Λόγος μικρός…
Λίγα χιλιόμετρα από το επίκεντρο, τα χρειαστήκαμε, αδέρφια, για τα καλά. Προσπαθώντας να συγκρατήσω πάνω από πεντακόσια κιλά έντυπης γνώσης και τέχνης που πάλευαν να μπουν μονομιάς στο μυαλό μου μαζί με το έπιπλο που τα φιλοξενούσε, δεν πρόφτασα να σκεφτώ τον αρχέγονο αγώνα της γης με τη φωτιά, την ανάγκη της Ευρώπης να εμβαπτισθεί ξανά στο εξυγιαντικό πυρ των εγκάτων και άλλα τέτοια μεγαλειώδη νομοτελειακά που τόσο ωραία και εντυπωσιακά αναπαριστώνται στα γραφικά των ντοκυμανταίρ. Ούτε να φοβηθώ δεν πρόφτασα καλά – καλά. Οι φωνές των ανθρώπων, κυρίως των παιδιών, πάνω από τους ήχους των γυαλικών, καταδείχνουν το εύθραυστο της ύπαρξής μας και βάζουν στη σωστή τους θέση τις μικρότητες, τις κακίες, τις φιλοδοξίες και τη ματαιοδοξία. Και παρόλο που το σύμπαν μου υπενθυμίζει χαμογελώντας πως κάνω πολύ φασαρία για κομμάτι αστρικής σκόνης, που είμαι, σκέφτομαι πόσο άδικα η στατιστική των θυμάτων εξαφανίζει πίσω από συγκεντρωτικούς αριθμούς πρόσωπα συγκεκριμένα, ονόματα συγκεκριμένα, μικρές ή μεγάλες, ανολοκλήρωτες πάντως, προσωπικές ιστορίες.
…Εις μνήμην
Ποιος αντέχει πάλι τους “επιτόπου” με το στόμφο τους σε χρόνο ενεστώτα (το “θα” του μέλλοντα που αποκαλύπτει τη γύμνια τους το έχουν διαγράψει πια), καθώς και τα κοράκια της ενημέρωσης που θα πουλήσουν φρίκη, τρόμο και πανικό.
Κάτω από : Επικαιρότητα | Με ετικέτα: εις μνήμην, επιτόπου, θύματα, μετασεισμός, προσωπικές ιστορίες, σεισμός, στατιστική
