H Αυλή των Θαυμάτων είναι ένα νεοελληνικό θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που πρωτοπαρουσιάστηκε στις 18 Ιανουαρίου 1957 από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία του ιδίου του συγγραφέα. Θεωρείται ένα από τα έργα που σημάδεψαν την πορεία του Ελληνικού Θεάτρου. Σήμερα, 50 χρόνια μετά τη συγγραφή του, διατηρεί ακόμα μέρος της πρώτης του φρεσκάδας κι ανεβαίνει συχνά σε θεατρικές σκηνές επαγγελματικών και μη θιάσων.

Οι χαρακτήρες

Τα θεατρικά δρώμενα εξελίσσονται σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, σε εποχή σύγχρονη με τη συγγραφή του έργου, τη δεκαετία του 1950. Στα δωμάτια μια αυλής, στο συνοικισμό του Βύρωνος, κατοικούν άτομα και οικογένειες που ανήκουν στη λαϊκή τάξη, έχουν όμως διαφορετική προέλευση. Ο γερο-Ιορδάνης με τη γυναίκα του και τα παιδιά του είναι Μικρασιάτες πρόσφυγες. Η κυρά Αννετώ, χήρα με κόρη παντρεμένη στην Αγγλία. Ο Στέλιος, Αθηναίος ονειροπόλος με πολλές αδυναμίες, και η γυναίκα του Όλγα γεννημένη στην προεπαναστατική Ρωσία. Η Βούλα κι ο Μπάμπης, αντρόγυνο που εναλλάσσει τα χαϊδολογήματα με τα μαλλιοτραβήγματα. Η Μαρία, γυναίκα ναυτικού που τη βασανίζει η μοναξιά της. Η Ντόρα, νέα γυναίκα ανύπαντρη που όμως δεν ξέρει τι θα πει μοναξιά. Στους παραπάνω ένοικους θα προστεθεί αργότερα και ο Στράτος, υδραυλικός στο επάγγελμα, που θα σηκώσει τρικυμία στο αισθηματικό τέλμα της μικρής “αυλικής” κοινωνίας.

Σχόλια του συγγραφέα

Ο Ι.Καμπανέλλης, στο Σημείωμα για την παράσταση στο Θέατρο Τέχνης (1957-58), λέει τα εξής:

Αν με ρωτούσε κανείς τί θα ήθελα, σαν συγγραφέας, θα του απαντούσα “Να γράψω έργα με όσο το δυνατόν γνησιότερη την προέλευσή τους από τον τόπο μας”. Κι αν με ξαναρωτούσαν ποια είναι η φιλοδοξία μου στο θέατρο, θά ’λεγα πως θά ήθελα, με μια σειρά από θεατρικά έργα, ν’ ανακαλύψω τον Έλληνα σαν σύγχρονο άνθρωπο. Θέλω να πω, ν’ ανακαλύψω τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων του τόπου μου και του καιρού μου, μέσα από την πρόσκαιρη έκφραση της σχέσης τους με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα.

Η “Αυλή των Θαυμάτων” βασίζεται στην έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς, που χαρακτηρίζει τη ζωή του Έλληνα. Η αστάθεια αυτή, όσο γνώριμη σε όλους μας, αρχίζει από το αλλοπρόσαλλο κλίμα μας, τη “στρατηγική” γεωγραφική μας θέση, τη φτώχεια του τόπου μας, και τελειώνει στην ιδιωτική μας οικονομία. Όλα στην Ελλάδα ανεβοκατεβαίνουν πολύ εύκολα, κυλούν, φεύγουν, κι η συνηθισμένη λαχτάρα του Ρωμιού είναι να στεριώσει κάπου, να σιγουρέψει κάτι.

Η λαϊκή τάξη εκφράζει πάντα με πιότερη γνησιότητα τα χαρακτηριστικά της ζωής, γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο που τοποθέτησα το έργο στο χώρο της. Η ρευστότητα στις συνθήκες ζωής του Έλληνα, η μεσογειακή του ιδιοσυγκρασία και μια έμφυτη αντίσταση στις δυσκολίες, μια αισιοδοξία, του διαμορφώνουν ένα χαρακτήρα που δεν έχει στέρεα σύνορα, δεν μπορείς εύκολα να τον καθορίσεις. Μέσα στο ίδιο άτομο βλέπεις να γεννιούνται τα πιο αντίθετα μεταξύ τους αισθήματα, που καλύπτουν όλη την κλίμακα από το καλό ως το κακό – κι αντιστρόφως – μαι διαρκής δηλαδή αποκάλυψη ψυχικού πλούτου, μια σειρά από μικρά θαύματα.

