“Αφού μας μέναν παξιμάδια
τι κακοκεφαλιά
να φάμε στην ακρογιαλιά
του ήλιου τ’ αργά γελάδια”
Έφτασε και φέτος η ώρα των Πανελλήνιων Εξετάσεων. Δεκάδες χιλιάδες μαθητές, παιδιά 17-18 ετών τα περισσότερα θα διαγωνιστούν για μια θέση σε κάποιο ίδρυμα της Τριτοβάθμιας Εκπ/σης, το οποίο ελπίζουν ότι θα τους εξασφαλίσει τα πνευματικά εφόδια για μια καλύτερη ζωή. Το πως εννοεί ο καθένας το “καλύτερη ζωή” είναι φυσικά εντελώς δικό του θέμα. Σε κάθε περίπτωση, ο γράφων τυγχάνει ιδιαίτερα ευαίσθητος ως προς το γεγονός “Πανελλήνιες Εξετάσεις”, καθότι κι ο ίδιος έχει περάσει απ’ την εν λόγω κονίστρα. Μάλλον λόγω αυτής της ευαισθησίας έρχονται στον νου τέτοιον καιρό, κάθε χρόνο διάφορες -ρομαντικές θα έλεγα- σκέψεις πάνω στο θέμα.
Τούτη τη φορά θυμήθηκα εντελώς αυθόρμητα το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη “Οι σύντροφοι στον Άδη” και μια ερμηνεία του που διάβασα κάπου (δεν θυμάμαι που ακριβώς). Η έμπνευση του ποιήματος πιθανότατα προέρχεται απ’ τον ακόλουθο στίχο στην αρχή της Οδύσσειας:
“[…]αὐτῶν γaρ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο,
νήπιοι, οἳ κατὰ βοῦς Ὑπερίονος Ἠελίοιο
ἤσθιον· αὐτὰρ ὁ τοῖσιν ἀφείλετο νόστιμον ἦμαρ.”
Για τον οποίο προτιμώ τη μετάφραση του Αργύρη Εφταλιώτη:
“[…] τι από δική τους χάθηκαν οι κούφιοι αμυαλωσύνη,
του Ήλιου του Υπερίονα σαν έφαγαν τα βόδια,
κι αυτός τους πήρε τη γλυκιά του γυρισμού τους μέρα.”
Σύμφωνα με κάποιους λοιπόν μελετητές του Σεφέρη, ο ποιητής φαίνεται να θέλει να πει πως κι ο Όμηρος όταν έγραφε για “τα βόδια του Ήλιου” που φαγώθηκαν από αμυαλωσύνη, εννοούσε τις ημέρες του χρόνου. Μ ‘άλλα λόγια, τιμωρήθηκαν οι “νήπιοι” σύντροφοι του Οδυσσέα διότι χαράμισαν άδικα τις μέρες του χρόνου, δηλαδή τον καιρό τους. Κάτι που θέλω να πιστεύω πως οι υποψήφιοι στις Πανελλήνιες ΔΕΝ κάνουν. Σίγουρα δεν πρέπει να το κάνουν, τουλάχιστον όχι όσο προετοιμάζονται για τις εξετάσεις τους. Αφού είναι βέβαιο πως ο χρόνος αυτής της προετοιμασίας αξίζει όλο το σέβας του μη νηπίου υποψήφιου.
Και κατόπιν αναρωτιέμαι με λίγη θλίψη: Μήπως εκείνος ο χρόνος ήταν ο μοναδικός που σεβάστηκα στην ως τώρα ζωή μου; Κι ίσως να μην πρέπει να … αρνηθώ πως μου ταιριάζει περισσότερο μιαν άλλη στροφή του Νομπελίστα ποιητή μας…
[…]
Mε τί καρδιά, με τί πνοή,
τι πόθους και τί πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.
(Γιώργου Σεφέρη, «Άρνηση»)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.