ΑΓΟΡΙ: Τι να πω στον κύριο Γκοντό, … κύριε;
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Να του πεις ότι…ο κύριος Βλαντιμίρ λέει…ακόμη και τα… κοπρόσκυλα έχουν μεγαλύτερη αξιοπρέπεια.
ΑΓΟΡΙ: Πώς μπορώ να το πω αυτό, κύριε;
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: … κι ακόμη πως δεν αξίζει πια να περιμένουμε την άδειά του.
(Ο Βλαντιμίρ ορμάει προς το αγόρι, αυτό εξαφανίζεται. Μετά ο Βλαντιμίρ κάθεται κάτω από το δέντρο και αρχίζει να σκαλίζει τις ρίζες του. Ακούγονται τα ουρλιαχτά των κρεμασμένων)
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: (μονολογώντας) Αυτό που υποψιαζόμουν! Το δέντρο δεν είναι ιτιά. Μανδραγόρας είναι.
(Ο Εστραγκόν ξυπνάει, βγάζει τα παπούτσια του και τα παίρνει στο χέρι, πλησιάζει τον Βλαντιμίρ και κάθεται δίπλα του )
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Τι έχεις;
(ο Βλαντιμίρ σωπαίνει)
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Έλα Ντίντι, μίλα
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Έβγαλες τα παπούτσια. Είσαι έτοιμος; Πάμε;
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Και δεν πάμε; Αλλά πού;
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Πεινάς;. Να ψάξουμε φαγητό;
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Μπα. Έχω ένα καρότο στην τσέπη μου.
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Θα πάμε μακριά. Μην ξεχνάς έχεις το δεξί πλεμόνι κατεστραμμένο.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Κι το αριστερό γερό σαν σίδερο.
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Φύγαμε.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Κι αν έρθει ο Γκοντό;
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Δεν είμαι βέβαιος πια… ούτε καν… αν υπάρχει Γκοντό.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Στα λόγια μου έρχεσαι.
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Ε βέβαια… τον είδαμε ποτέ;
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Αλλά ας πούμε ότι υπάρχει…δε θα θυμώσει, αν έρθει, και δε μας βρει εδώ;
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Δε θα είμαστε εμείς εδώ.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Πού θα είμαστε; Στα συντρίμμια του διαστήματος; Η … βίβλος… που έλεγες; Έχουμε αυτό το δικαίωμα;
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Α θέλουμε, το παίρνουμε μόνοι μας
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Βγάζει από την τσέπη του το καρότο, το μασουλάει λίγο και το φτύνει.
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Δεν πεινάς! Είσαι έτοιμος λοιπόν!
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Κι εσύ; Έλεγες να περιμένουμε ακόμη μια μέρα… πως το υποσχέθηκε…θα σωθούμε!
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Λόγια, λόγια… Ας περάσουμε στη δράση.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Σύμφωνοι. Πώς λες να φύγουμε Ντίντι; Κρεμιόμαστε;
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Όχι… άλλο λέω…
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Τί;
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: δεν είναι για μας αυτή η λύση … σκέφτομαι … αν δεν υπάρχει ο Γκοντό
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Το να κρεμαστούμε είναι γουρουνιά… ;
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: δεν υπάρχει… ούτε και Αθανασία
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Λογικό…Τότε; Τι θα γίνουμε; Πώς;
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Όχι, όχι τι θα γίνουμε;
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Με αιφνιδιάζεις.
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Τι θα κάνουμε. Αυτό εδώ το σουγιαδάκι για τους βολβούς…. Το βλέπεις;
(ο Εστραγκόν πιάνει στα χέρια το σουγιαδάκι)
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Λοιπόν;
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Σύμφωνοι. Είναι γουρουνιά να κρεμαστούμε… με το αριστερό μου πλεμόνι γερό σαν σίδερο.