Στην “Αυλή των Θαυμάτων” προσπάθησα να μη σταθώ στην εξωτερική έκφραση αυτής της σχέσης του ανθρώπου με τον κοινωνικό του περίγυρο. Προσπάθησα να δω πώς, κι ίσαμε ποιο βαθμό, αυτός ο παράγοντας υποχρεώνει τον συγκεκριμένο άνθρωπο, τον Έλληνα, να λειτουργήσει σαν εσωτερικός μηχανισμός. Στήριξα το έργο σ’ ένα μύθο, που θα μου πρόσφερε τα εξωτερικά, τυπικά χαρακτηριστικά μιας ενότητας, αλλά σε μια διαδοχή από απλά, καθημερινά περιστατικά, που συνθέτουν μιαν εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας και μέσα σ’ αυτά, δοκίμασα να βρω ό,τι μόνιμο και ουσιαστικό στοιχείο ζωής. Κατά τον ίδιο τρόπο θέλησα ώστε τα πρόσωπα, με τις καθημερινές τους, φαινομενικά ασήμαντες αντιδράσεις, που θα τα τοποθετούσανε και πιο ξεκάθαρα μέσα στην εποχή τους, ν’ αποκαλύπτανε κι έναν καθολικότερο άνθρωπο.

Γράφοντας αυτό το σημείωμα, δεν είχα την πρόθεση, ούτε να προκαταβάλω, ούτε και να εξηγήσω το έργο μου. Δοκίμασα μόνο να σημειώσω ένα μέρος από τις επιδιώξεις μου, που θα διευκολύνουν το θεατή να δει πιο καθαρά τις προθέσεις του συγγραφέα.

Οι τεράστιες ζημιές που είχε αφήσει η θεομηνία του πολέμου, η πολιτική αναταραχή και το ψυχολογικό σκόρπισμα που ακολούθησε τον εμφύλιο, κράτησαν τη χώρα με ανοιχτές πληγές ολόκληρη τη δεκαετία του σαράντα. Έτσι μπήκαμε στη μεταπολεμική μας εποχή με σοβαρή καθυστέρηση όχι μόνο χρονικά, αλλά και με προκαταλήψεις παράταιρες για εξελικτικές ανάγκες του λαού.

Άρχισε βέβαια με γοργό ρυθμό η ανασυγκρότηση, η ανοικοδόμηση, η βιομηχανική, η εμπορική ανάπτυξη. Η ζωή από χρόνο σε χρόνο άλλαζε αλματωδώς όψη. Αλλά η αλλαγή δεν ήταν το ίδιο γενναιόδωρη για όλα τα κοινωνικά στρώματα. Τα πολιτικά πάθη, οι φοβίες και προπάντων η εκμετάλλευση τους, εμποδίζανε τη δικαiότερη και λιγότερο άνιση κατανομή των αγαθών που έφερνε η οικονομική πρόοδος. Το εισοδηματικό χάσμα ανάμεσα στον εργατοϋπαλληλικό κόσμο και στον επιτήδειο “μπίζνεσμαν” της ανασυγκρότησης, τον δανειοδοτούμενο μεγαλοβιομήχανο, έμπορο, εφοπλιστή κ.λ.π. ήταν πιο κραυγαλέο απ’ όσο προπολεμικά. Η απόσταση από το οικονομικά ρωμαλέο κέντρο της Αθήνας ως τις γειτονιές της με τους χωματόδρομους, τους προσφυγικούς συνοικισμούς, τις πυκνοκατοικημένες αυλές, έγινε ακόμα πιο μεγάλη. Σ’ αυτές τις αυλές που κάποια προπολεμική αφέλεια τις είχε πασπαλίσει με ειδυλλιακότητα και ρομαντισμό, η ζωή στην πραγματικότητα ήταν μια πολύ σκληρή ιστορία κι αθλιότητα περίσσευε.

