Βαθύ Σάμου, 13/12/2017, Συνέντευξη του κ. Γιώργου Δανέζη από τους μαθητές της Α’ Λυκείου του Εσπερινού ΕΠΑ.Λ. Σάμου
Η ανάγκη του ανθρώπου, ήδη από την εποχή των σπηλαίων, να μάθει, να ενημερωθεί για το τι συμβαίνει, οδήγησε κατά τον κ. Γιώργο Δανέζη, στην δημοσιογραφία. Ο δημοσιογράφος κ. Γιώργος Δανέζης, που παραχώρησε συνέντευξη στην «Εσπερινή του ΕΠΑ.Λ», ανέφερε ως τον πρώτο «ανταποκριτή» της Ιστορίας, το περιστέρι που έστειλε ο Νώε για να μάθει αν σταμάτησε η βροχή. Πριν ακόμη ανοίξουμε τα μαγνητοφωνάκια και αρχίσουμε την καταγραφή μας πρόλαβε και μας έδωσε τις πολύτιμες συμβουλές του για το εγχείρημά μας να εκδώσουμε μια σχολική εφημερίδα. Το σημαντικότερο που μας τόνισε είναι πως η δημοσιογραφία «θέλει μεράκι».
Τι είναι λοιπόν η δημοσιογραφία, πώς πρέπει να είναι, πώς ήταν παλιότερα, και τι της λείπει σήμερα. Ο κ. Δανέζης μας τα παρουσιάζει μέσα από την δική του δημοσιογραφική διαδρομή κι εμπειρία, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Ερώτηση: Κ. Δανέζη σας ευχαριστούμε που βρίσκεστε εδώ μαζί μας. Ξέρουμε πως έχετε μεγάλη δημοσιογραφική πείρα και θα θέλαμε πριν από όλα να μας πείτε δύο-τρία πράγματα για την δημοσιογραφία και τι πρέπει να κάνουμε εμείς ως σχολικοί δημοσιογράφοι.
Απάντηση: […] Στη συνέχεια αφού δημιουργήθηκε το επάγγελμα αυτό [δημοσιογραφία] χωρίστηκε σε κλάδους. Έχουμε λοιπόν τον δημοσιογράφο που ασχολείται με την πολιτική δημοσιογραφία. Για να πάμε και στο σχολείο, δεν θα πάτε εσείς να γράψετε για τους πολιτικούς αλλά μπορείτε να γράψετε σαν ένας που θα ασχοληθεί με την πολιτική εντός του σχολείου, να γράψετε για το σχολείο, για τους καθηγητές, το ωράριο, για την διεύθυνση και συνήθως ο δημοσιογράφος καταγράφει τα αρνητικά. Δεν καταγράφει «αχ, τι ωραία που είναι η μέρα σήμερα». Καταγράφει ότι μπορεί να βρέξει το μεσημέρι. Μπορεί λοιπόν [ο δημοσιογράφος] να ασχολείται με την πολιτική δημοσιογραφία, όπως το σχολείο μπορεί να ασχοληθεί με τα του σχολείου, την αθλητική δημοσιογραφία αν το σχολείο έχει μια ομάδα βόλεϊ ή χορού ή οτιδήποτε άλλο, την εμπόλεμη δημοσιογραφία δηλαδή δημοσιογράφοι που ασχολούνται μόνο με πολεμικές ζώνες και αυτοί κάνουν αυτό που σας είπα νωρίτερα. Είναι αυτοί που καταγράφουν την στιγμή και δεν παρίστανται πολλοί σε αυτή τη στιγμή, την στιγμή των πολεμικών γεγονότων. Έχει δημοσιογράφους στον ελληνοαλβανικό πόλεμο που σκοτώθηκαν για να καταγράψουν τα γεγονότα.
