Δρώμενο του εργαστηρίου-ομίλου δημιουργικής έκφρασης:”Παράλληλοι χώροι” του Μουσικό Σχολείο Σάμου αφιερωμένο στην μνήμη των θυμάτων του δυστυχήματος στα Τέμπη. Οι μαθητές/μαθήτριες αποτύπωσαν στο χαρτί τις δικές τους σκέψεις, συνομιλώντας και με άλλα ποιητικά κείμενα. Το παρουσιάσαμε στο φεστιβάλ σύμπραξης Μουσικών σχολείων στη Ρόδο, ενθυμούμενοι όσα μας καθιστούν όντα ενεργά, δημιουργικά και με μνήμη ζωντανή!

“Ονειρευόμαστε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε.
Να βρούμε τον άνθρωπο που θα του χαμογελάμε κάθε μέρα.
Να λέμε συχνά το σ΄αγαπώ σε αυτούς που θα το ακούσουν.
Να ονειρευόμαστε όπως τότε που ήμασταν παιδιά.

Μόνο που τα όνειρα κρύφτηκαν πίσω από τα τείχη.
Τα τείχη που έχτισε ο φόβος για το άγνωστο.
Ο φόβος για το απρόβλεπτο.
Ο φόβος για την δυστυχία.
Ο φόβος για την μοναξιά.
Ο φόβος για την απογοήτευση.
Ο φόβος για την απώλεια.
Ο φόβος για τον θάνατο.

Αφήσαμε τους φόβους να μας καταβάλουν και λίγο-λίγο σταματήσαμε πια να είμαστε αυτό που ήμασταν.
Και συμβιβαστήκαμε.

Έτσι ο άνθρωπος συνηθίζει,
συνηθίζει χάνοντας τα πολλά
να γαντζώνεται με νύχια και με δόντια από τα λίγα.

Βαφτίζει το λίγο πολύ και το πολύ λίγο,
αλλά άλλη επιλογή μοιάζει να μην έχει.

Συνηθίσαμε να ξεχνάμε τα όνειρά μας.
Συνηθίσαμε να χάνουμε την ελπίδα.
Συνηθίσαμε στην μετριότητα.
Σταματήσαμε να κοιτάμε τη ζωή με τον τρόπο που την κοιτούσαμε.
Συνηθίσαμε την απώλεια.
Συνηθίσαμε να ζούμε σε έναν κύκλο που το κέντρο του τυχαία μας διαλέγει και δεν ξέρουμε ποιος θα είναι ο επόμενος νεκρός.
Συνηθίσαμε τις άγριες εικόνες.
Δίπλα μας, γύρω μας…
Συνηθίσαμε τον θάνατο.
Συνηθίσαμε την εικόνα του.
Συνηθίσαμε να φοβόμαστε τη ζωή.
Συνηθίσαμε….
…όπως η πληγή που προκαλώντας μας τον πόνο, μας υπενθυμίζει συνεχώς την ύπαρξή της.

Αλλά ονειρευόμαστε να γκρεμίσουμε τα τείχη που μας ανάγκασαν να χτίσουμε.
Ονειρευόμαστε να μην μπορούμε να συνηθίσουμε.
Ανοίγοντας τα μάτια της ψυχής, το φως μας ξανά βρίσκει.

Ας μη συνηθίσουμε!”