Της Φυσικής

——————-

“…κανένα γνωστό είδος τάρανδου δεν πετά. Παρόλο που υπάρχουν 300.000 είδη ζωντανών οργανισμών που ακόμα δεν έχουν καταχωρηθεί (τα περισσότερα έντομα και μικροοργανισμοί), αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι υπάρχει ιπτάμενος τάρανδος, τον οποίο απ` ότι φαίνεται μόνο ο Άγιος Βασίλης έχει δει.

Υπάρχουν περίπου 2 δις παιδιά (κάτω των 18) στον κόσμο. Επειδή ο Άγιος Βασίλης προφανώς δεν επισκέπτεται Μουσουλμάνους, Ινδουιστές, Εβραίους και Βουδιστές, ο φόρτος εργασίας του περιορίζεται στο 15% του συνολικού,378 εκ.

Σύμφωνα με το διεθνές Γραφείο Καταγραφής Πληθυσμών, με μέσο όρο 3,5 παιδιών ανά σπίτι, έχουμε 91,8 εκ. Σπιτικά. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχει τουλάχιστον ένα καλό παιδί ανά σπίτι που αξίζει να πάρει δώρο σύμφωνα με την Παράδοση.

Ο Άγιος Βασίλης έχει μόλις 31 ώρες για να δουλέψει, κι αυτό χάρη στη διαφορά ώρας και την περιστροφή της γης, θα υποθέσουμε ότι ταξιδεύει από ανατολάς προς δυσμάς (που είναι και το πιο λογικό μιας και τόσα χρόνια κάνει αυτή τη δουλειά) αυτό μας κάνει 822,6 επισκέψεις το δευτερόλεπτο. Δηλαδή, για κάθε χριστιανικό σπίτι με ένα καλό παιδί, ο Άγιος Βασίλης έχει 1/1000στό του δευτερολέπτου να παρκάρει το έλκηθρο, να κατέβει, να πηδήξει από την καμινάδα, να αφήσει τα δώρα στα παπούτσια του καθενός, να βάλει κάποια δώρα κάτω από το δέντρο, να φάει το κομμάτι της πίτας του, να ξανανέβει την καμινάδα, να ξαναμπεί στο έλκηθρο και να φύγει για το επόμενο σπίτι.

Αν υποθέσουμε ότι αυτές οι 91,8 εκατομμύρια επισκέψεις ισαπέχουν μεταξύ τους (χάριν υπολογισμών), μιλάμε για απόσταση 0,78 μίλια ανά σπίτι, συνολικό ταξίδι 75,5 εκατομμύρια μίλια, και χωρίς να μετράμε τις στάσεις για να κάνει την “ανάγκη” του! Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι το έλκηθρο τρέχει με 650 μιλιά το δευτερόλεπτο, 3.000 φορές την ταχύτητα του ήχου.

Συγκριτικά, το πιο γρήγορο μέσο που φτιάχτηκε από τον άνθρωπο κινείται μόλις με 27,4 μίλια το δευτερόλεπτο ενώ ένας κανονικός τάρανδος μπορεί να τρέξει το πολύ με 15 μίλια την ώρα.

Ααα και κάτι άλλο, το φορτίο στο έλκηθρο είναι άλλο ένα ενδιαφέρον σημείο. Με την προϋπόθεση ότι κάθε παιδάκι θα πάρει ένα πακέτο που ζυγίζει μόλις ένα κιλό, το έλκηθρο κουβαλάει περίπου 321.300 τόνους, χωρίς να μετράμε τον ίδιο τον Άγιο Βασίλη ο οποίος λέγεται ότι είναι και χοντρός.

Και δε μετράμε το γεγονός ότι έχει φάει και 91,8 εκ. κομμάτια πίτας. Κανονικά, ένας τάρανδος μπορεί να κουβαλήσει το πολύ 150 κιλά. Ακόμα και αν ο περίφημος ιπτάμενος τάρανδος (βλ. Παρ. #1) μπορούσε να κουβαλήσει 10 φορές περισσότερο βάρος, 8 ή και 9 τάρανδοι σε καμιά περίπτωση δεν φτάνουν. Για την ακρίβεια χρειάζονται 214.200 τάρανδοι.

Αυτό αυξάνει το συνολικό βάρος (και πάλι χωρίς να μετράμε το βάρος του ελκήθρου) σε 353.430 τόνους (4 φορές περισσότερο από το μεγαλύτερο υπερωκεάνιο στον κόσμο) 353.000 τόνοι που κινούνται με 650 μίλια το δευτερόλεπτο έχουν μια απίστευτη αντίσταση στον αέρα η οποία προκαλεί θερμότητα (όπως στα διαστημόπλοια όταν μπαίνουν στην ατμόσφαιρα της γης).

Το μπροστινό ζευγάρι ταράνδων θα αποσβέσει 14,3 τετράκις εκατομμύρια Joule ενέργειας ανά δευτερόλεπτο. Το καθένα. Με αλλά λόγια, θα εξατμιστούν ακαριαία με εκκωφαντικό θόρυβο, αφήνοντας το ζευγάρι που βρίσκεται από πίσω εκτεθειμένο.

Ολόκληρο το κοπάδι, θα εξατμιστεί μέσα σε 4,26 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Ο Άγιος Βασίλης εν τω μεταξύ, θα πρέπει να αντέχει σε επιτάχυνση 17500,06 φορές μεγαλύτερη της βαρύτητας. Αν ζυγίζει γύρω στα 100 κιλά (και λίγα λέμε) θα γίνει χαλκομανία στο πίσω μέρος του καθίσματός του εξαιτίας των 2.107.007 κιλών αδράνειας.”
(http://users.ntua.gr/ge01033/adunato.htm)

“…Τον έλεγαν Πάνα.
Ξεχώριζε από τους άλλους θεούς με την ασχήμια του και την αγάπη του για τη μοναξιά, και όλη μέρα τριγυρνούσε στα βουνά και χαιρόταν τα δέντρα και άκουγε τη μουσική της φύσης.
Γιατί ο Παν πολύ αγαπούσε τη μουσική, όχι μόνο εκείνη του ανέμου, του νερού και των πουλιών, αλλά και εκείνη που έκαναν οι άνθρωποι.
Καμιά φορά, όταν καθισμένοι γύρω στη φωτιά τους ξεκουράζονταν οι βοσκοί από τους κόπους της ημέρας, ερχόταν και ο Παν και καθόταν ανάμεσά τους.
Τότε τους έλεγε να του τραγουδήσουν.
Και όποιος τραγουδούσε καλά, ήταν βέβαιος ότι το κοπάδι του θα πρόκοβε και θα μεγάλωνε, γιατί ο Παν το έπαιρνε στην προστασία του.
Μαζί με τη μουσική αγαπούσε και ό,τι όμορφο έβλεπε. Τις νεράιδες του βουνού, που αλαφριές και ζωηρές χόρευαν στον ήλιο, τις έβλεπε με ιδιαίτερη αγάπη, και όσο και να τον πείραζαν και να τον ζιζάνευαν, εκείνος χαιρόταν όταν έμεναν κοντά του, γιατί ήταν χαριτωμένες και το γέλιο τους ηχούσε στ’ αυτιά τους σαν τραγούδι.
Μια νεράιδα όμως αγαπούσε πάνω απ’ όλες, τη Σύριγγα, γιατί η φωνή της ήταν πιο όμορφη από κάθε άλλη.
Τη βρήκε μια μέρα στο δάσος, και τόσο γλυκό τού φάνηκε το τραγούδι της, που αμέσως τη ζήτησε γυναίκα του. Μα η Σύριγξ τρομαγμένη από τη βραχνή φωνή του, έφυγε τρεχάτη και ούτε θέλησε να τον ακούσει. Τότε θύμωσε ο Παν και την κυνήγησε. Όλο το δάσος το πέρασαν έτσι, εμπρός η νεράιδα ξετρελαμένη από το φόβο, πίσω ο Παν που πιλαλούσε σαν άλογο και γελούσε δυνατά, γιατί ήξερε πως τίποτα δεν μπορούσε να ξεφύγει από τα κατσικίσια πόδια του.
Βγήκαν από το δάσος κι εκεί βρέθηκε η Σύριγξ εμπρός σ’ ένα ποτάμι. Μια στιγμή δίστασε, κοίταξε πίσω της, είδε πως ο κίνδυνος πλησίαζε, και πήδησε μέσα.
Άγρια φώναξε ο Παν και όρμησε κατά το ποτάμι. Μα η νεράιδα είχε χαθεί. Απελπισμένος κοίταζε τα νερά, που κυλούσαν αδιάφορα, όταν άξαφνα του φάνηκε πως του μιλούσε η φωνή τής νεράιδας. Ακίνητος ακροάστηκε. Μια δυνάμωνε το τραγούδι και μια χαμήλωνε σε μουρμουρητό. Ήταν ο άνεμος που έπαιζε σε καλαμιώνα, και αυτός ο καλαμιώνας είχε φυτρώσει στο μέρος που βυθίστηκε η νεράιδα.
Τότε έκοψε ο Παν εφτά καλαμάκια, τα συγκόλλησε με κερί, κι έφτιασε τη φλογέρα εκείνη που ακόμα σήμερα τη λέμε σύριγγα. Σ’ αυτή τη φλογέρα του μιμόταν το τραγούδι της νεράιδας και έβρισκε λίγη παρηγοριά, αν και ποτέ δεν ξέχασε την αγαπημένη του τη Σύριγγα.”
Αλεξάνδρα Δέλτα-Παπαδοπούλου, Μύθοι και θρύλοι, Εκδόσεις Ι. Σιδέρη, 1977