Ερ.: Τι σας έκανε να ακολουθήσετε το επάγγελμα του δημοσιογράφου;
Απ.: Εγώ αρχικά δεν ακολούθησα το επάγγελμα του δημοσιογράφου. Εγώ αρχικά έκανα έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Ο ραδιοφωνικός σταθμός όμως είχε απαιτήσεις και οι υπάρχοντες δημοσιογράφοι στη Σάμο δεν μπορούσαν να τις εκπληρώσουν. Δεν ήταν όπως είναι τώρα, άλλωστε μιλάμε πριν από 30 χρόνια. Οπότε κάποιοι από εμάς αποφάσισαν να ασχοληθούν με την δημοσιογραφία παρακολουθώντας σεμινάρια στην Αθήνα. Κάναμε και άλλη δουλειά γιατί με την δημοσιογραφία δεν βγαίνει, στη Σάμο τουλάχιστον, τώρα άρχισε και στην Αθήνα να μην βγαίνει. Τουλάχιστον από την δική μου την πλευρά πήγα σε δύο σεμινάρια 15ήμερα ορθοφωνίας, να μάθω να μιλώ δηλαδή γιατί μιλούσα στο ραδιόφωνο. Και ξέχασα να σας πω, είχαμε αρχικά δημοσιογράφους των εφημερίδων, στην συνέχεια προέκυψαν οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων και του ραδιοφώνου και στην συνέχεια δημοσιογράφοι εφημερίδων, του ραδιοφώνου αλλά και της τηλεόρασης, να δείξουμε και λίγο τη μάπα μας. Λοιπόν, πέρασα από δύο σεμινάρια ορθοφωνίας και δύο τριμηνιαία δημοσιογραφίας, ένα εδώ και ένα στην Αθήνα. Αυτά σου δίνουν τα εφόδια, αν έχεις και λίγο [όρεξη] να το ψάξεις παραπέρα να μπορείς να γράφεις ειδήσεις, να καταγράφεις ένα γεγονός, να το παρουσιάζεις στο ραδιόφωνο κυρίως, γιατί εγώ με το ραδιόφωνο ασχολήθηκα, ή και στην τηλεόραση.
Ερ.: Πώς ήταν η δημοσιογραφία στην αρχική επαγγελματική σας σταδιοδρομία και πώς είναι στην σημερινή εποχή. Τι διαφορές βλέπετε στην δημοσιογραφία ως επάγγελμα;
Απ.: Μου βάζεις δύσκολα αλλά θα προσπαθήσω. Όταν ξεκίνησε η δημοσιογραφία, πριν από εμένα, δεν υπήρχαν κατ’ αρχήν σχολές δημοσιογραφίας. Δεν υπήρχε ούτε καν σχολή όχι πανεπιστήμιο που υπάρχει τώρα. Τώρα υπάρχει πανεπιστήμιο, δίνεις πανελλήνιες και πας [στη σχολή] Μέσων Μαζική Ενημέρωσης. Τότε δεν υπήρχαν ούτε καν σχολές, στην δική μου περίπτωση. Στου Σωτήρη την περίπτωση, στου γιου μου δηλαδή (σ.σ. ο γιος του κ. Δανέζη, Σωτήρης Δανέζης είναι επίσης γνωστός δημοσιογράφος) υπήρχαν σχολές μονοετούς φοιτήσεως και δεν υπήρχε πανεπιστήμιο. Ο Σωτήρης αναγκάστηκε για πανεπιστήμιο να πάει στο Λονδίνο να σπουδάσει δημοσιογραφία. Πηγαίναν λοιπόν τα παιδιά από 18 χρονών, ένας από αυτούς είναι ο Χατζηνικολάου ο γνωστός, ο οποίος πήγε και στο πανεπιστήμιο αλλά δεν έγινε δημοσιογράφος στο πανεπιστήμιο, στο πανεπιστήμιο πήγε νομική. Ο Αυτιάς [πήγε] οικονομικών επιστημών. Δεν πήγαιναν σχολή δημοσιογραφίας, πήγαιναν δίπλα σε κάποιους άλλους που ξέραν [τη δουλειά] στις εφημερίδες. Και τους λέγαν «εσύ, θα γράφεις πόσοι πεθάναν και πόσοι γεννηθήκαν».
