Οι μικροί ποιητές…Ένα μικρό αφιέρωμα στην ημέρα της ποίησης με τις αυθόρμητες ποιητικές δημιουργίες των μαθητών του Β2 τμήματος του Γυμνασίου Πάρου
21 Μαρτίου 2015 ΑΡΚΟΥΛΗ ΕΛΕΝΗ
Την Παρασκευή 20 Μαρτίου, η τρίτη διδακτική ώρα, στο Β2 τμήμα του Γυμνασίου μας, αφιερώθηκε στην ποίηση, μιας και η επόμενη μέρα, το Σάββατο , 21 Μαρτίου ήταν η παγκόσμια ημέρα της ποίησης. Οι μαθητές επιχείρησαν να αποτυπώσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους σε στίχους. Η αυτοκτονία του σπουδαστή στα Γιάννενα, η έκλειψη που θα γινόταν από στιγμή σε στιγμή, η αναμονή των βαθμών που θα δίνονταν την ίδια μέρα, η προσμονή του Πάσχα, ακόμη και η βαρεμάρα της σχολικής αίθουσας και του μαθήματος ή η εκδήλωση της αδυναμίας να γράψουν ποίηση και άλλα πολλά αποτυπώθηκαν στο στίχο….Καλή σας ανάγνωση…
Εννιά μήνες περιμένεις…
Εννιά μήνες περιμένεις
Μέχρι να τα καταφέρεις
Τον ήλιο βλέπεις
Τον κόσμο αντικρίζεις
Και τότε μέσα ξανά
Θες να γυρίσεις.
Περίμενες ήρεμη θάλασσα
να αντικρίσεις,
όμως βλέπεις φουρτούνες και μπόρα.
Κλείνεις τα μάτια σου και τότε μεμιάς
δε θες όλα αυτά να τα κοιτάς.
Μα ξάφνου βρίσκεσαι σε μια αγκαλιά.
Αχ, τι ωραία που είναι αυτή η αγκαλιά!
Αγγέλου είναι θαρρώ.
Ένας άγγελος με χρυσαφένια μαλλιά και θαλασσί μάτια
Και τότε όλα τα ξεχνάς
και στην αγκαλιά χώνεσαι μεμιάς…
Ο άτυχος Βαγγέλης
Από τα δίχτυα του συμφέροντος,
ξέφυγε η Ελλάδα,
μια σκοτεινή μέρα του Μάρτη.
Απώλεια ζωής έκρυβε
και μαύρα δάκρυα
για ένα νέο παιδί
διψασμένο για ζωή.
Φοβάμαι
Την έκλειψη περιμένω να ΄ρθει,
μα φοβάμαι μήπως μας κουράσει.
Φοβάμαι μήπως τυφλωθώ
και τα μάτια μου τα χάσω.
Περιμένω και την ώρα να περάσει.
Μα φοβάμαι πως η ώρα των βαθμών θα φτάσει.
Αγωνία έχω τώρα.
Όπου να ΄ναι έρχεται η μπόρα!
Φως και σκοτάδι
Σήμερα η γη θα σκοτεινιάσει
Και ποιος ξέρει αν θα φωτιστεί ξανά…
Το φως στη γη θα σβήσει,
όμως εμείς θα μείνουμε αγκαλιά!
Θα βλέπουμε τον μαύρο ουρανό
και θα θυμόμαστε τα παλιά.
Καλύτερα στο πλευρό σου,
παρά μόνος με «το φως» μου!
Μαζί
Ο χειμώνας έφυγε
μαζί με το κρύο και την παγωνιά.
Η άνοιξη έρχεται
μαζί με την καλοκαιρία και τη ζεστασιά.
Εμείς ορίζουμε το τέλειο
Ζούμε σε έναν κόσμο
που θέλουμε να είμαστε όλοι
ίδιοι αλλά και διαφορετικοί.
Που θέλουμε όλοι να είμαστε
τέλειοι αλλά και μοναδικοί.
Αλλά δεν καταλαβαίνουμε
ότι εμείς ορίζουμε το τέλειο
με όρεξη και γέλιο.
Ψέμα…
Ψέμα, υποκρισία, θυμός, εγωισμός και φόβος
υπάρχει στον κόσμο.
Όλ΄αυτά με πνίγουν
και θέλω να φύγουν…
Το ψεύτικο χαμόγελο…
Με σκεπάζει νέφος θλίψης και απογοήτευσης,
μα κανείς δεν το καταλαβαίνει,
διότι το χαμόγελο, είναι πάντοτε ζωγραφισμένο
στο πρόσωπό μου.
Βρίσκω παρηγοριά στις σκέψεις μου
και με ατέλειωτη υπομονή,
υπομένω τα βάσανα…
Αν μιλήσω…
Αν μιλήσω, το όνομά σου θα ακουστεί.
Αν δακρύσω, το δάκρυ μου θα ‘σαι εσύ.
Αν κοιμηθώ, το γλυκό σου πρόσωπο θα δω.
Κι ὀταν ξυπνήσω, πιο πολύ θα σ’αγαπώ.
Αδιέξοδο…
Δεν ξέρω τι να γράψω,
θα ήθελα να το θάψω.
Όλοι έχουν άδεια φύλλα,
εγώ νιώθω σαν να έχω πιει τεκίλα.
Διάλειμμα δεν έχουμε!
Αυτό δεν το αντέχουμε!
Ρε, δεν μπορώ να γράψω ποίημα
Είναι σαν μεγάλο κύμα….
Βαθμοί
Βαθμοί, βαθμοί, βαθμοί,
και πάλι βαθμοί.
Όλοι περιμένουν αυτήν τη στιγμή…
Άλλοι φοβούνται, άλλοι ανυπομονούν.
Όλοι περιμένουν ένα αποτέλεσμα
είτε καλό είτε κακό.
Αν θα περάσουν ή όχι
Αυτό έχουν στο μυαλό…
Η επιμονή για το Πάσχα
Περιμένω το Πάσχα
με τεράστια επιμονή,
να πετάξω βαρελότα,
δίχως επιστροφή.
Να φάω μαγειρίτσα
που τόσο επιθυμούσα!
Και μετά την Κυριακή
να φάω έν’ αρνί.
Θα βάλω τέρμα τη μουσική
Να ξεσηκώσω όλη τη γη.
Όλα τώρα;
Η βαρεμάρα μ’ έχει πιάσει
κι έπεσε πάνω μου σύννεφο βαρύ.
Και λύπη έχει πέσει πάνω μου
για φίλο παλιό κι από καιρό χαμένο.
Το Πάσχα περιμένω
γιατί με έχει πιάσει πείνα φοβερή.
Και λύπη με έχει πιάσει
για έναν φίλο που μας έχει γράψει..
Υπογράφω..
Βαριέμαι πώς βαριέμαι
Δεν ξέρω καν τι γράφω…
Με τα ποιήματα δεν τό’χω!
Αυτό το υπογράφω!
Θέλω να πάω σπίτι
Βαριέμαι, βαριέμαι!
Την ώρα εγώ κοιτώ,
την ώρα για να φύγω,
γιατί άλλο δεν μπορώ.
Θέλω να πάω σπίτι,
να πάω να κοιμηθώ
και μόλις ξυπνήσω,
να καθίσω να παίξω,
μέχρι να τρελαθώ…
Δημοσιευμένο στην κατηγορία ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΑΘΗΤΩΝ Β΄ ΤΑΞΗΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ .
Πρόσφατα σχόλια