Σ’ αυτές τις γειτονιές και σ’ αυτές τις αυλές άργησε πολύ να φτάσει η καλύτερη ζωή που δημιουργούσε η ανασυγκρότηση και η ανοικοδόμηση. Το μερίδιο της φτωχολογιάς που κατοικούσε εδώ , το μερίδιο της στο οικονομικό θαύμα που γινόταν, ήταν ένα σκέτο μεροκάματο κι αυτό όχι καθημερινά σίγουρο. Εδώ βασίλευε η ανασφάλεια κι η καταφυγή στο μικροσυναισθηματισμό και στην ονειροπόληση. Οι άνθρωποι της αυλής του έργου που θα δείτε είχαν ξεμείνει ανυπεράσπιστοι ακόμη και απ΄τον ίδιο τον εαυτό τους, ξεχασμένοι μέσα σε συνήθειες και τρόπο ζωής που δεν τους βοηθούσε να δούνε Θεού πρόσωπο. Γι’ αυτό και η μεγαλύτερη αλλαγή έφτασε σ’ αυτούς σαν καημός για μετανάστευση και εκσκαφέας που ισοπέδωσε τις αυλές για να αξιοποιηθούν τα οικόπεδα. “Η Αυλή των Θαυμάτων” όταν γράφτηκε, ήταν το κύκνειο άσμα ενός κόσμου βαθιά δικού μας και βαθιά πικραμένου.

Η παράστασή μας

Η Αυλή των Θαυμάτων αποτέλεσε σταθμό στην πορεία του Καμπανέλλη και μιμήθηκε απο πολλούς παλιούς και σύγχρονους ηθοποιούς.Παρουσιάστηκε στη σκηνή του θεάτρου κατα καιρούς και θεωρείται διαχρονικό έργο.Το σχολείο μας στο πλαίσιο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας αποφάσισε να ανεβάσει την θεατρική παράσταση “Η Αυλή των Θαυμάτων” και να την παρουσιάσει στο κοινό του στις 19& 20 Μαϊου 2014.Οι μαθητές ξεδίπλωσαν τις καλλιτέχνικές τους δυνατότητες και το ταλέντο τους στην ερασιτεχνική σκηνή.Ωστόσο αξίζει να σημειωθεί ότι ο χρόνος που αφιέρωσαν για να φθάσουν σε αυτό το αποτέλεσμα ήταν αρκετός αλλά δεν ήταν εμπόδιο αφου υπήρχε ζήλος και όρεξη για να αναδείξουν τις υποκριτικές τους  ικανότητες.Συγχαρητήρια αξίζει να δώσουμε στην καθηγήτρια που διοργάνωσε την θεατρική παράσταση Καρατζά Μαρία  σε συνεργασία με την διευθύντρια του σχολείου Μερόπη Μαχαιρίδου και τον καθηγητή Χρήστο Γλερίδη,οι οποίοι ενθάρρυναν τους μαθητές να γίνουν ερασιτέχνες ηθοποιοί σε μια εξαιρετική παράσταση ζωής .Το χειροκρότημα του κοινού αποθέωσε τους μαθητές και τους ενθάρρυνε  να συνεχίσουν την πορεία τους όσον αφορά το θέατρο και σε επόμενες χρονιές.

Σε ένα βίντεο που ανεβάσαμε στο youtube σας παρουσιάζουμε ολόκληρη τη θεατρική παράσταση,τραβηγμένη απο μια φωτογραφική μηχανή ενός θεατή:

Βίντεο – Η Αυλή των Θαυμάτων (διάρκεια 1:56:30)

Βίντεο – Σχολική Βία (διάρκεια 6:28)

Αλλάζουν όλα στην Α’ Λυκείου – Πως θα γίνουν οι εξετάσεις

Η τροπολογία που κατατέθηκε χτες στην Βουλή αλλάζει άρδην πολλά πράγματα στην Εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες. Δείτε ΕΔΩ ολη την τροπολογία με τις αλλαγές που αφορούν 15 εκπαιδευτικούς φορείς

Σας παρουσιάζουμε την ταινία μας με  θέμα τον Σχολικό Εκφοβισμό

Η συνεργασία των μαθητών με την καθηγήτρια Πληροφορικής Τεγούση Ναυσικά ήταν άψογη και τα παιδιά συνεργάστηκαν μεταξύ τους για βγει αυτό το αποτέλεσμα.