-Τα φαρμακεία που λέγαν παλιά.
-Μπράβο. Παιδιά, από εκεί ξεκινήσαν αυτοί. Οι μεγάλοι δημοσιογράφοι που βλέπετε από εκεί ξεκινήσαν. Στην συνέχεια, έγιναν σχολές δημοσιογραφίας, μονοετούς φοιτήσεως στην Αθήνα, ιδιωτικές. […]
Ερ.: Η δημοσιογραφία εκείνης της εποχής θεωρείτε ότι ήταν καθαρότερη από την σημερινή δημοσιογραφία ή ακόμη και τότε υπήρχαν αυτές οι «παράπλευρες» περιπτώσεις;
Απ.: Τότε η δημοσιογραφία ανέβαζε και έριχνε κυβερνήσεις. Τώρα είναι σε μικρότερη κλίμακα. Όποιος πολιτικός ανέβαινε επάνω στην εξουσία έπρεπε να έχει πίσω του ένα συγκρότημα. Το συγκρότημα Λαμπράκη π.χ. ανήκει σε μια πολιτική κατεύθυνση και συντρώγαν… Πιο πρόσφατα, μάθαμε ότι ο Τσίπρας πριν από τις εκλογές συνέφαγε με τον Ψυχάρη δίπλα με μια γάτα του Σιάμ. Δηλαδή, κάθε πολιτικός που ανεβαίνει πρέπει να έχει από πίσω έναν να τον στηρίζει. Τότε δε, παλαιότερα, ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις. Με την παραπληροφόρηση, που είπες εσύ νωρίτερα, ή με την αποκάλυψη σκανδάλων.
Ερ.: Ποια ήταν η πιο σημαντική συνέντευξη που έχετε πάρει;
Απ.: Έχω πάρει πάρα πολλές. Θυμάμαι το ’89 με τον αείμνηστο Μιλτιάδη Έβερτ. Έχω μια συνέντευξη με τον Χριστόδουλο, πολλές μάλλον, αλλά τώρα με πιάσατε εξ απροόπτου.
Ερ.: Ποια σας άφησε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση;
Απ.: Όχι, δεν είχα κάποια ιδιαίτερη εντύπωση από τις συνεντεύξεις που έπαιρνα. Ξέρετε γιατί; Όταν έπαιρνα συνέντευξη από πολιτικούς δεν τους θεωρούσα, εκτός από τον Χριστόδουλο που ήταν Σεβάσμιος, ιερά τέρατα. Όχι, το τσεκούρι έπεφτε κανονικά. Πάντα. Αυτό το ξέρουν οι πολλοί. Εσείς ίσως να μην το ξέρετε αλλά έξω που με ξέραν… κουνάει το κεφάλι του [ο συμμαθητής σας]. Άσχετα από πολιτική τοποθέτηση που ήταν ο καθένας ή την τοποθέτηση που είχα εγώ. Καμία σχέση, η δική μου πολιτική τοποθέτηση πήγαινε στην άκρη και έμενε ένας άνθρωπος που έπαιρνε μια συνέντευξη στα καλά και τα κακά του οποιουδήποτε.
