Από το News 247 ένα άρθρο για το πρώτο δάνειο του 1821

“Από τις 800.000 λίρες αφαιρέθηκαν όλα αυτά μαζί με τα τοκοχρεωλύσια δύο ετών και τελικά μετρήθηκαν στην Ελλάδα στο όνομα του Λάζαρου Κουντουριώτη, του Λόρδου Βύρωνα και του Αγγλου Στάνχοπ 302.585 λίρες! Για την εξασφάλιση του αρχικού κεφαλαίου των 800.000 λιρών μπήκαν υποθήκη τα εθνικά κτήματα, οι αλυκές και τα έσοδα των τελωνείων, δηλαδή οι μόνοι πραγματικοί πόροι της χώρας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια και μετά την επανάσταση”. Κοντολογίς στην Ελλάδα το 1824 δεν έφτασε ούτε το 50% του ονομαστικού ποσού, μάλιστα σε μία χρονική περίοδο κατά την οποία η Επανάσταση αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα στις πολεμικές επιχειρήσεις και είχε μεγάλη ανάγκη τα χρήματα. Ο Ιμπράιμ Πασάς και η στρατιών των Αιγυπτίων είχαν φέρει τις ελληνικές δυνάμεις σε πολύ δύσκολη θέση.

Πριν καν εισπραχθεί λοιπόν το πρώτο δάνειο από το Σίτι, αρχίζει η συζήτηση για το δεύτερο. Οπως μας πληροφορεί ο Σίμος Μποζίκης “είχε ήδη παρθεί η απόφαση για δημιουργία στόλου από ατμοκίνητα πλοία έτσι ώστε να υπάρχει η δυνατότητα εκστρατείας προς το βορρά”. Η συμφωνία για δάνειο, και πάλι από το Σίτι του Λονδίνου, αποτελεί γεγονός τον Φεβρουάριο του 1825. Ο Τάσος Βουρνά στο βιβλίο του αναφέρει ότι “από το ονομαστικό ποσό των 2.000.000 λιρών του δανείου σύμφωνα με τον πίνακα του Κ. Παπαρρηγόπουλου έφθασαν στην Ελλάδα 1.110.000 λίρες. Από το τελευταίο ποσό αφαιρέθηκαν 200.000 λίρες για πληρωμή δύο ετών τόκων στους Αγγλους τραπεζίτες προς 5%, 20.000 λίρες για τοκοχρεωλύσια ενός χρόνου προς 1%, 68.800 λίρες για μεσιτικά κλπ που μείωσαν ακόμη περισσότερο το ποσό”.

Σε ότι αφορά την παραγγελία των τριών ατμοκίνητων πλοίων αυτή έγινε στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τη σύμβαση που είχε συναφθεί (επίσης Φεβρουάριος του 1825) τα πλοία έπρεπε να παραδοθούν τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Τελικά παραδόθηκε μόνο το ένα (“Καρτερία”) ένα χρόνο μετά την ορισμένη από τη σύμβαση ημερομηνία παράδοσης. Οι Ελληνες επαναστατημένοι πλήρωσαν 123000 λίρες για τρία πλοία και τελικά παρέλαβαν μόνο το ένα και αυτό με ιδιαίτερη καθυστέρηση. Τα χρήματα, κοινώς, “φαγώθηκαν”.

Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τον Σίμο Μποζίκη, “είναι λάθος να ισχυριζόμαστε ότι τα χρήματα των δανείων δεν κατέληξαν στην επαναστατική προσπάθεια. Δεν είναι όμως ποτέ αρκετά, δεν φτάνουν γιατί εκτός των άλλων οι ανάγκες που προκύπτουν είναι τεράστιες. Από εκεί και πέρα η επαναστατημένη Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει και την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που αρχίζει μόλις δύο μήνες μετά τη συμφωνία σύναψης του δεύτερου δανείου από το Σίτι”.