπίο,« συνομιλώντας» με ποιητικά του κείμενα μέσω των πρακτικών της δημιουργικής γραφής και της επιτέλεσης.

Αντιλαμβανόμαστε την ποίηση ως έναν ξεχωριστό τρόπο να συνειδητοποιούμε τον κόσμο…να συνδεόμαστε με την πραγματικότητα…να καλλιεργούμε την ευαισθησία και την ανθρωπιά.

Υπεύθυνη εμψύχωσης η φιλόλογος:Νικολαϊδου Κατερίνα.