Ερ.: Θα ήθελα να μείνω λίγο στον Χριστόδουλο. Ήταν έτσι όπως εμείς τον βλέπαμε στην τηλεόραση, δυναμικός, προσιτός στην νεολαία;
Απ.: Αυτό που διαπίστωσα εγώ: ήταν ένα απλός άνθρωπος. Πολύ απλός άνθρωπος. Α, ξέχασα να σας πω. Έχω μια σημαντική συνέντευξη. Πολύ σημαντική. Με τον Πατριάρχη. Νομίζω πως αυτή είναι η πιο καλή μου. Έκανα δύο, και ραδιοφωνική και τηλεοπτική. Όταν πήγα στο Φανάρι μαζί με τον τότε νομάρχη Κάρλα και από εδώ, από τη Σάμο, μια αντιπροσωπεία. Ήρθε ο διάκος και σερβίρισε μέσα σε πιατάκια βανίλια, ένα τέτοιο πράμα, και αρχίσανε όλοι να την φάνε και χτυπούσαν τα κουταλάκια στα πιατάκια οπότε εγώ έπρεπε να αποφύγω αυτό το πράμα που γινόταν. Ήταν μια τέτοια αίθουσα με τον Πατριάρχη στον θρόνο και οι άλλοι γύρω-γύρω σε καρέκλες και τάκα-τάκα. Τι θέαμα είναι αυτό; Λέω σταματήστε λίγο να τρώτε γιατί θα πάρω μια σημαντική συνέντευξη στην κάμερα. Και όπως ήταν στον θρόνο δεν μπορούσα να πάρω πλάνο όρθιος, γονάτισα λοιπόν, όχι για να τον προσκυνήσω, απλά γονάτισα για να είμαι χαμηλά. Και πλησίαζαν τότε οι μέρες του Πάσχα. Ο δε Πατριάρχης Κων/πόλεως είναι προϊστάμενος και των Μητροπόλεων των νησιών Χίου, Σάμου, Μυτιλήνης […] Και γονάτισα και του ζήτησα να μου πει το μήνυμα που θα έστελνε στους Σαμιώτες για το Πάσχα. Ήταν το πιο σημαντικό από όλα αυτό.
Ερ.: Κ. Γιώργο γνωρίζουμε ότι στην οικογένεια σας υπάρχουν και άλλα δύο μέλη που ασχολούνται με τη δημοσιογραφία. Έπαιξε σε αυτό ρόλο ότι εσείς ήσασταν δημοσιογράφος;
Απ.: Όχι, λόγω της δική μου προσωπικής απασχόλησης αλλά γενικά με την ενασχόλησή τους σαν μικρά παιδιά με την λειτουργία του ραδιοφωνικού σταθμού. Δηλαδή, ο μεγάλος σπούδασε πληροφορική όταν ο υπολογιστής ήταν δωμάτιο και έπειτα πήγε στρατιώτης. Εκείνη την περίοδο ασχολήθηκε και με το ραδιόφωνο, έκανε εκπομπές κ.τ.λ. Τελειώνει το στρατιωτικό και μου λέει «Πατέρα, δεν θα ασχοληθώ με την πληροφορική». Και με τι θα ασχοληθείς; «Θέλω να γίνω δημοσιογράφος». Ποτέ δεν είπα όχι στα παιδιά. […] Πληροφορική και ο άλλος [γιος]. Τώρα διευθύνει την ηλεκτρονική εφημερίδα του sigmalive (σ.σ. κυπριακός τηλεοπτικός σταθμός και ιστότοπος). […]
Ερ.: Ποια είναι η πιο ευχάριστη και ποια η πιο δυσάρεστη είδηση που έχετε μεταδώσει;
Απ.: Για την πιο δυσάρεστη θα σου πω. Το αεροπορικό δυστύχημα στο όρος Κέρκης, εδώ στη Σάμο. Ήμουν από τους πρώτους που πήγα στα συντρίμμια. Να μην σας τύχει να δείτε τέτοιο θέαμα. Δεν μπορώ να σας το περιγράψω, θα ανατριχιάσετε, κεφάλια εδώ, άντερα εκεί, συκώτια από την άλλη. Μας είδε ένας που πηγαίναμε, και είχα και τα παιδιά μαζί, και οι δυο, πιτσιρικάδες 17 και 14, και μας λέει «αν δεν είστε της δουλειάς, μην πάτε επάνω». Ε, λέω εντάξει δεν θα πάμε. Πεταχτήκαν οι πιτσιρικάδες «όχι, θα πάμε». Πήγαμε και είδαμε… δεν έχει πιο δυσάρεστο.
