Πολύ συχνά αναφερόμαστε στον κόσμο που μας δείχνει ζωντανά η τηλεόραση, με τον οποίο επικοινωνούμε χάρη στη νέα ηλεκτρονική τεχνολογία, ιδιαίτερα το διαδίκτυο. Αυτό το γεγονός είναι ασφαλώς μια χειροπιαστή απόδειξη μιας μορφής παγκοσμιοποίησης. Οι σύγχρονες συνθήκες επιτρέπουν στον καθένα μας να μοιράζεται λίγο πολύ με τον άλλο άνθρωπο, κοινές εμπειρίες και βιώματα, κι αυτό άσχετα από το ότι στις διάφορες χώρες του πλανήτη οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν τις ιδιαιτερότητές τους. Να έχουν, δηλαδή, το δικό τους παρελθόν, να βιώνουν με διαφορετικούς τρόπους τα προβλήματα του παρόντος, και οπωσδήποτε να προδιαγράφουν ο καθένας το μέλλον του σύμφωνα με τα μέσα που διαθέτει υλικά και πνευματικά- και σύμφωνα με τα οράματα και τα όνειρα που τρέφει, σύμφωνα δηλαδή με τον πολιτισμό του. Ο πολιτισμός μας γίνεται έτσι αναφορά και σύγκλιση συνάμα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος αυτού που τον βιώνει. Παρ΄ όλο, λοιπόν, το ρεύμα της παγκοσμιοποίησης, ένα πράγμα διαφοροποιείται οργανικά και υποχρεωτικά: η πολιτιστική ιδιομορφία του καθενός. Ο κάθε πολιτισμός έχει το χώρο του, αλλά ο χώρος αυτός είναι χώρος ανοιχτός προς τον άλλον: αυτό είναι προϋπόθεση για την επιβίωση του κάθε πολιτισμού. Η όσμωση των πολιτιστικών εμπειριών είναι εμπλουτισμός, η υποδοχή του καινούργιου είναι πρόοδος. Αναμφισβήτητα αυτό που είναι σήμερα πρωτοποριακό θα είναι αύριο παράδοση, κι αυτό ισχύει ασφαλώς για κάθε μορφή δημιουργίας και ζωής. Η παγκοσμιοποίηση, βέβαια, είναι ένα φαινόμενο διαχρονικό. Σήμερα, εμφανίζεται με την ομοιογενοποίηση του τρόπου των εμπορικών και οικονομικών συναλλαγών αλλά και των επιστημονικών προϊόντων-η επιστημονική έρευνα έχει παγκόσμιο κύρος και εμβέλεια με όλες βέβαια τις επιπτώσεις της τάσης αυτής στην καθημερινή ζωή, και συνακόλουθα στον τρόπο σκέψης του καθενός. Είναι ακριβώς αυτές οι ανεξέλεγκτες επιπτώσεις που προξενούν σε πολλούς φοβίες και ερωτηματικά για τη διατήρηση της ιδιόμορφης ταυτότητας του καθενός, αλλά και την ομαλή επεξεργασία του μέλλοντος του ανθρώπου και τη διάσωση των φυσικών πόρων. Η στάση αυτή ανασφάλειας, ανασταλτική κάθε προόδου, αντιστρατεύεται την εξίσου ανεδαφική στάση άκρατου ενθουσιασμού που θεωρεί την παγκοσμιοποίηση ως πηγή προόδου και ευτυχίας.
Αυτό που οφείλουμε, λοιπόν, είναι όλοι μαζί και ο καθένας με τον τρόπο του να υπερασπιστούμε την ανθρωπιά μέσα στα νέα πλανητικά σύνορα, χτίζοντας το μέλλον με τις βεβαιότητες του παρόντος και τα μαθήματα του παρελθόντος.

(Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ)]