Επίσης το σχολείο μας στα πλαίσια ενός διαγωνισμού Λογότυπου για τη σχολική βία δημιούργησε το λογότυπο της εικόνας και με απόφαση του συλλόγου των καθηγητών το έστειλε στον διαγωνισμό.

Ο ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ
(ή BULLYING )
ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

ΚΕΔΔΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Η διεπιστημονική ομάδα του ΚΕΔΔΥ Κορινθίας

Αντωνόπουλος Αγγελής, α. προϊστάμενος
Καραμπέτσου Μαρία, Ψυχολόγος
Ψύλλου Αγορίτσα, Ειδική Παιδαγωγός

 
Με τον όρο σχολικός εκφοβισμός ή αλλιώς θυματοποίηση (bullying) γίνεται λόγος για μία μορφή σωματικής, λεκτικής ή κοινωνικής επιθετικότητας, η οποία αποτελεί την πλέον διαδεδομένη μορφή επιθετικής μορφής συμπεριφοράς στο χώρο του σχολείου. Πρόκειται για ένα πολυπρισματικό φαινόμενο, εφόσον οφείλεται σε πληθώρα παραγόντων, έχει πολλές συνέπειες κι εμπλέκει ένα μεγάλο αριθμό προσώπων. Εξαιτίας αυτού αποτελεί ένα πεδίο που συγκεντρώνει αυξανόμενο ενδιαφέρον.
 

Μία εννοιολογική προσέγγιση του όρου αναφέρει, ότι ένας μαθητής εκφοβίζεται ή θυματοποιείται, όταν «εκτίθεται επανειλημμένα και για αρκετό χρονικό διάστημα σε αρνητικές πράξεις άλλου ή άλλων μαθητών, που εκδηλώνονται ως μορφές βίαιης ή επιθετικής συμπεριφοράς» (Τσιάντης, 2008).

Ο όρος bullying περικλείει πράξεις παραβατικού χαρακτήρα, οι οποίες τελούνται από ανήλικους εναντίον ανηλίκων κι έχουν επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα. Κατά τη διάρκεια των πράξεων αυτών ο πιο δυνατός ανήλικος ή ομάδα ανηλίκων επιτίθεται στο λιγότερο δυνατό ανήλικο ή ομάδα ανηλίκων.

Σκοπός του δυνατού ανήλικου είναι να εκφοβίσει, να βλάψει και να ταπεινώσει κάποιον (Σπυρόπουλος, 2008).

 
Στο φαινόμενο του bullying εμπλέκονται πολλά μέρη:

Το παιδί που δέχεται βία
Το παιδί ή ομάδα παιδιών που ασκεί βία
Τα παιδιά θεατές
Οι εκπαιδευτικοί
Οι γονείς

 
Σύμφωνα με τον Olweus (1993) η σχολική βία και ο σχολικός εκφοβισμός παρατηρούνται, όταν ένα παιδί «εκτίθεται, κατ’ επανάληψη και σε διάρκεια χρόνου, σε αρνητικές πράξεις από ένα ή περισσότερα άτομα.» Ο όρος «αρνητική πράξη» αναφέρεται στην πράξη εκείνη με την οποία «ένα άτομο προκαλεί εσκεμμένη βλάβη ή συναισθηματική δυσκολία σε άλλο άτομο, μέσω σωματικής επαφής, λεκτικώς ή με άλλους τρόπους.»
 

Μια σημαντική παράμετρος η οποία τονίζεται και θεωρείται υπό παρατήρηση είναι η έννοια της επανάληψης. Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Δεν είναι ένας απλός τυχαίος καβγάς μεταξύ δυο παιδιών στη σχολική αυλή. Το αποτέλεσμα αυτής της πράξης είναι η δεύτερη σημαντική παράμετρος.

Οι πράξεις σχολικού εκφοβισμού έχουν αποτέλεσμα ή θα μπορούσαν να έχουν ως αποτέλεσμα σωματική βλάβη ή συναισθηματικές δυσκολίες (δυσκολίες συμπεριφοράς) πάνω στο παιδί. Η τελευταία παράμετρος έχει να κάνει με τις μορφές του σχολικού εκφοβισμού ο οποίος μπορεί να είναι σωματικός, λεκτικός ή με οποιαδήποτε άλλη μορφή.