Ερ.: Είστε ικανοποιημένος από τον τρόπο που ασκείται η δημοσιογραφία σήμερα;
Απ.: Μετρίως ικανοποιημένος. Διότι το πράμα έχει ξεφύγει, ειδικά με το Διαδίκτυο. Να προσέχετε αυτό που σας λέω: Μην μπαίνετε και διαβάζετε οποιαδήποτε είδηση όπου βλέπετε ειδησεογραφικό site. Προς θεού μην διαβάσετε ένα αρχικό και πείτε «Ααα». Υπάρχουν κάποια site που είναι σοβαρά, εγώ δυο παρακολουθώ τα οποία μου τα έχουν υποδείξει τα παιδιά μου ότι είναι τα πιο σοβαρά […] Τα υπόλοιπα όλα είναι σκουπίδια. Τώρα για το πώς ασκείται η δημοσιογραφία, είναι αυτό που σου λέω: Έγινε η ηλεκτρονική δημοσιογραφία και χαθήκαν τα πάντα. Ο ένας κατηγορεί τον άλλον, χωρίς στοιχεία, χωρίς τίποτα.
Μια ερώτηση που δεν μου την κάνατε αλλά θα την απαντήσω χωρίς ερώτηση. Ποτέ δεν πρέπει να βγάζεις μια είδηση και να την ανακοινώνεις αν δεν την διασταυρώσεις. Αυτό που κάνουν αυτοί, […] δεν διασταυρώνουν τίποτα. Εγώ το έχω αυτό και σαν άνθρωπος αλλά πολύ περισσότερο στη δημοσιογραφία. […] Αν δεν διασταυρώσεις την είδηση που έμαθες ούτε στον διπλανό σου μην την πεις. Αν μου πουν κάτι και δεν το έχω διασταυρώσει ούτε στην γυναίκα μου δεν το λέω. Πολλές φορές μου λέει γυναίκα μου «Γιώργο, το ξέρεις αυτό;» -Α τώρα, 30 μέρες έχει -«Και γιατί δεν μου το ’πες;» -Δεν το ‘χα διασταυρώσει! Η διασταύρωση της πληροφορίας είναι πάρα πολύ [σημαντική] για την σοβαρότητα του ατόμου που θα βάλει την υπογραφή του από κάτω. Αυτό που γράφεις είναι ο καθρέφτης σου και όταν δεν είναι σωστό, δεν είναι σωστός ο καθρέφτης σου.
Ερ.: Τι ταλέντο πρέπει να έχει κάποιος για να γίνει δημοσιογράφος και αν σας λείπει η άσκηση του επαγγέλματος.
