Μέτρα μέτρησης της ελληνικής αρχαιότητας και η χρυσή τομή
Εφαρμογή του πόδα στο Θησαυρό των Σιφνίων
ΠΕΡΙΛΗΨΗ:
Από τη μελέτη μου των μέτρων μέτρησης της αιγυπτιακής και της ελληνικής αρχαιότητας προκύπτει η πεποίθηση πως η γνώση των αξιών που εμπεριέχουν, και κυρίως η χρυσή τομή, είναι γνώση των αξιών των αναλογιών του ανθρώπινου σώματος, από το οποίο και προέρχονται.
Ποια είναι όμως εκείνη η δομή του ανθρώπινου σώματος που μας δίδει «αντικειμενικούς νόμους», μέτρα μέτρησης και καθορίζει «κανόνες» αισθητικής;
Το ανθρώπινο σώμα έχει μελετηθεί με ευλάβεια και θαυμασμό, τόσο στην αιγυπτιακή όσο και στην ελληνική αρχαιότητα. Η χρυσή τομή στη μαθηματική διατύπωση της με τον πυθαγόρειο «χρυσό αριθμό» 1,618 ( που ως μέγεθος έχει χρυσή τομή στο σημείο τομής των μεγεθών 1 και 0,618), αλλά και με την απλή διατύπωση με «χρυσό αριθμό» το 16* ( που ως αριθμός έχει χρυσή τομή το 10 και το 6), έχει ουσιαστική σχέση με τα μοιράσματα του ανθρώπινου σώματος και με τις σχέσεις των αναλογιών του. Το ανθρώπινο σώμα έχει τις ίδιες σχέσεις στις γενικές και επιμέρους αναλογίες του με αυτές που διέπουν τα μέρη της χρυσής τομής σε ένα μέγεθος. Οι σχέσεις αυτές των μεγεθών και η θέση των σημείων σύνδεσης τους δημιουργούν συνοχή, το «δέσιμο», τον αρμό των μερών, και, κατ’ επέκταση, αρμονία.
Η λέξη αρμονία σημαίνει το δέσιμο, τον αρμό, τη σύνθεση μερών μεταξύ τους, αλλά κα των μερών με το σύνολο της ανθρώπινης φύσης. Πιστεύω ότι αυτό ορίζει και η λέξη αλήθεια: τη συνέπεια, τη συνοχή. Τη σχέση αυτών των μοιρασμάτων του σώματος του ο άνθρωπος την αναζητά σαν μια φιλική σχέση στην τέχνη του, σαν αρμό, μίαν αρμονία μεταξύ αυτών των δυο.
Στην κλασική και την ελληνιστική αρχαιότητα υπάρχουν αρκετές μονάδες μέτρησης μήκους, ασφαλώς περισσότερες από επτά- τόσες σώζονται-, που ονομάζονται πόδες. Το πιο βέβαιο είναι ότι προέρχονται από τους πήχεις, τα μέτρα μέτρησης της αιγυπτιακής αρχαιότητας.
*Τόσα είναι τα μοιράσματα των μέτρων της ελληνικής αρχαιότητας, των ποδών.
Σύντομο Βιογραφικό:
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ το 1942 στην περιοχή της Κνωσσού.
ΣΠΟΥΔΑΣΕ Γλυπτική στην ΑΣΚΤ 1966-72 με πρώτη υποτροφία του ΙΚΥ και καθηγητές τους Νικολάου, Παππά, Καλαμάρα και Σκηνογραφία με τον Βασιλειάδη. Από το 1975 μέχρι το 1978 με υποτροφία ΕΟΜΜΕΧ φοίτησε στην Beaux Arts του Παρισιού, με δασκάλους τους Gilli και Cezar και σκηνογραφία στο θέατρο της Vencennes.
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ για τη Γλυπτική της στοιχεία από μελέτες της στην ανθρώπινη φιγούρα και από την Αιγαιοπελαγίτικη Λαϊκή Αρχιτεκτονική, και την Αρχαϊκή Γλυπτική.
ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ: Οι σημαντικότερες είναι:
1978, στην Ώρα
1979, στην έκθεση «Δέκα Γλύπτες» στην Εθνική Πινακοθήκη
1983, στο Ινστιτούτο Goethe, ανάλυση του γλυπτού για τη Μαρία Κάλλας
1984, Γκαλερί Σταυρακάκη στο Ηράκλειο, με θέμα «Η μορφή του Καβάφη» και έκδοση βιβλίου με τον ίδιο τίτλο.
1985, στα πλαίσια Αθήνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης και του συνεδρίου AICA ,
Σύλλογος Γλυπτών « Στοιχεία στην τέχνη του 20ου αιώνα από τον Θησαυρό των Σιφνίων»
1986, στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου Ηράκλειο « Η γυναίκα στην Αντίσταση»
1987, Έκθεση στο Σύλλογο Γλυπτών με θέμα: «Ανθρώπινη φιγούρα»
1992, στο Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας, έκθεση οργανωμένη από το ΕΕΤΕ με θέμα «Ανάλυση ενός έργου»
1996, στον Αστρολάβο Πειραιά
2001, στη Ραφήνα, στη γκαλερί Απόλλων