Γενικά το Bullying μπορεί να περιλαμβάνει :

Άσκηση φυσικής βίας, χτυπήματα, τσιμπήματα, δαγκωνιές, σπρωξίματα,

Εσκεμμένο ή συχνό αποκλεισμό μαθητών από κοινωνικές δραστηριότητες, κοινωνική απομόνωση ή αποκλεισμό

Σεξουαλική παρενόχληση

Χρησιμοποίηση υβριστικών ή περιπαικτικών εκφράσεων, πειράγματα, παρατσούκλια, κοροϊδία

Απειλές και εκβιασμό

Υβριστικές ή περιπαικτικές εκφράσεις για τη φυλή, την εθνικότητα, τη θρησκεία, την ταυτότητα αναπηρίας, τη σεξουαλική ταυτότητα του θύματος

Γενικά το Bullying μπορεί να περιλαμβάνει :

Κλοπές ή και Ζημιές στα προσωπικά αντικείμενα του θύματος

Επιδιωκόμενη απομάκρυνση των φίλων

Διάδοση κακοηθών και ψευδών φημών

Ηλεκτρονικό bullying cyber bullying (Το cyberbullying περιγράφεται ως “η επαναλαμβανόμενη και εκ προθέσεων βλάβη που προκαλείται διαμέσου της χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών, κινητών τηλεφώνων και άλλων ηλεκτρονικών συσκευών” Το Cyberbulling εμφανίζεται συχνότερα σε ιστότοπους όπου συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός εφήβων).

O Olweus (1995) τονίζει τη διαφορά του bullying με το «πείραγμα» στα πλαίσια του παιχνιδιού, εφόσον το «πείραγμα» συνήθως συμβαίνει μεταξύ φίλων και δεν περιλαμβάνει την πρόκληση σωματικού πόνου των άλλων.

Αντίθετα το bullying εμπλέκει άτομα που δεν έχουν φιλικές σχέσεις. Πρόκειται για μία συμπεριφορά, η οποία χαρακτηρίζεται από ανισορροπία δύναμης και μπορεί να αναφέρεται στα ατομικά ή κοινωνικά χαρακτηριστικά του δράστη και του θύματος.

 
Το «πείραγμα» μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε εκφοβισμό αν συμβαίνει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και το σημαντικότερο όταν το παιδί αισθανθεί ότι οι πράξεις των άλλων δεν διέπονται από αστείο και δεν γίνονται μέσα στα όρια του παιχνιδιού.

 
Το φαινόμενο του «τραμπουκισμού» στο σχολείο δεν έχει προσωρινή μόνο ψυχική επίπτωση στα παιδιά και συνήθως δεν ξεπερνιέται μετά από ένα διάστημα.

Αντίθετα, ο εκφοβισμός μπορεί συχνά να προκαλέσει μόνιμη ψυχική ζημιά σε ένα άνθρωπο και γι’ αυτό πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και να αντιμετωπιστεί στο μέτρο του δυνατού απ’ όλους τους εμπλεκόμενους (πολιτεία, εκπαιδευτικούς, γονείς και τους ίδιους τους μαθητές).

Τα παιδιά που είναι θύματα σχολικού εκφοβισμού και καταπίεσης (bullying) στο σχολείο τους ή στις παρέες τους, αντιμετωπίζουν ως ενήλικες αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν μικρότερα ή μεγαλύτερα ψυχολογικά προβλήματα, όπως διαταραχές άγχους, κατάθλιψη και τάσεις αυτοκτονίας, σύμφωνα με μια νέα έρευνα αμερικανών ψυχιάτρων.

 
Αποτελέσματα ερευνών που δημοσιεύτηκαν από τον Αμερικανικό Ιατρικό Σύλλογο “JAMA Psychiatry”, παρουσίασαν στοιχεία σε βάθος χρόνου, για πάνω από μια 20ετία, τα οποία αφορούσαν περίπου 1.400 παιδιά ηλικίας εννέα έως 16 ετών (Copeland, 2013). Από αυτά, περίπου ένα στα τέσσερα είχε πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού (αγόρια και κορίτσια σχεδόν στο ίδιο ποσοστό), ενώ ένα στα δέκα παραδέχτηκε ότι είχε ασκήσει λεκτική ή σωματική βία σε άλλο παιδί. Ορισμένα παιδιά είχαν κατά καιρούς παίξει διπλό ρόλο, τόσο του θύτη, όσο και του θύματος.