Απ.: Η δημοσιογραφική συνήθεια δεν σου λείπει ποτέ. Δεν είναι δηλαδή κάτι που έκανες [παλιά]. Μπήκε μια βάρκα [ας πούμε] τώρα με μετανάστες. Δεν είναι ότι θα την δω και θα γυρίσω το κεφάλι αλλού. Θα πάω να δω πόσους έχει μέσα, τι φέρανε μαζί τους, έχει 5 μωρά, έχει μια έγκυο, όλα αυτά θα περάσουν μέσα από το μυαλό μου. Δεν σταματάει αυτό το πράμα, είναι εγκεφαλικό το να είσαι δημοσιογράφος, να καταγράφεις πράγματα δηλαδή. […]
Για το ταλέντο που ρώτησες πρέπει να έχεις μεράκι. Αυτό το πράμα πρέπει να έχεις ένα μεράκι για να το κάνεις. Αν δεν έχεις, μην το κάνεις πιο καλά. Πρέπει να σου αρέσει δηλαδή με άλλα λόγια. Θα μου πεις και άλλα επαγγέλματα μου αρέσουν αλλά δεν μπορώ να τα κάνω. Μου αρέσει γιατρός αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Το να γίνεις γιατρός όμως θέλει και άλλα πράματα να κάνεις. Το να γίνεις δημοσιογράφος όμως δεν θέλει και πάρα πολλά. Τις βασικές αρχές και το μεράκι. Και από εκεί και πέρα θα βάλεις την υπογραφή σου, θα δει ο άλλος τι έκανες και έβαλες την υπογραφή σου και θα κρίνει. […]
Να σου απαντήσω και αυτό: θέλει και τύχη. Δεν ξέρω αν θυμάστε οι πιο μεγάλοι την βόμβα που έσκασε στην Αίγυπτο σε ένα λεωφορείο με Έλληνες μέσα, σκοτωθήκαν 30. Ο Μαλέλης τότε ήταν διευθυντής ειδήσεων στο ΣΚΑΙ, στον παλιό ΣΚΑΙ. Μπαίνει μέσα στην αίθουσα που ήταν όλοι οι ρεπόρτερ παρατεταγμένοι γύρω-γύρω για να τους αναθέσουν μια δουλειά και ρωτάει «Ποιος έχει μαζί του διαβατήριο;». Ο Σωτήρης (σ.σ. ο γιος του κ. Δανέζη) πάντα είχε κατά καλή του τύχη το διαβατήριο στην τσέπη. Η τύχη! Ο μοναδικός που είχε διαβατήριο ήταν αυτός. Από εκεί ξεκίνησε η όλη η δουλειά. Από το λεωφορείο. «Φεύγεις για Ελευσίνα, μπαίνεις σε ένα C130 και πας στην Αίγυπτο».
(σ.σ. Εδώ δεν αντέξαμε και αρχίσαμε να ρωτάμε ιστορίες για τον Σωτήρη Δανέζη και τις πολεμικές ανταποκρίσεις του. Μάθαμε πολλές ενδιαφέρουσες και διδακτικές ιστορίες για τις οποίες επιφυλασσόμαστε να επανέλθουμε σε επόμενο τεύχος της «Εσπερινής του ΕΠΑ.Λ.». Ο καθηγητής μας μάλωσε γιατί έπρεπε να πάρουμε συνέντευξη από τον Δανέζη πατέρα που ήταν παρών και όχι από τον υιό. Εμείς πάντως το απολαύσαμε.)
Ερ.: Όταν σας ανακοίνωσε ο γιος σας ότι θα πάει σε τέτοια εχθρικά μέρη, σε πολέμους. Πως το αντιμετωπίσατε ως πατέρας που σας λέει ο γιος σας «θα πάω εκεί»;
Απ.: Θα σου πω για να αντιμετωπίσεις και εσύ με το παιδί σου με τον ίδιο τρόπο και σου εύχομαι, και εσείς. Εάν το παιδί σου το έχεις από μικρό κοντά σου και του μιλάς και ξέρεις τον χαρακτήρα του κ.λπ. θα αρχίσει να σου δημιουργείται, ή όχι, μία εμπιστοσύνη. Εμένα λοιπόν μου είχε δημιουργήσει μια εμπιστοσύνη γιατί όταν ξεκινούσε να κάνει κάτι σαν και αυτό που σας έλεγα πριν (σ.σ. ιστορία με τον πρέσβη πριν τον πόλεμο στο Ιράκ) μου έλεγε γιατί το κάνει. Όταν λοιπόν πήγαινε σε μια αποστολή, εγώ ήξερα που πήγαινε και πώς ήταν διασφαλισμένος για να πάει. Η μάνα του βέβαια δεν τα ήξερε αυτά. Και μου λέγαν εμένα «δεν ανησυχείς;». Έλεγα μόνο με απρόοπτο ανησυχώ. Το απρόοπτο έγινε βέβαια στο Palestine (σ.σ. ξενοδοχείο στο Ιράκ) όταν έσκασε δίπλα η βόμβα…
-Που σπάσαν οι τζαμαρίες.
