Androids do dream of electric sheep

Στις 28 Μαρτίου του 1969, ο Νομπελίστας μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης επιλέγει για πρώτη και -ως έμελλε- μοναδική φορά να μιλήσει ξεκάθαρα (όχι μέσω ποίησης) για πολιτική και συγκεκριμένα για την Χούντα των Συνταγματαρχών. Είχε τότε δηλώσει στο BBC τα εξής:

«Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας. Ἔτσι, ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὡς τώρα τελευταῖα, ἔπαψα κατὰ κανόνα νὰ ἀγγίζω τέτοια θέματα· ἐξάλλου τὰ ὅσα δημοσίεψα ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου – δὲν ἔχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ἐλευθερία – ἔδειχναν, μοῦ φαίνεται, ἀρκετὰ καθαρὰ τὴ σκέψη μου.

Μολαταῦτα, μῆνες τώρα, αἰσθάνομαι μέσα μου καὶ γύρω μου, ὁλοένα πιὸ ἐπιτακτικά, τὸ χρέος νὰ πῶ ἕνα λόγο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάστασή μας. Μὲ ὅλη τὴ δυνατὴ συντομία, νὰ τί θὰ ἔλεγα:

Κλείνουν δυὸ χρόνια ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ ἕνα καθεστὼς ὁλωσδιόλου ἀντίθετο μὲ τὰ ἰδεώδη γιὰ τὰ ὁποῖα πολέμησε ὁ κόσμος μας καὶ τόσο περίλαμπρα ὁ λαός μας στὸν τελευταῖο παγκόσμιο πόλεμο. Εἶναι μία κατάσταση ὑποχρεωτικῆς νάρκης, ὅπου ὅσες πνευματικὲς ἀξίες κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε ζωντανές, μὲ πόνους καὶ μὲ κόπους, πᾶνε κι αὐτὲς νὰ καταποντιστοῦν μέσα στὰ ἑλώδη στεκούμενα νερά. Δὲ θὰ μοῦ ἦταν δύσκολο νὰ καταλάβω πῶς τέτοιες ζημιὲς δὲ λογαριάζουν πάρα πολὺ γιὰ ὁρισμένους ἀνθρώπους.

Δυστυχῶς δὲν πρόκειται μόνον γι᾿ αὐτὸ τὸν κίνδυνο. Ὅλοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.

Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς κανένα ἀπολύτως πολιτικὸ δεσμὸ καί, μπορῶ νὰ τὸ πῶ, μιλῶ χωρὶς φόβο καὶ χωρὶς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τὸν γκρεμὸ ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ἡ καταπίεση ποὺ κάλυψε τὸν τόπο. Αὐτὴ ἡ ἀνωμαλία πρέπει νὰ σταματήσει. Εἶναι ἐθνικὴ ἐπιταγή. […] » (ΕΚΠΑ)

Δυστυχώς, 56 (πενηντέξι) χρόνια αργότερα, σε εποχές Δημοκρατίας, έστω και … «Νέας», η παρούσα κυβέρνηση μου θυμίζει -πολύ έντονα η αλήθεια είναι- εκείνες τις γραμμές του μεγάλου μας ποιητή. Συγκεκριμένα, τα τελευταία τουλάχιστον έξι (6) χρόνια έχουν συμβεί πράγματα όπως τα ακόλουθα:

