ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΙ

ΟΤΑΝ ΠΡΩΤΟΚΑΤΕΒΗΚΑ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ: ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΜΠΝΕΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΟΥΝ…

8 Φεβρουαρίου 2017 ΑΡΚΟΥΛΗ ΕΛΕΝΗ

Το απόσπασμα του σχολική βιβλίου ήταν μια ακόμα ευκαιρία δημιουργικής έκφρασης των μαθητών του Β4…..

Ο Χατζησταυρής, ο μελλοντικός εργοδότης του ήρωα, επιστρέφει το βραδύ στο σπίτι κι αφηγείται στη γυναίκα του πώς πέρασε τη μέρα του στο μαγαζί. Μεταξύ άλλων περιγράφει και τον νεαρό που μόλις προσέλαβε. Γράφει ο Άγγελος Σ..

– Γύρισα μπουμπούκι μου!

– Καλώς τον αφέντη του σπιτιού μου. Πώς τα πέρασες στο μαγαζί;

– Κάτσε τζιέρι μου και έχω μπόλικα να σου πω. Σήμερα, που λες, την ώρα που ξεφώνιζα τις οκάδες, ξεπρόβαλε στο πορτί ένας νεαρός. Είχε έρθει για μεροκάματο και στα χέρια του κρατούσε ένα γράμμα. Ο μικρός , έτσι τον έβλεπα, λοιπόν, φαινόταν έκπληκτος απ’ τη δουλειά. Τέλος πάντων, όπως είπα το παιδί κρατούσε ένα γράμμα και με ‘ψαχνε να μου το δώσει. Όταν με βρήκε μου το ‘δωσε. Ήταν απ‘ την δημογερο-ντία-

-Απ’την δημογεροντία;

-Θα μ’ αφήσεις να τελειώσω για να πάμε να φάμε; Άντε, με ΄χει κόψει η λόρδα! Όπως έλεγα  ήταν απ’ την δημογεροντία.

-Τι;

-Το γράμμα! Άμα το διάβαζες μιλούσε με κάτι φιλοφρονήσεις προς το πρόσωπό μου, έφυγε η μπάκα μου κι έγινε μπόι!

-Ας το καλάμι στη γωνιά και πάμε να φάμε. Σήμερα σου ‘χω σουτζουκάκια που τα ‘χες πεθυμήσεις κιόλας.

-Μου ‘χεις πρήξει τα τζιέρια!

-Και μένα το ίδιο, με τις φιλοφρονήσεις!

-Έτσι κι αλλιώς, το παιδί είχε φραγκική εμφάνιση και ξέρει τουρκικά! Με βολεύει, θα τον κρατήσω. Πάμε να φάμε, έχω στήσει και τα σουτζουκάκια σου!

Όταν πρωτοκατέβηκα στην Αθήνα….Γράφει ο Δαμιανός Π.

Αξέχαστη θα μου μείνει η πρώτη φορά που αντίκρισα την πρωτεύουσα, την Αθήνα. Ήμουν μόλις 5 ετών όταν πήραμε το πλοίο για ένα ταξίδι στην Αθήνα, όπως συχνά κάνουν πολλοί από το νησί και για διαφόρους λόγους.

Η αγωνία μου από την αρχή που ξεκινήσαμε ήταν μεγάλη αλλά όταν πάτησα το πόδι μου στο λιμάνι κορυφώθηκε. Σαστισμένος κοιτούσα που πηγαινοερχόταν, αυτοκίνητα, εμπορεύματα, ένας χαμός παντού. Η θέα των πανύψηλων κτιρίων με τρόμαξε, οι πολυκατοικίες ένιωθα ότι θα πέσουν πάνω μας, τα αυτοκίνητα πολλά και γρήγορα, σαν παιδικά παιχνίδια τρόμαζα πως ανά πάσα στιγμή θα συγκρουστούν. Οι άνθρωποι όπου κα αν τους συναντούσα έμοιαζαν από άλλον κόσμο αγέλαστοι, βιαστικοί, σκεπτικοί, θυμωμένοι… Μάλλον δεν μου αρέσει η Αθήνα, σκέφτηκα.

Ωστόσο οι επόμενες ώρες άλλαξαν την άποψή μου. Η πόλη ήταν στολισμένη με κτίρια άλλης εποχής, βιτρίνες εντυπωσιακές, φώτα, χρώματα, εικόνες που αφήνουν έκπληκτο ένα παιδί. Στην διάρκεια όλης της διαδρομής, μέχρι το Σύνταγμα, ήμουν κολλημένος στο τζαμί του αυτοκίνητου και ακουστηκε η φωνή μου μόνο όταν αντίκρισα το μοναδικό κτίριο της Βουλής για να θαυμάσω με ένα «αα» τους λεβέντες τσολιάδες που αρχικά νόμιζα ότι ήταν κούκλες όπως αυτές στις βιτρίνες. Πολύς κόσμος δεν σταματούσε να φωτογραφίζει, να σχολιάζει, να χαμογελάει μπροστά στο όμορφο θέαμα.

Μετά, με μαγικό τρόπο βρέθηκα σε μια περιοχή που ο πατέρας μου είπε πως λέγεται Πλάκα. Οι πρόποδες της Ακρόπολης. Μια πανέμορφη, ιδιαίτερη, παλιά περιοχή με ιστορία πολλών ετών. Σήκωσα το κεφάλι μου να κοιτάξω πάνω όπως μου είπε ο πατέρας μου. Δεν θυμάμαι πόση ώρα έμεινα έτσι, ακίνητος, θαμπωμένος από την αρχαιότητα που ακόμη βρισκόταν εκεί μπροστά μου, ψηλά, παρατηρητής όλης της Αθήνας.

Τελικά, η Αθήνα νομίζω πως άρχισε από τότε να μου αρέσει. Αυτή και ο κόσμος της!!!

Ένα γράμμα του Μανόλη προς τη μητέρα του από την Κατερίνα Σ.

Σμύρνη 1910

Αγαπημένη μου Μητέρα ,

Σου γράφω για να σε ενημερώσω για το  πώς περνάω στην Σμύρνη.

Φθάνοντας στην Σμύρνη τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα. Αρχικά αισθάνθηκα τρόμο απο το μέγεθος της πόλης, από τους άγνωστους ανθρώπους και από τα μεγάλα μαγαζιά. Στη συνέχεια όμως παρατηρώντας τα πάντα γύρω, τα συναισθήματά μου αμέσως άλλαξαν. Η πόλη είναι τόσο εντυπωσιακή και σου δίνει ένα συναίσθημα ελευθερίας. Όσον αφορά τη δουλειά μου είμαι πολύ ευχαριστημένος.

Τι πιο σημαντικό είναι πως η Σμύρνη είναι μια πόλη πάρα πολύ όμορφη!

Με αγάπη, ο γιος σου, Μανόλης

Δημοσιευμένο στην κατηγορία  ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ .