Αγαπημένη μου Ελένη,

Χάραξε η ψυχή μου από την ανάγκη να σου εξιστορήσω μια συνάντηση που σημάδεψε ανεξίτηλα την ύπαρξη μου. Συνάντησα έναν άντρα, τον αφηγητή ο οποίος λειτούργησε ως καταλύτης για μια σειρά από αναζωπυρώσεις συναισθημάτων και σκέψεων, αγγίζοντας καίρια τον πυρήνα της ύπαρξής μου.

Σε μία καυτή μεσημβρία, αφέθηκα στους γήινους ήχους του σαντουριού μου, αποζητώντας μία γαλήνη μέσα στο καφενείο. Εκεί ξαφνικά, έκανε την εμφάνιση του ο αφηγητής. Η αύρα του ασυνήθιστη,  μια αστέρευτη ενέργεια και ζωντάνια έσφυζε σε κάθε του κίνηση. Μοιράστηκε μαζί μου τα όνειρα του, πόθους ζωής αχόρταγους, σκιαγραφώντας ένα  πνεύμα ανήσυχο και ατίθασο.

Και τότε, άρχισα να ξεδιπλώνω τον καμβά της δικής μου ζωής. Ξύπνησαν μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, από την αθώα αγάπη μου για το σαντούρι, από τον γάμο που βύθισε την ύπαρξη μου σε βαρυσήμαντες έγνοιες.

Καθώς μιλούσα, ένιωσα σαν να ξυπνάω από έναν μακρύ και βαρύ ύπνο. Ο αφηγητής λειτούργησε ως καταλύτης, φέρνοντας στο προσκήνιο μια νέα οπτική για τον κόσμο. Η τέχνη, πλέον δεν ήταν μια ζωτική ανάγκη. Ο έρωτας δεν φυλακιζόταν πια σε θολές αναμνήσεις, αλλά άνθιζε σαν ζωντανή δυνατότητα.

Κατανόησα με βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος αυτός ενσαρκώνει ό,τι έψαχνα τόσα χρόνια: μια καρδιά που σφύζει από πάθος, μια ψυχή ακατέργαστη κι αυθεντική κι ένα πνεύμα ελεύθερο και αδέσμευτο.

Σου γράφω, καθώς νιώθω την ακατάπαυστη ανάγκη να μοιραστώ μαζί σου αυτό το ξύπνημα. Θέλω να γνωρίσεις ότι η αναζήτηση, τα όνειρα κι ελπίδα δεν έχουν σβηστεί από την ψυχή μου.

                                                                                  Με αέναη αγάπη,

                                                                                             Αλέξης

Υ.Γ.: Σου στέλνω μαζί με αυτό το γράμμα μια μελωδία που γέννησε η συζήτησή μου με τον Αφηγητή. Είναι ένα τραγούδι αφιερωμένο στην αγάπη, την ελευθερία και στη χαρά της ύπαρξης.