Το ημερολόγιο γράφει 24 Ιουνίου 1991, ημέρα Δευτέρα και ο υπογράφων μετράει άλλα δυο μαθήματα, απ’ τα συνολικά τέσσερα, ώστε να απαλλαγεί εντελώς απ’ τη λεγόμενη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση κι επιπλέον να θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για την έναρξη πραγματοποίησης του ονείρου του: Φοιτητής Πληροφορικής (και ουχί Ιατρικής όπως διακαώς ήλπιζαν οι γονείς). Φυσική σήμερα, Χημεία αύριο και φύγαμε να γράψουμε τα δικά μας … παιχνίδια, εεμ, συγγνώμη, προγράμματα. Στα Μαθηματικά μάλλον θα έπιανε κάτω από 15 στα 20 ενώ ο βαθμός στην Έκθεση ήταν έτσι κι αλλιώς απρόβλεπτος. Όμως οι περισσότεροι “ανταγωνιστές” έλεγαν ότι στα Μαθηματικά ήταν στο μονοψήφιο νούμερο· αλλά και στην Έκθεση, ένοιωθε ικανοποιημένος με το δοκίμιο που παρέδωσε. Κι ας ήταν το θέμα terra incognita για τον ίδιο: Αθλητισμός κλπ. Η μόνη του άθληση την τελευταία τριετία ήταν οι σκάλες που ανεβοκατέβαινε στα φροντιστήρια και ο μοχλός με τα πλήκτρα σε κάθε σκάντζα στα “φλιμπεράδικα”. Εκεί όπου εξασκούσε κυρίως τον δεξί καρπό άντε και τα δάκτυλα του αριστερού χεριού. Τον δούλευε ο μπάρμαν στο στέκι τα Σαββατόβραδα: “Πιτσιρίκο τι λέει; Βλέπω αραίωσαν τα ‘σεξ-σπυρς’. Αβέρτα διάβασμα και μαλακία, έτσι; Φέρε τώρα ενάμιση κατοστάρικο για την μπύρα.”
Όμως δεν πείραζε. Το πιθανότατο 15αρι στα άπιαστα εκείνα Μαθηματικά και το κείμενό του στην Έκθεση, τον έβαζαν ήδη σε καλό δρόμο για την … εκδίκηση του σπασίκλα. Λίγο φάρδος στη Φυσική (που μάλλον ήταν το αδύνατο σημείο του), ένα 20αρι στη Χημεία -άανετα· αφού απ’ τα 15 χρονώ σκαμπάζαμε μέχρι ονοματολογία συμπλόκων- και φύγαμε για τα computers! Φυσική λοιπόν σήμερα. Άντε. Τον σταυρό μας και πάμε να δούμε.
Ο Θεός είναι Μεγάλος λένε οι μουσουλμάνοι και πράγματι: Πέφτει μόνο ηλεκτρισμός! Ούτε κρούσεις, ούτε Θ.Δ.Μ.Ε., ούτε βολές, ούτε ταλαντώσεις-σύνθεση αυτών-διακροτήματα, ούτε καν μαγνητισμός (Gauss κλπ). Μια άσκηση στο εναλλασσόμενο ρεύμα (δηλ. ρουτίνα) και μια μ’ένα τετριμμένο χρονοκύκλωμα. Η θεωρία εντάξει. Αυτή πια… Τόσες φορές που την είχε γράψει από μνήμης. Σκεφτόταν κιόλας πως να είναι η ζωή στην Πάτρα. Αν έχει λεωφορείο από Καρδίτσα για Αχαΐα και πόσο συχνά θα είναι τα δρομολόγια. Αλλά τι τον ένοιαζε η συχνότητα; Λες και θ’ άφηνε συχνά το Πανεπιστήμιο με τους υπολογιστές του για νά ‘ρχεται στον βαρετό βαλτότοπο;
Είχε ξεκινήσει να γράφει κι είχε μάλιστα λύσει κιόλας την πρώτη άσκηση (“Θέμα 3ο”), όταν η μια επιτηρήτρια που κοίταζε από ώρα πάνω απ’ τον ώμο του, τον ρώτησε που θέλει να περάσει. “Πρώτη προτίμηση έχω βάλει τους Μηχανικούς Η/Υ στην Πάτρα και 2η το Επιστήμης Υπολογιστών στο Ηράκλειο”, απάντησε με ειλικρίνεια. “Ε, στην Πάτρα θα είσαι” του ανταποκρίθηκε (παρανόμως η αλήθεια είναι) η καθηγήτρια. (Αρκετά αργότερα έμαθε πως η ίδια ήταν Φυσικός και φίλη των γονιών του). Κι έχει κιόλας ολοκληρώσει το τελευταίο θέμα (το χρονοκύκλωμα) στο πρόχειρο. Πανεύκολο του φάνηκε. “Σας έχω ρε μινάρες: Πας πούστης Πατρινός παλιάς …” σκεφτόταν την κλασική ατάκα με τα πολλά ‘π’ που θα έπρεπε οσονούπω να μάθει απ’ έξω. Χασκογελώντας ξεκίνησε την αντιγραφή στο “καθαρό”.
