Η ταινία μικρού μήκους του Ιορδάνη Ανανιάδη (2010) παρουσιάζει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μέσα από τα μάτια μιας γάτας. Η πρόσληψη της κραυγής για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία μπορεί να διαφέρει από γενιά σε γενιά, αλλά τα ιδανικά συνεχίζουν να διαμορφώνουν συνειδήσεις στον τόπο που γέννησε την ιδέα της Δημοκρατίας, και οφείλει να την περιφρουρεί. Όπως δείχνει στο τέλος της η ταινία, είθε να γεμίσουμε τα σχολεία μας με άνθη ευλαβείας προς εκείνους που απέθεσαν τα νιάτα τους στο βωμό ευγενών ιδεών. Δείτε την πατώντας τον σύνδεσμο:

https://www.youtube.com/watch?v=VyqJrtRn44k&feature=youtu.be

“Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι στο Πολυτεχνείο νιώσαμε πλήρεις υπάρξεις. […] Ένα περίεργο πράγμα. Πιστεύω ότι αυτό έδινε δύναμη στα παιδιά. Και δεν νομίζω πως ήταν ένα συναίσθημα σπάνιο για τους ανθρώπους που βρέθη­καν εκεί. Ερχότανε σαν βουητό. Βουητό που ξεπέρασε και τους μεμονωμένους φοιτητές που μπαίνανε μπροστά και τις παράνομες οργανώσεις. Έχοντας απέναντι τη Δικτατορία στην κρίσιμη στιγμή. Που δεν είναι πια συνεδριάζουμε ή πάμε σ’ ένα ταβερνάκι και κου­βεντιάζουμε για κομματικές γραμμές ή για την ποίηση. Όταν είσαι «ενώπιος ενωπίω» με τη στυγνή, αποτρόπαιη Δικτατορία, τότε προ­κύπτει ενότητα. Η ανάγκη να είναι ο ένας με τον άλλο. Το σημείο που αποδεικνύεται ότι όχι μόνο είναι πολυτέλεια, αλλά και αισχρό να μπουν μπροστά οι διαφορές. Οι μέρες του Πολυτεχνείου ήταν οι μόνες ημέρες στη ζωή μου που ένιωσα πως είμαι καλός άνθρωπος. Στο μυθιστόρημά μου Τα σακιά γράφω στο τέλος για τη μάνα και τον γιο της, πως «για τρία λεπτά στη ζωή τους αισθάνθηκαν ότι δεν έφταιγαν για τίποτα», Αυτό ένιωσα κι εγώ στο Πολυτεχνείο, Εκεί ένιωσα καλός άνθρωπος. Βίωσα το συναίσθημα της αλληλεγγύης, της αυταπάρνησης, και άλλων λέξεων που έχουν αποσυρθεί από τη σημερινή ζωή.”

Ιωάννα Καρυστιάνη, συγγραφέας

από το βιβλίο “ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΕΔΩ” (2019,επιμ. Ιάσ. Χανδρινού)

με 80 μαρτυρίες για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ.