Σήμερα, γιορτή της Σημαίας, και στα πλαίσια της σχολικής γιορτής, επιδόθηκε η σημαία του Καλλισπερίου στη σημαιοφόρο Φωτεινή Σκανδάλη και τους παραστάτες Σωτήρη Αγγελόπουλο και Στέργιο Μπόσδα (Γ Λυκείου), Χριστίνα Κάτσικα και Μιράντα Τζιούφα (Β Λυκείου) και Κωνσταντίνο Πρίμπα (Α Λυκείου). Κατόπιν απονεμήθηκαν τα αριστεία και βραβεία και ακολούθησε η γιορτή με τίτλο “28η Οκτωβρίου 1940: Με δικά τους λόγια”, βασισμένη σε μαρτυρίες λογοτεχνών, αγωνιστών, επιζώντων ολοκαυτώματος κ.α. για τον πόλεμο, την κατοχή και την αντίσταση. Η γιορτή έγινε δύο φορές λόγω του αύξοντα μαθητικού πληθυσμού του σχολείου που δεν χωράει όλος στο αμφιθέατρο. ΚΑΛΗ ΠΡΟΟΔΟ στους μαθητές μας! ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!

Θερμές ευχαριστίες στην κα Δήμητρα Ευαγγέλου, βιολόγο, για το βίντεο.

Μία ακόμα χρονιά γιορτάσαμε την επέτειο της Παλιγγενεσίας τηρώντας τα μέτρα προστασίας, χωριστά σε τάξεις και τμήματα.Μαθητές και μαθήτριες της Β’ Λυκείου, συντονισμένοι από την κα Κων/να Χατζιάρα, παρουσίασαν το χρονικό της Επανάστασης του 1821 μέσω διδασκαλίας ομηλίκων (peer learning) σε παιδιά της Α’ Λυκείου. Η γιορτή πλαισιώθηκε με τραγούδια και χορούς. Τη Β’ τάξη ανέλαβαν ανά τμήμα οι φιλόλογοι του σχολείου μας.

Την κολόνα  στο ισόγειο στολίζει από σήμερα η συλλογική αφίσα του Β1 με ποιήματα και σημαντικά κείμενα του Αγώνα γραμμένα επάνω σε αντίγραφο του γνωστού πίνακα με τον Νικολάκη Μητρόπουλο στα Σάλωνα. ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!

Ψηφιακά τροποποιημένη κάρτα μαθητών μας από τη φετινή εορταγορά.

Η Διεύθυνση και ο σύλλογος διδασκόντων του Καλλισπερείου Λυκείου εύχονται στους μαθητές, γονείς και το λοιπό προσωπικό του σχολείου μας

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ με υγεία και αισιοδοξία!

Και του χρόνου περισσότεροι, όχι λιγότεροι!

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ας αναλογιστούμε την ιστορία της Ελλάδας το 1973 στο σήμερα. Ο άνεργος λαός είναι υπόδουλος λαός. Ο αμόρφωτος λαός είναι υπόδουλος λαός. Μόνο με δουλειά και μόρφωση είμαστε ελεύθεροι. Κανένα προσωπείο του φασισμού δεν θα μπορεί να μας αγγίξει έτσι. Φωτεινή Θραμπουλίδου, διευθύντρια 1^ου ΓΕΛ Χαλανδρίου, πρόλογος στη σχολική γιορτή.

Στην απέριττη γιορτή που επακολούθησε οι μαθητές και καθηγητές που παρέστησαν στο αμφιθέατρο τηρώντας τα υγειονομικά μέτρα, ακούστηκε άλλη μία χρονιά η ιστορία ενός άνισου αγώνα, όταν συγκρούστηκαν τα όπλα με τις ιδέες. «Ζήτω η δημοκρατία», φώναξε ο αυτοπυρπολούμενος Κώστας Γεωργάκης στη Γένοβα το 1970. Τρία χρόνια αργότερα, οι πρώτοι νεκροί στην Πατησίων και τους γύρω δρόμους έγιναν οδηγοί της ελπίδας. Μπορεί τα μαλλιά τους να μην ασπρίζουν ποτέ, κι ας πέρασαν χρόνια, ενώ τα δικά μας ενδίδουν στο χρόνο. Μπορεί από το αίμα τους να «φύτρωσε» ένα τοίχος τριαντάφυλλα κόκκινα, μα τα αγκάθια τους μας υπενθυμίζουν ότι δεν είναι δεδομένα ούτε οι αξίες ούτε οι θυσίες τους. Κι ότι είμαστε υπεύθυνοι για όλα τ’ άστρα και για όλα τα όνειρα που φωτίζουν το μέλλον μας. Κι αν δεν το φανταζόμαστε ρόδινο, τουλάχιστον να αφήσουμε άλλο ένα λουλούδι στην πύλη του Πολυτεχνείου σήμερα. Σύνολο: 17.533 κόκκινα τριαντάφυλλα. Με προσοχή. Και χωρίς αγκάθια.