-Περίμενε τώρα. Τζαμαρίες είπες. Μέσα σε αυτά που σου είπα είχε προβλέψει τόσα πράγματα, που δεν μπορείς να φανταστείς. Είχε βάλει στις τζαμαρίες ταινία και οι τζαμαρίες οι δικές του δεν σπάσανε. […] Όταν λοιπόν καταλάβεις πώς οργανώνεται μια αποστολή, τότε θα νιώσεις μια σιγουριά, δεν πάει τυχαία.
Ερ.: Θα προτείνατε σε κάποιον νέο να ακολουθήσει την δημοσιογραφία;
Απ.: Είναι δύσκολη η απάντηση. Δύσκολα θα προτείνω γιατί δεν ξέρω τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Να προτείνω σε ένα παιδί που είναι άγνωστος δεν μπορώ να το κάνω. Δεν ξέρω αν αυτό το παιδί θα αντέξει αυτά που θα αντιμετωπίσει στην διαδρομή, όχι τα πολεμικά αλλά για την καθημερινότητα. Τον πόλεμο που θα έχει από τους συναδέλφους, τα κυκλώματα και χίλια δύο. Άμα δεν ξέρεις τον χαρακτήρα του άλλου είναι δύσκολο να του πεις ναι, πήγαινε. Εγώ δύσκολα θα το πω.
Ερ.: Αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω θα ασκούσατε ξανά το επάγγελμα του δημοσιογράφου;
Απ.: Και τώρα αν θες. Απερίφραστα! [γέλια] Απάντησα νωρίτερα σε μια άλλη ερώτηση: Πολλές φορές συναντώ στον δρόμο πράγματα. Να, πριν από λίγο είχε σπάσει ένας αγωγός νερού, τώρα που ερχόμουν, το έλουσε όλο το αυτοκίνητο. Σταμάτησα να δω, εκεί είχε υπαλλήλους ύδρευσης του Δήμου; Είχε! Αν δεν είχε μέχρι τον δήμαρχο θα έπαιρνα στο κινητό τηλέφωνο. Το έχω κάνει πάρα πολλές φορές. […] Με ακολουθάει αυτό το πράμα.
Καθηγητής: Νομίζω ο κ. Δανέζης σας έδωσε και την καλύτερη συμβουλή για το πώς θα γράφετε άρθρα για την εφημερίδα σας. Όταν βλέπετε κάτι δεν θα το αφήνετε να «πέφτει». Θα συλλέγετε στοιχεία, θα διασταυρώνετε τις πληροφορίες…
Γ. Δανέζης: Δεν τους είπα όμως τι θα κοιτάνε… Τα βασικά που θα έχετε στο μυαλό σας όταν υπάρχει κάτι και θέλετε να το μεταβιβάσετε. Γιατί βλέπω δημοσιογράφους που γράφουν στο Διαδίκτυο, άτομα που κάνουν και ραδιόφωνο, και ξεχνάνε βασικά πράγματα. Π.χ. γράφει κάποιος μια είδηση «Είδα μια βάρκα με λαθρομετανάστες και έμπαινε στο λιμάνι της Σάμου. Α, πάλι λαθρομετανάστες ήρθαν! Και τι θα κάνουμε;» γράφει από κάτω. Τώρα αυτός είναι δημοσιογράφος. Γράφω εγώ από κάτω, πες μας τι ώρα ήταν αυτό, πού, πότε, πώς, γιατί. Ερωτήματα που θα προκύψουν στον άλλον όταν το ακούσει.
Copyright © 2017 Εσπερινό ΕΠΑ.Λ. Σάμου. Με την επιφύλαξη όλων των δικαιωμάτων.
