Είναι κι αυτό σημείο των καιρών(και οι καιροί μας τώρα τελευταία έχουν γίνει διάστικτοι, όλο σημεία ή σημάδια μιας πρωτόφαντης παραφροσύνης): λόγω των μέτρων της πανδημίας του Covid επιβάλλεται να κάνουμε μάθημα με τα παράθυρα ανοιχτά. Όμως ο καιρός κρύωσε, παρα-κρύωσε, κι έτσι τα παιδιά αναγκάστηκαν να επιστρατεύσουν την εφευρετικότητά τους και το χιούμορ τους για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Έφεραν λοιπόν στο σχολείο τις παιδικές τους κουβερτούλες για να σκεπάσουν τους ώμους, τα γόνατα, τη…διπλανή τους, ανάλογα! Γέμισε η αίθουσα χαρούμενες παιδικές αναμνήσεις μιας αθωότητας που όπως φαίνεται δεν εγκατέλειψε τη σχολική τσάντα και που αναζητούσε την αφορμή να κρυφοκοιτάξει την καινούργια εφηβική μας ταυτότητα.
Δεν ξέρω αν αυτό το μέσο είναι πραγματικά αποτελεσματικό. Ίσως τα σκουφιά που ξεφύτρωσαν με τις μάλλινες φούντες όπως τα κάστανα στον καιρό τους ή τα γάντια με τα πολύχρωμα δάχτυλα που χορεύουν στον παγωμένο άνεμο κάθε φορά που κάνω μια ερώτηση… Χρώμα διαλέγω κάθε φορά ρωτώ κάτι και θέλω να δώσω τον λόγο σε κάποιον να απαντήσει, σε τι ν’ απαντήσει, ποιος να απαντήσει στο αιώνιο ελληνικό Τις πταίει;
Επομένως ας μην γκρινιάζουμε, ας μην απελπιζόμαστε, ας είμαστε ευφάνταστοι για να βρούμε την ισορροπία μας και το χαμόγελό μας. Μέσα σε καιρούς που όλοι αναζητούν τον υπεύθυνο με τεντωμένο το δάχτυλο, γεμάτο υποδείξεις, εμείς θα εξακολουθήσουμε με πολύχρωμα δάχτυλα να ζωγραφίζουμε εφηβικά όνειρα γεμάτα θετική διάθεση κι ανθρώπινη ζεστασιά.