Αναφορές από τα εξής:

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, Τ. Λειβαδίτη

12410+1 τριαντάφυλλα (ταινία κινουμένων σχεδίων Ι. Ανανιάδη, 2010)

«Οι πρώτοι νεκροί» Μίκη Θεοδωράκη.

“Imagine” του John Lennon, κ.α. τραγούδησε η μαθήτρια Βάσια Δρίβα, Β1

Τη σημερινή γιορτή ανά τάξη/τμήμα επιμελήθηκαν οι φιλόλογοι του σχολείου μας κα Κ. Χαντζιάρα, κα Ε. Καρσίκη, κα Δ. Μαντή και κα Μ. Πανομμάτη

Η ταινία μικρού μήκους του Ιορδάνη Ανανιάδη (2010) παρουσιάζει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μέσα από τα μάτια μιας γάτας. Η πρόσληψη της κραυγής για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία μπορεί να διαφέρει από γενιά σε γενιά, αλλά τα ιδανικά συνεχίζουν να διαμορφώνουν συνειδήσεις στον τόπο που γέννησε την ιδέα της Δημοκρατίας, και οφείλει να την περιφρουρεί. Όπως δείχνει στο τέλος της η ταινία, είθε να γεμίσουμε τα σχολεία μας με άνθη ευλαβείας προς εκείνους που απέθεσαν τα νιάτα τους στο βωμό ευγενών ιδεών. Δείτε την πατώντας τον σύνδεσμο:

https://www.youtube.com/watch?v=VyqJrtRn44k&feature=youtu.be

“Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι στο Πολυτεχνείο νιώσαμε πλήρεις υπάρξεις. […] Ένα περίεργο πράγμα. Πιστεύω ότι αυτό έδινε δύναμη στα παιδιά. Και δεν νομίζω πως ήταν ένα συναίσθημα σπάνιο για τους ανθρώπους που βρέθη­καν εκεί. Ερχότανε σαν βουητό. Βουητό που ξεπέρασε και τους μεμονωμένους φοιτητές που μπαίνανε μπροστά και τις παράνομες οργανώσεις. Έχοντας απέναντι τη Δικτατορία στην κρίσιμη στιγμή. Που δεν είναι πια συνεδριάζουμε ή πάμε σ’ ένα ταβερνάκι και κου­βεντιάζουμε για κομματικές γραμμές ή για την ποίηση. Όταν είσαι «ενώπιος ενωπίω» με τη στυγνή, αποτρόπαιη Δικτατορία, τότε προ­κύπτει ενότητα. Η ανάγκη να είναι ο ένας με τον άλλο. Το σημείο που αποδεικνύεται ότι όχι μόνο είναι πολυτέλεια, αλλά και αισχρό να μπουν μπροστά οι διαφορές. Οι μέρες του Πολυτεχνείου ήταν οι μόνες ημέρες στη ζωή μου που ένιωσα πως είμαι καλός άνθρωπος. Στο μυθιστόρημά μου Τα σακιά γράφω στο τέλος για τη μάνα και τον γιο της, πως «για τρία λεπτά στη ζωή τους αισθάνθηκαν ότι δεν έφταιγαν για τίποτα», Αυτό ένιωσα κι εγώ στο Πολυτεχνείο, Εκεί ένιωσα καλός άνθρωπος. Βίωσα το συναίσθημα της αλληλεγγύης, της αυταπάρνησης, και άλλων λέξεων που έχουν αποσυρθεί από τη σημερινή ζωή.”

Ιωάννα Καρυστιάνη, συγγραφέας

από το βιβλίο “ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΕΔΩ” (2019,επιμ. Ιάσ. Χανδρινού)

με 80 μαρτυρίες για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ.