Αγαπημένη μου ξαδέρφη Μαριγώ,

Είμαι μόνο δέκα μέρες στην Αθήνα, αλλά μου φαίνεται πως πέρασε ένας ολόκληρος αιώνας. Και τι δεν θα έδινα για να γυρίσω πίσω στην πολυαγαπημένη μου Σμύρνη. Όλα εδώ είναι γκρίζα και άτονα. Το πράσινο είναι ανύπαρκτο. Πού είναι τα καταπράσινα τοπία με τους μενεξέδες και τα ζουμπούλια της Σμύρνης; Πού είναι οι γιορτές και τα πανηγύρια με τα γλέντια και τους χορούς και τα τραπέζια με τα άφθονα  παραδοσιακά φαγητά; Εδώ στην Αθήνα ούτε να τρώνε δεν ξέρουν. Όλα μου φαίνονται άγευστα και άνοστα, μπροστά στα σουτζουκάκια και τα ντολμαδάκια της θείας Ερμιόνης. Για να μην σου πω για τους ανθρώπους εδώ στην Αθήνα. Οι περισσότεροι είναι απρόσωποι και αλαζόνες, χωρίς να ενδιαφέρονται για κανέναν, εκτός απ’ τον εαυτό τους. Δεν είναι σαν κι εμάς, φιλόξενοι και καλόκαρδοι. Όλα αυτά σκέφτομαι κάθε βράδυ που ξαπλώνω να κοιμηθώ και θέλω να γυρίσω με το πρώτο καράβι. Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να σας δω όσο πιο σύντομα γίνεται.

Πολλά φιλιά,

η ξαδέρφη σου η Αλίκη