 
Τα παιδιά αυτά βρίσκονταν υπό παρακολούθηση και μετά την ενηλικίωσή τους για να αξιολογήσουν τις επιπτώσεις του σχολικού εκφοβισμού στη ψυχική υγεία των νέων. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι επηρεάζει την μακροπρόθεσμη υγεία ενός προσώπου, προκαλώντας μια μεγάλη γκάμα προβλημάτων αργότερα (Copeland, 2013).

«Ο εκφοβισμός αποτελεί δυνητικό πρόβλημα και για τα θύματα και για τους θύτες», δήλωσε ο ερευνητής. «Τείνουμε να θεωρούμε τον εκφοβισμό ως κάτι φυσιολογικό και όχι τρομερά σημαντικό μέρος της παιδικής ηλικίας, όμως στην πραγματικότητα μπορεί να έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις για τα παιδιά, τους εφήβους και τους ενήλικες».

 
Για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού, είναι σημαντικό να ληφθούν σε πρώτη φάση μέτρα πρόληψης. Εφόσον, το φαινόμενο εντοπίζεται στο σχολικό περιβάλλον, καλό θα ήταν οι εκπαιδευτικοί των σχολικών μονάδων να συζητούν με τους μαθητές τα δικαιώματά τους, τους κανόνες συμπεριφοράς και τη σπουδαιότητας της φιλίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των μαθητών.

 
Είναι απαραίτητο να αναζητούνται και να εντοπίζονται οι αιτίες εμφάνισης των βίαιων συμπεριφορών, οι οποίες προκαλούν περιθωριοποίηση και απομόνωση και να λαμβάνονται τα απαιτούμενα μέτρα για την ομαλή ένταξη των νεοφερμένων μαθητών ή ακόμη και των μαθητών που ανήκουν σε διαφορετική φυλή, χώρα ή είναι άτομα με ειδικές ανάγκες.

 
Επίσης, είναι σημαντικό να επιδιώκεται η συνεργασία των γονέων, οι οποίοι οφείλουν να είναι ενημερωμένοι για το κλίμα εκπαίδευσης των παιδιών τους και με αυτό τον τρόπο να προτρέπονται σε ατομικές ή ομαδικές δράσεις υποστήριξης.

 
Τέλος, ο εκπαιδευτικός χρειάζεται να διαβεβαιώνει το παιδί – θύμα, ότι δεν ευθύνεται για αυτό που του έχει συμβεί και να του τονίσει, ότι θα βρίσκεται «δίπλα» του για να τον προστατεύει.

 
Είναι ανακουφιστικό για ένα μαθητή, ο οποίος υφίσταται εκφοβισμό, να λάβει τη διαβεβαίωση, πως δεν είναι «κάρφωμα», αν κοινοποιήσει στον εκπαιδευτικό του την παραβατική αυτή συμπεριφορά και στη συνέχεια ο τελευταίος διεξάγει συζήτηση σε ολόκληρη την τάξη, με σκοπό την πρόκληση συναισθημάτων αλληλεγγύης μεταξύ των μαθητών.

 
Παράλληλα, επιθυμητή θα ήταν η συνεργασία της διεύθυνσης του σχολείου με ειδικούς της ψυχικής υγείας για την ολοκληρωτική αντιμετώπιση και καταστολή του φαινομένου.

 
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙA

Copeland, W. (2013). Bullyied children can suffer lasting psychological harm as adults. Journal of American Medicine and Associations- Psychiatry, February, 2013 Issue.

Olwens, D. (1995). Bullying or peer abuse at school : Facts and intervention. Current Directions in Psychological Science, 4(6) (pp. 196-201).

Olwens, D. (1993). Bullying at school: What We Can Do. Oxford: Blackwell Publishers.

Σπυρόπουλος, Φ. (2009). Bullying. Το «πρώτο βήμα» στην παραβατικότητα. Αναρτήθηκε στις 03/05/2009 στην ιστοσελίδα: www.theartof crime.gr/assets/Bullying.doc.

Τσιάντης, Ι.(2008). Ενδοσχολική βία. 11ο Πρόγραμμα Προαγωγής Ψυχικής Υγείας, Αθήνα, 2008.