Από πολύ μικρός, είχα πάντα την απορία να μάθω πώς είναι τα μέρη όπου ο άνθρωπος αναζητά με τη μεγαλύτερη ένταση απαντήσεις στα τεράστια ερωτήματα τα σχετικά με τον κόσμο: “Πώς έγινε το Σύμπαν;” “Από τι είναι φτιαγμένο;” “Πώς εμφανιστήκαμε εμείς;” Ή και πιο συγκεκριμένα: “Τι είναι το φώς;” κ.τ.ό. Κάποια στιγμή, φοιτητής πια, όταν έμαθα πού δημιουργήθηκε ο Παγκόσμιος Ιστός (WWW) ανακάλυψα το CERN. Ε, από τότε καλλιεργούσα την τεράστια επιθυμία να το επισκεφθώ.
Το όνειρό μου αυτό λοιπόν, έγινε πραγματικότητα μόλις φέτος! Με την εκπαιδευτική επίσκεψη του Γυμνασίου και Γενικού Λυκείου Σοφάδων στην Γενεύη.
Τώρα, επειδή κάποιοι άνθρωποι είμαστε κάπως καλύτεροι στον γραπτό απ’ ό,τι στον προφορικό λόγο, νοιώθω την ανάγκη, μέσω του διαδικτύου (δημόσια), να ευχαριστήσω όσους συνετέλεσαν στο να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο που από χρόνια έλπιζα να εκπληρώσω. Χάρη λοιπόν στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο Σοφάδων και κυρίως χάρη στη διοίκηση των δύο σχολείων καθώς και σε δύο εκπαιδευτικούς των σχολείων, μπόρεσα να επισκεφθώ το CERN. To μεγαλύτερο ερευνητικό κέντρο παγκοσμίως. Νοιώθω λοιπόν την ανάγκη να ευχαριστήσω δημόσια τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς (αλφαβητικά) : κ. κ. Βλόντζου Έλενα (Γυμνάσιο), Θεοχάρη Βασίλη (Λύκειο), Κραββαρίτη Κατερίνα (Λύκειο) και Σκόδρα Στέργιο (Γυμνάσιο) οι οποίοι, εντελώς ανυστερόβουλα και κατόπιν αόκνων προσπαθειών, κατάφεραν να πραγματοποιηθεί η εκπαιδευτική επίσκεψη των δύο σχολείων στη Γενεύη.
Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερον τρόπο για να πραγματοποιήσω αυτήν μου την επιθυμία, απ’ το να πάω εκεί με το σχολείο μου. Πράγματι, αν και λείπω σχεδόν πεντέμιση χρόνια, για ‘μένα το Γενικό Λύκειο Σοφάδων είναι ακόμη το σχολείο μου. Άλλωστε το έχω υπηρετήσει για περίπου 13 χρόνια και εκεί ανήκω οργανικά, ενώ είμαι βέβαιος πως -αργά ή γρήγορα- θα επιστρέψω εκεί.
Επίσης, μιας και ως εκπαιδευτικός έχω κι εγώ τύχει να συνοδεύσω κάμποσες σχολικές επισκέψεις, δεν είναι υπερβολή, ούτε και χαϊδεύω αυτιά, όταν ισχυρίζομαι πως τα παιδιά στην εν λόγω εκδρομή έδειξαν υποδειγματική συμπεριφορά. Έτσι κι αλλιώς όμως, θέλω να ευχηθώ de profundis στους μαθητές των δύο σχολείων, τόσο σ’ αυτούς που συμμετείχαν στην “περιπέτεια”, όσο και σ’ εκείνους που δεν μπόρεσαν να είναι μαζί μας, να καταφέρουν μια μέρα να βρεθούν σ’ ένα μέρος σαν το CERN ως εργαζόμενοι/ερευνητές. Μακάρι μάλιστα να είναι αυτοί που -εκείνη τη φορά- θα υποδεχθούν και θα ξεναγήσουν κάποιο σχολείο απ’ την Ελλάδα. Ίσως ξανά το … δικό τους!
Τελειώνοντας, νομίζω πως εκφράζω όλους τους εκπαιδευτικούς αν πω ότι η μεγαλύτερη χαρά του “δασκάλου” είναι να βλέπει τους μαθητές του να προκόβουν, ιδίως στους χώρους της επιστήμης και γενικότερα του πνεύματος. Στους εκπαιδευτικούς λοιπόν των δύο σχολείων, ιδίως στους τέσσερις προαναφερθέντες, εύχομαι κι άλλες πολλές πολλές τέτοιες χαρές, όντας σίγουρος πως χάρη στις ικανότητές τους ως δάσκαλοι, έχουν ήδη λάβει παρόμοιες.
Και πάλι ευχαριστώ και εύχομαι παρόμοια κατορθώματα (για τα σχολεία) στο κοντινό μέλλον.
Φώτης Ε. Αλεξάκος
Εκπαιδευτικός Πληροφορικής
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.