Androids do dream of electric sheep

Τέλη Δεκέμβρη κάπου στο δεύτερο μισό των ‘80s. Γιορτές Χριστουγέννων στο κατώφλι. Ημέρες ΠΑΣΟΚ κι ο πατέρας σε στέλνει να πάρεις εφημερίδα απ’ το περίπτερο. Κοινώς: Αγγαρεία. Βλέπεις η “Αυριανή” είχε μεν ανέβει στις 10δρχ., αλλά και πάλι τι χαρτζιλίκι να επιδαψιλεύσεις; Ακόμα και το τάληρο ήταν η μισή αξία του αγαθού. Πλην όμως πήγαινες ευχαρίστως. Ήταν ευκαιρία για άλλη μια βόλτα στο κέντρο της επαρχιούπολης και μπορούσες ξανά να χαζέψεις τη βιτρίνα του πρώτου και μοναδικού τότε “κομπιουτερομάγαζου”. Ανάμεσα στους Commodore 64, Amstrad 464/6128 και Spectrum128+, ξαναδιάβαζες για πολλοστή φορά το εξώφυλλο του MicroMad. Ήταν ο μήνας που είχες αγοράσει το Pixel (η τσέπη του πατέρα προϋπολόγιζε ένα μόνο διμηνιαίο περιοδικό συν τα εβδομαδιαία “Αγόρι” ή “Σπάϊντερμαν”), οπότε απ’ το MicroMad θα έμενες μόνο στο εξώφυλλο. Από μέσα σου ψηνόσουν να διαπραγματευτείς την εγκατάλειψη όλων των εβδομαδιαίων εντύπων, ώστε να μπει και το δεύτερο διμηνιαίο “κομπιουτερίστικο” τεύχος στη ρουτίνα. “Ίδωμεν…” μουρμούρισες.

“Παρουσίαση Atari Mega ST” και “40 σελίδες έτοιμα προγράμματα” ξαναδιάβασες στο εξώφυλλο. Συν το αφιέρωμα στο “BIOS + πολιτεία” του Ν. Περάκη που κάπου τότε είχε βγει στους κινηματογράφους. “Μανούλα μου!” Σκέφτηκες πως ίσως έψηνες τον φίλο σου τον Γιάννη να το αγοράσει, μπας και το δανειστείς. Όμως αυτός ήταν ο υπερτυχερός κάτοχος μιας Amiga 500, οπότε και μόνο οι λέξεις “παρουσίαση” + “Atari” θα τον απωθούσαν απ’ το έξοδο. Δεύτερο “ίδωμεν”, ξεφύσημα και προμήθεια (επιτέλους) της “εφημερίδας που γκρέμισε τον Καραμανλισμό” μιας κι είχες φτάσει στο περίπτερο. Θυμήθηκες που όταν η τιμή της είχε πρωτοπάει στις 10δρχ. κυκλοφορούσε (για κάμποσα φύλλα) μ’ ένα “μας συγχωρείτε που σας κλέβουμε” σε μια γωνιά του εξωφύλλου. Πού να ζητήσεις λοιπόν τις 250δρχ. του MicroMad !

Επιστροφή στο σπίτι και επίθεση και πάλι στο τρέχον Pixel. “Συγκριτικό τεστ: 131072 bytes RAM. Το τελευταίο χαρτί των οκτάμπιτων;“, “Γραφικά στον Z80” αλλά και “Άπειρες ζωές στο Bombjack για Commodore 64”, αφιέρωμα στον Apple II-GS (“φάτε μάτια ψάρια” εσύ) κλπ, κλπ. Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις τα listings, αλλά η απορία ήταν πάντα εκεί: “Μα πώς βρίσκουν τα νούμερα στις εντολές PEEK & POKE της BASIC; Αμ αυτά τα SYS 49152 του C64, τα RANDOMIZE USR 65421 και CALL &BB00 σε Spectrum και Amstrad αντίστοιχα; Τι σόϊ μαγικά είναι; Γιατί μαυρίζει το background του C64 όταν πληκτρολογώ POKE 53281,0”; Και καλά. Ήξερες πως μηδέν (0) είναι ο κωδικός του μαύρου ενώ π.χ. επτά (7) είναι αυτός του κίτρινου. Αλλά το 53281; Αυτό πώς το βρήκαμε;

Φεύ, η απορία παρέμεινε. Ακόμη και μετά την αποφοίτηση απ’ το Πανεπιστήμιο Κρήτης, όπου έγινες ένας φέρελπις “Επιστήμονας Υπολογιστών”. Κι ας έμαθες τόσα και τόσα γύρω απ’ τα αντικείμενα των πόθων σου των late ‘80s. Όπως ας πούμε ότι μπορούσες να γράψεις προγράμματα σε “γλώσσα μηχανής” χρησιμοποιώντας κάπως πιο κατανοητή σημειολογία απ’ τα ξερά νούμερα στα listings των Pixel και MicroMad.