Και κάπου εκεί συνέβη! Πρώτη απορία: Μα πώς έκανε τέτοιο κραχτό λάθος αυτός; Είπαμε: Αδύνατο σημείο μας η Φυσική, αλλά όχι κι έτσι! “Απαράδεκτο για φυτό” σκέφτηκε, παραφράζοντας τον Βέγγο με το “απαράδεκτο για πράκτορα” της κλασικής ταινίας. Ευτυχώς όμως που τα είχε γράψει πρώτα στο πρόχειρο κι η αντιγραφή τον βοήθησε να δει το λάθος. Μια επιτόπου αλλαγή στη νέα τιμή της ηλεκτρεγερτικής δύναμης Ε, οι -εύκολες- πράξεις απ’ την αρχή και … voila: “Κύριοι βαθμολογητές, αποκαλυφθείτε” (άλλη αντιγραφή, από Καμύ τώρα).
Τα υπόλοιπα ακολούθησαν σαν νερό στ’ αυλάκι: Παρόλο που είχε ζητήσει απ’ τον φροντιστή του στη Φυσική να ΜΗΝ του τηλεφωνήσει πριν τελειώσουν εντελώς οι εξετάσεις, φαίνεται εκείνος είχε μεγαλύτερη αγωνία. Κι έτσι προέκυψε η -διά τηλεφώνου- δήλωση: “1.2 Ampere βρήκες ρε το ρεύμα; Και δεν παραξενεύτηκες που το νούμερο δεν ήταν ακέραιος; Τα 3 Ampere που βρήκες στο πρόχειρο ήταν η σωστή απάντηση. Δεν τ’άφηνες απείραχτο; Ξέχασες την Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας;”
Την επομένη πήγε με “κατεβασμένα αυτιά” κι έγραψε Χημεία. Απ’ την πολλή σιγουριά έκανε παραλείψεις στη θεωρία. Άλλος διάλογος με φροντιστή, απ’ την μεριά του τώρα: “Σιγά, αυτό εννοείται. Μα έπρεπε να το είχα γράψει”; Και το ρεζουμέ: 16.625 στα Μαθηματικά, 16 στην Έκθεση, 15 -επιεικώς μάλλον- στη Φυσική και 18.75(!) στη Χημεία που “το άριστα 20 το είχαμε στο τσεπάκι μας”. Μ’ άλλα λόγια: “Διάλε τσ’ απολυμάρες σου” και αντί για το “μινάρας”, θα έπρεπε πια να εμπεδώσει το … “γρόθος”. Απ’ τη μια μεριά: ‘ξιά του. Κι απ’ την άλλη, αυτό τελικά αποδείχθηκε πιο ωφέλιμο!
Ως γνωστόν όμως η ιστορία δεν γράφεται με “αν” και υποθέσεις γενικά. Αφού λοιπόν δεν έχει νόημα να κάνουμε εικασίες για το πώς θα είχε εξελιχθεί η ζωή αν δεν είχε γίνει το εν λόγω λάθος κατά τη μεταφορά απ’ το “πρόχειρο” στο “καθαρό” (κι άρα αν είχε ενδεχομένως βρεθεί ανάμεσα στους … μινάρες ο υποψήφιος)· ας δούμε αυτά που πράγματι έγιναν στην Κρήτη.
Στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Κρήτης λοιπόν είχε καθηγητές μεταξύ άλλων τον συμπατριώτη του Απόστολο Τραγανίτη, τον πρώην μαχητή του ΔΣΕ Θανάση Καμπουρέλη, τον Σαράντο τον Καπιδάκη και τον πολύ πρόωρα χαμένο Χρήστο Νικολάου. Επίσης, στο Ηράκλειο γνώρισε και τον τίμησαν με τη φιλία τους, τους Παναγιώτη Στάικο, Γιώργο Ασημακόπουλο, τα αδέρφια Κατζαγιαννάκη: Θανάση και Ηλέρια, Κώστα Καλλίγερο, Κώστα Καραντενίζη, Νίκο Κατσάλη, Κυριακή Κωνσταντινίδου, Βασίλη Μανασσάκη, Γιώργο Μηλολιδάκη (aka: Abel), Νεκτάριο Μουμουτζή, Χαρά Ξανθάκη, Θόδωρο Παπαδόπουλο, Αλέξη Παραμύθη, Αντώνη Σιδηρόπουλο, Γιώργο Στουπά, Μανώλη Συντζανάκη, Γιάννη Συρρή, Στέργιο Τσουρέκα, τον συγχωρεμένο τον Παναγιώτη Σπυρόπουλο (από Κυνηγού Μεσσηνίας) και άλλους τους οποίους γνωρίζει ο Θεός. Πέρα όμως απ’τους καταπληκτικούς ανθρώπους που γνώρισε, μεγάλη αξία θα έχουν πάντα οι καταστάσεις που βίωσε μαζί μ’ όλους τους παραπάνω συμφοιτητές.
Καθόσον, πού αλλού υπήρχαν εργαστήρια υπολογιστών (“πτέρυγα Γ”) που να λειτουργούν (για όλους) 24/7 και 365 μέρες τον χρόνο; Και που αλλού θα συναντούσες όντως ανθρώπους να τα χρησιμοποιούν το Μ. Σάββατο; Ή την προπαραμονή των Χριστουγέννων; Χρησιμοποιώντας μάλιστα τον screen editor για να “σχεδιάζουν” έλατα στα τερματικά (DEC-VT320) με ASCII χαρακτήρες. Πού αλλού θα τύχαινε συμφοιτητής, έχοντας φύγει απ’ το εργαστήριο να … μπει σε ταβέρνα μαζί με το Fiat 127 επειδή τον είχε πάρει ο ύπνος στο τιμόνι; (Καθότι μέρες άυπνος, ελέω του project). Και σε ποιο άλλο Ακαδημαϊκό Ίδρυμα της χώρας θα ζητούσαν οι ίδιοι οι φοιτητές (παρ’όλα τα παραπάνω) να προστεθεί υποχρεωτική διπλωματική εργασία στο πρόγραμμα σπουδών;
Σε ποιο τμήμα Πληροφορικής θα γινόσουν μάρτυρας έντονου καυγά μεταξύ συμφοιτητών και συγκατοίκων που εργαζόντουσαν στο ίδιο project; Διότι -εν αγνοία τους- άλλαζαν το ίδιο αρχείο πηγαίου κώδικα σβήνοντας ο ένας τις μεταβλητές του άλλου; Ή επειδή εξαιτίας πλημμελούς συνεννόησης κατά το μοίρασμα της δουλειάς είχαν κάνει ο καθένας το ίδιο μισό της εργασίας; Κι αυτό έγινε αντιληπτό μόλις τα χαράματα της ημέρας λήξης του deadline και μάλιστα μετά από άφθονα ξενύχτια; Σε ποιας σχολής το εργαστήριο Πληροφορικής θα άκουγες –αξημέρωτα- το επαναλαμβανόμενο κουδουνάκι που σηματοδοτεί ότι η ενδιάμεση μνήμη (buffer) του πληκτρολογίου έχει γεμίσει, χάρη στο επιμελώς ακουμπισμένο επάνω του κεφάλι του κοιμισμένου συμφοιτητή σου; Σε ποια πόλη της χώρας μας, ποιοι φοιτητές θα κάναν κυριολεκτικά debugging προκειμένου να επισκευάσουν το PC του συναδέλφου τους αφαιρώντας απ’ το motherboard μια καμμένη κατσαρίδα;
Αυτές είναι μόνο μερικές απ’ τις … “παρενέργειες” του να σπουδάζεις στο εν λόγω Τμήμα κι αν μερικά πράγματα φαινόντουσαν τότε πολύ βάρβαρα, στο τέλος η ανταμοιβή υπήρξε μάλλον γενναιόδωρη. Πέρα απ’ την απίστευτη ευκολία εύρεσης εργασίας, οι σχέσεις με τους ανθρώπους παρέμειναν και παραμένουν επί (100000)2 χρόνια το ίδιο θερμές όπως και τότε. Απόδειξη ότι κάποιοι εξ αυτών των ανθρώπων κάθονται σήμερα και καταγράφουν τέτοια γεγονότα.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.