• Οι τηλεφωνικές συνομιλίες δημοσιογράφων, πολιτικών, απλών πολιτών αλλά ακόμη και αρχηγών κομμάτων και του ίδιου του ΑΓΕΕΘΑ, υποκλέπτονται από υπηρεσίες που υπάγονται απευθείας στον ίδιο τον ΠΘ και χωρίς μάλιστα να μπορούν τα θύματα να μάθουν τον λόγο που συμβαίνει αυτό.
• Πολίτες προσάγονται αναίτια και με βίαιο τρόπο σε αστυνομικά τμήματα όπου ενίοτε κακοποιούνται και τελικά, -όταν και αν- αφήνονται ελεύθεροι, δε μαθαίνουν καν για ποιον λόγο έγινε αυτό.
• Με 100% ευθύνη του Υπουργείου Μεταφορών είχαμε το έγκλημα στο Τέμπη, το οποίο ακόμη προσπαθούν να συγκαλύψουν.
• Συνεχίζεται η λειτουργία της –απίθανης- Ομάδας Α(λ)ήθειας που διαστρεβλώνει με τον χυδαιότερο τρόπο την πραγματικότητα.
• Εκπαιδευτικοί περνούν από Πειθαρχικά Συμβούλια και τιμωρούνται επειδή συμμετείχαν σε νόμιμη, προκηρυγμένη απεργία των Σωματείων τους.
• Διεθνώς η Ελλάδα, διά της Κυβερνήσεώς της δηλώνει πιστή σύμμαχος εγκληματιών πολέμου, υποστηρίζει τη γενοκτονική πολιτική του κράτους δολοφόνου υπό τον Νετανιάχου, κλείνει τα μάτια σε βομβαρδισμούς και μακελειό αμάχων σε Γάζα, Λίβανο, Συρία και Ιράν. Επίσης παρέχει και υλική βοήθεια στους ναζί της Ουκρανίας (Azov, Δεξιός Τομέας, Svoboda κλπ.) ενώ χειροκροτεί ομιλίες τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
• Εσωτερικά πάλι, και μόνο μια μπλούζα με ζωγραφισμένο ένα καρπούζι (χρώματα της Παλαιστίνης) να φορέσεις μπορεί να κατηγορηθείς απ’ τα κραταιά ΜΜΕ (μέχρι και να συλληφθείς) ως … Freikorps του 21^ου αιώνα.
• Στη χώρα κουμάντο κάνουν οι τράπεζες και οι εφοπλιστές, αυτοί δηλ. που στη Ρωσία τους λένε «ολιγάρχες».
• Το ίδιο το Σύνταγμα εκμηδενίζεται κατά το δοκούν του κάθε «κολλεγιάρχη».
• Οι 13ωρες εργασίας ανά ημέρα παρουσιάζονται ως «εύνοια υπέρ των εργαζομένων».
• Ανάπηροι άνεργοι, στα όρια της επιβίωσης, πετιούνται έξω απ’ τα σπίτια τους για 500€ από αποπληρωμένο (τουλάχιστον ως προς το κεφάλαιο) χρέος που ανέλαβαν πριν απολυθούν ή αρρωστήσουν.
• Την ίδια ώρα το κόμμα του Πρωθυπουργού και το ΠΑΣΟΚ μαζί οφείλουν σχεδόν ένα (1) δις στα Δημόσια Ταμεία.
• Το ένα σκάνδαλο κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος (απευθείας αναθέσεις, ΟΠΕΚΕΠΕ, ως και τα γεύματα των προσφύγων σε «δικό μας») και η μια παρανομία διαδέχεται την άλλη, ώστε πάντα να κερδίζει μια συγκεκριμένη ομάδα «ημετέρων».
• Ο ίδιος ο –κατά τα άλλα άριστος- ΠΘ, όποτε στριμωχτεί δηλώνει άγνοια και καταφεύγει σαν γνήσιος πατριδοκάπηλος και χριστέμπορας στην Πίστη και στην «ανάγκη ομοψυχίας απέναντι στους εθνικούς κινδύνους», κινδύνους που συνήθως προσωποποιούνται στους δύστυχους ικέτες που προσφεύγουν στη χώρα μας (εσχάτως εκ Λιβύης) για να σωθούν από καταστροφές για τις οποίες και η χώρα μας ως μέλος του ΝΑΤΟ είναι υπεύθυνη.

Η λίστα θα μπορούσε να τραβήξει πολύ ακόμη. Θεωρώ όμως ότι αρκούν αυτά για να μας ξαναοδηγήσουν στα λόγια του Σεφέρη και ιδίως στην κατάληξη του ποιητή:

«Αὐτὴ ἡ ἀνωμαλία πρέπει νὰ σταματήσει. Εἶναι ἐθνικὴ ἐπιταγή.»

Έγραφε εκεί ο Σεφέρης σχετικά με το ποιος/α θα έρθει μετά την “ανωμαλία”; Όχι φυσικά! Θεωρώ λοιπόν πως ούτε εδώ χωράει παρόμοια ερώτηση.