Π.χ. Ο πρώτος υπολογιστής που ακούμπησες ποτέ (πάντα σε σπίτι φίλου, όχι δικός σου), καταλάβαινε κάτι σαν: LDA #7 και STA 53281 τα οποία (πάλι) είχαν ως αποτέλεσμα να κιτρινίζει η οθόνη. Όπου όμως το ‘LDA’ προκύπτει απ’ το ‘LoaD Accumulator’ και το ‘STA’ απ’ το ‘STore Accumulator’. Έστω και στα Αγγλικά, έβγαινε -επιτέλους- πολύ περισσότερο νόημα. Ακόμη δεν ήξερες βέβαια ότι το 53281 ήταν ο αύξων αριθμός μιας θέσης στη μνήμη του C64 όπου αποθηκευόταν το χρώμα φόντου οθόνης. Αυτό το “κουτάκι” συμβουλευόταν (περίπου 60 φορές το δευτερόλεπτο) ο επεξεργαστής MOS-6510 και “έβαφε” την οθόνη. Η πρώτη εντολή (LDA) βάζει πρώτα 7 σ’ ένα (άλλο) κουτάκι (που λέγεται “συσσωρευτής”) μέσα στον επεξεργαστή και η άλλη γράφει το περιεχόμενο αυτού στο κουτάκι υπ’ αριθμ. 53281. Αλλά πού βρήκαμε το 53281; Αλλιώς D021 ($D021) στο δεκαεξαδικό όπως σου είχαν μάθει στο Πανεπιστήμιο. Γιατί εκεί κι όχι π.χ. στη θέση 53248 ($D000); Ε, αυτό το έμαθες μόνο απ’ τα περιοδικά των ετών 1985-1990.

Και μάλιστα τό ‘μαθες 30 χρόνια αργότερα! Διαβάζοντας -σε ψηφιακή πια μορφή- τα τεύχη όσων περιοδικών δεν είχες διαβάσει τότε. Και θυμήθηκες -30 χρόνια μετά- εκείνα τα Χριστούγεννα που (κι ας ήσουν ήδη έφηβος), κοιμόσουν αγκαλιά μ’ ένα ιδιόχειρο listing σε Locomotive Basic. Κι έβλεπες στον ύπνο σου, όντας Λυκειόπαις, τον … Άγιο Βασίλη να μπουκάρει απ’ το παράθυρο (τζάκι δεν υπήρχε) μ’ έναν -έστω “πράσινο”- CPC 6128 στα χέρια! Κι έβλεπες ακόμα πως ξημερώνοντας περίμενε αναμμένος να του δακτυλογραφήσεις τις εντολές σου.

Το μουρμουρητό του φαντάσματος διακόπτεται απ’ τις φωνές του μικρού πρώτα, ο οποίος καταριέται το αργό tablet ως υπεύθυνο για την ήττα του στο παιχνίδι: “Να πάρει! Όσο να δω τι γίνεται, μ’ έφαγε ο Νικήτας. Είναι πολύ αργό αυτό μπαμπά”. Ακολουθεί ο μεγάλος: “Γι’ αυτό εγώ θέλω να έχει μια κάρτα GTX1050-Ti ο υπολογιστής που θα πάρω. Για να είναι σούπερ γρήγορος”. Αναπόφευκτα προβληματίζεσαι έντονα για τις σημαντικά αυξημένες σήμερα υποχρεώσεις του Άγιου της Coca Cola. Αυτό, όταν το μουρμουρητό του φαντάσματος σού θυμίζει την Α4 όπου είχες σχεδιάσει όσο πιστότερα μπορούσες το πληκτρολόγιο του Spectrum 48K. Πάνω εκεί έκανες πως έγραφες προγράμματα μπροστά στον πατέρα σου, μπας και πείσεις για την ανάγκη αγοράς του ίδιου του μηχανήματος. Άλλωστε ήταν ό,τι φθηνότερο υπήρχε. Πόσο μάλλον που το είχες βρει μεταχειρισμένο από αγγελία.

Δεν το απέκτησες ποτέ. Κι ας μην το ήθελες για παιχνίδια. (Εντάξει φάντασμα: Και για παιχνίδια). Ας είναι. Αρκεί που μέσα σου έκαιγαν οι φλόγες της αναζήτησης. Φλόγες που τις έτρεφε η δίψα για μάθηση. Το αδυσώπητο γιατί. Αρκεί που σε όριζε το αναλλοίωτο μότο: “Stay hungry. Stay foolish”, όπως έγραφε στο αποχαιρετιστήριο τεύχος του ένα άλλο περιοδικό (“Whole Earth Catalog”) το 1974 και συνιστούσε στην τελευταία του ομιλία ο μακαρίτης ο συνιδρυτής της Apple Inc. Κι αν όμως αυτές οι φλόγες ακόμα καίνε μέσα σου, μπορείς να πεις το ίδιο για τους απογόνους; Το ξέρεις πως όχι. “Δυστυχώς”, σκέφτεσαι. Άλλου είδους φλόγες θα κυβερνήσουν την εφηβεία αυτών και τότε είναι που θα χρειαστεί η επέμβαση τουλάχιστον των δυο πρώτων φαντασμάτων για να μη χάσουν το παιχνίδι. Οπότε μάντεψε ποιος θα κληθεί να παίξει τον ρόλο του Marley.