https://www.youtube.com/watch?v=a6XVevITunc

https://www.youtube.com/watch?v=9BDdZxbgmzQ

“Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με ένα περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο.
Δεν αξίζει άλλωστε να συζητά κανείς για πράγματα –την γένεσή μου και την γένεση του Κόσμου– που προκαλούσαν ανέκαθεν διαμάχες. Αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθησή μου είναι ότι η παρουσία μου έμοιαζε πάντοτε πρωταρχική: στους μύθους ή σε ό,τι ονομάζεται επιστήμη, στα έργα των θνητών αλλά και στις θρησκείες, το φως έπαιζε πάντοτε ρόλο ιδιαίτερο. Κατά καιρούς πολλοί διερωτήθηκαν για την φύση του, και άλλοι πάλι έμειναν απλώς στον θαυμασμό και την αποδοχή… Εγώ λοιπόν, που είμαι το παλαιότερο, το αρχέγονο φως, ήρθε η ώρα να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου”.

Με αυτά τα λόγια αρχίζει την αυτοβιογραφία του το αρχέγονο φως, που η ανακάλυψή του το 1965 υπήρξε από τις σημαντικότερες στην ιστορία της κοσμολογίας. Πριν δώσει τον λόγο στο ίδιο το φως, ο γνωστός συγγραφέας της «Κόμης της Βερενίκης» και των «Κοσμογραφημάτων» παρουσιάζει τους θαυμαστούς τρόπους που μέσω του φωτός η επιστήμη οδηγήθηκε στις πιο σπουδαίες κατακτήσεις της: την θεωρία της σχετικότητας, την κβαντική συμπεριφορά του μικροκόσμου, τις σύγχρονες απόψεις για την γένεση και την εξέλιξη του Σύμπαντος. Δεν παραλείπει ακόμη να υπογραμμίσει την σημασία του φωτός για την ίδια την ζωή αλλά και την Τέχνη, ενώ αναφέρεται και στις φιλοσοφικές ή θρησκευτικές αντιλήψεις που συνοδεύουν το φως από τους αρχαίους χρόνους. Βιβλίο εύληπτο και πολυσήμαντο, η «Αυτοβιογραφία του φωτός» περιγράφει με απλά λόγια την συναρπαστική περιπέτεια της σύγχρονης επιστήμης, και απλώς ζητά από τον αναγνώστη να διαβαστεί «πρώτα με τον νου και, ύστερα ή παράλληλα, με την ψυχή».

Στο εξώφυλλο:  Ρενέ Μαγκρίτ, Η αυτοκρατορία του φωτός, 1954.

Η αρχική αίσθηση που αφήνει αυτός ο έξοχος πίνακας είναι ρεαλιστική και οικεία. Σε δεύτερη όμως ματιά, συνειδητοποιεί κανείς τον παράλογο χαρακτήρα του: Ένα φωτισμένο νυκτερινό σπίτι και οι αντικατοπτρισμοί του συνυπάρχουν με το γαλάζιο του ουρανού και το φως της ημέρας! Ο ίδιος ο Μαγκρίτ έδωσε την ακόλουθη ερμηνεία:
«Το τοπίο μας κάνει να σκεφτούμε τη νύχτα, ο ουρανός την ημέρα. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η ταυτόχρονη παρουσία της ημέρας και της νύχτας έχει την δύναμη να εκπλήσσει και να γοητεύει. Αυτή τη δύναμη την ονομάζω ποίηση».
Η επιλογή του εξωφύλλου στηρίχθηκε λοιπόν στην σχέση που έχει ο πίνακας με το φως, αλλά και στην έλξη που ασκούσε πάντα στον συγγραφέα ο ζωγράφος του. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μαγκρίτ ζωγράφισε τρεις παραλλαγές της «Αυτοκρατορίας του φωτός». Φαίνεται ότι πάλευε με το φως και προσπαθούσε να δαμάσει με τον χρωστήρα την αυτοκρατορία του…

Δείτε πόσο «μετράει» μια μονάδα του κάθε μαθήματος στα γραπτά στις πανελλήνιες εξετάσεις, εδώ.