dzoides's blog

Η Σεξουαλικη Αγωγη στο Σχολειο

Αρωματοθεραπεια

Isaac Newton-car

ΟΔΗΓΙΕΣ  ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ

ΦΥΣΙΚΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Η διδασκαλία του μαθήματος στο γυμνάσιο έχει γνωσιολογικό χαρακτήρα και εστιάζεται σε βασικές έννοιες της Φυσικής. Οι μαθητές στην καθημερινή ζωή τους έχουν βιώσει εμπειρίες και καταστάσεις που περιέχουν πολλές από τις έννοιες που θα διδαχθούν. Συχνά όμως οι αντιλήψεις των μαθητών έρχονται σε αντίθεση με την επιστημονική περιγραφή. Ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να προκαλεί ερωτήματα, ώστε να εξερευνά τις εναλλακτικές απόψεις των μαθητών και να τους καθοδηγεί στην ανακάλυψη της σωστής εξήγησης των φαινομένων μέσω της ορθής χρήσης των εννοιών. Για το σκοπό αυτό τονίζεται ο θεμελιώδης ρόλος του πειράματος. Το πείραμα αποτελεί τη μεθοδολογία της Φυσικής, ώστε οι μαθητές να αντιλαμβάνονται τη σωστή χρήση των εννοιών για την εξήγηση των φυσικών φαινομένων ενώ ταυτόχρονα ευνοείται και ο διερευνητικός χαρακτήρας του μαθήματος. Για το σκοπό αυτό οι μαθητές θα πρέπει να έρθουν σε επαφή με το εργαστήριο, ώστε να χρησιμοποιήσουν τις συσκευές και τα όργανα που διατίθενται. Ιδιαίτερο βάρος πρέπει επίσης να δοθεί στην συνειδητοποίηση από το μαθητή της γνωστικής του πορείας. Η χρήση των νέων τεχνολογιών δίνει τη δυνατότητα για την μοντελοποίηση μη παρατηρήσιμων φυσικών διαδικασιών (ιδιαίτερα στο μικροσκοπικό επίπεδο). Οι νέες τεχνολογίες δίνουν τη δυνατότητα επίσης και για διαφορετικές συμβολικές αναπαραστάσεις φυσικών μεγεθών που περιγράφουν τα φυσικά φαινόμενα και, συχνά, δεν είναι άμεσα παρατηρήσιμα (π.χ. τα διανύσματα).

Η διδασκαλία της Φυσικής στο γυμνάσιο στοχεύει, επομένως, στα παρακάτω σημεία:
· Να φέρει τον μαθητή σε επαφή με τα θεμελιώδη φυσικά μεγέθη και τις βασικές έννοιες καθώς και στον χειρισμό τους, χρησιμοποιώντας τις μαθηματικές γνώσεις, που γνώρισε σε προηγούμενες τάξεις.

· Να εξοικειώσει σταδιακά το μαθητή με τη μικροσκοπική δομή της ύλης και τις σχέσεις μεταξύ των μικροσκοπικών και μακροσκοπικών ιδιοτήτων και μεγεθών της ύλης.
· Να μπορεί ο μαθητής να ερμηνεύει απλά φυσικά φαινόμενα, χρησιμοποιώντας τόσο την έννοια της δύναμης όσο και την έννοια της ενέργειας και τις ενεργειακές μεταβολές.
· Να εθίσει τον μαθητή να χρησιμοποιεί τη Φυσική, για να ερμηνεύει φαινόμενα της καθημερινότητας και να αντιλαμβάνεται πώς λειτουργούν απλές συσκευές καθημερινής χρήσης.
· Να κατανοήσει ο μαθητής ότι πρέπει να χρησιμοποιεί γνώσεις από την Φυσική, ώστε να στέκεται κριτικά απέναντι σε κοινωνικά προβλήματα, όπως η ρύπανση του περιβάλλοντος, η χρήση της πυρηνικής ενέργειας, η εξοικονόμηση πόρων κ.λπ.
· Να έλθει ο μαθητής σε πρώτη επαφή με το εργαστήριο, ώστε να αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι το πείραμα αποτελεί την μεθοδολογία της Φυσικής. Με την πειραματική διαδικασία ενεργοποιείται και η συνεργατική μάθηση, ενώ αναδεικνύονται συναφείς δεξιότητες, όπως ο έλεγχος της υπόθεσης και του θεωρητικού μοντέλου, η γενίκευση των συμπερασμάτων κ.λπ.
· Να έλθει ο μαθητής σε πρώτη επαφή με τα διαθέσιμα λογισμικά και μέσα από τις επιλογές των παραμέτρων του λογισμικού να καθοδηγείται στη σωστή χρήση των εννοιών της Φυσικής.

· Να χρησιμοποιηθούν οι Νέες Τεχνολογίες για τη δημιουργία προσομοιώσεων από τον εκπαιδευτικό ή/και τους μαθητές για αυθεντικές / πραγματικές καταστάσεις.
· Να αναπτύσσουν οι μαθητές σταδιακά την ικανότητα της επιστημονικής μεθοδολογίας, της διερεύνησης και επίλυσης προβλημάτων, ώστε να αποκτήσουν μια διά βίου σχέση μάθησης με τη Φυσική.

Η διαθεματική προσέγγιση απαιτείται για να γίνει αντιληπτό η διασύνδεση της Φυσικής με τον πραγματικό κόσμο. Ο σκοπός του προγράμματος είναι να προβληθούν και να διαχυθούν οι έννοιες της διαθεματικότητας. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να δοθεί έμφαση και στη γνώση και στη γνωστική δομή του αντικειμένου, αλλά και στις δεξιότητες που απαιτούνται και περιγράφονται στο Δ.Ε.Π.Π.Σ.

ΦΥΣΙΚΗ ΛΥΚΕΙΟΥ

Στο λύκειο εισάγονται αξιωματικά οι θεωρίες που οι μαθητές γνώρισαν στις προηγούμενες τάξεις.

Η αξιωματική θεμελίωση απαιτεί:

1. Τη χρήση βασικών εννοιών από τα Μαθηματικά που θα πρέπει να εισάγονται στην αρχή μαθήματος από τον εκπαιδευτικό.

2. Την ένταξη των εννοιών που έχουν διδαχθεί στις προηγούμενες τάξεις στο πλαίσιο της αξιωματικής θεμελίωσης της Φυσικής.

3. Τη συνδυαστική προσέγγιση για τη λύση προβλημάτων (π.χ. την κινηματική και ενεργειακή προσέγγιση).
4. Την επίλυση προβλημάτων αντίστοιχων με το σχολικό εγχειρίδιο προεκτείνοντας αυτά, ώστε να συνδυάζουν όσο το δυνατόν περισσότερες γνωστικές δομές του αντικειμένου.
Ειδικότερα, έμφαση πρέπει να δοθεί σε έννοιες που δεν αναφέρονται στη θεωρία αλλά υπάρχουν στα προβλήματα του σχολικού εγχειριδίου (π.χ. ρυθμός μεταβολής της κινητικής ενέργειας κ.λπ.

Ειδικότερα, η διδασκαλία της Φυσικής στο λύκειο επιδιώκει:
· Να φέρει σε πρώτη επαφή το μαθητή με την αξιωματική θεμελίωση της Φυσικής (νόμοι του Νεύτωνα, ηλεκτρομαγνητική θεωρία, θερμοδυναμικά αξιώματα κ.ά.) και να αντιληφθεί ο μαθητής τη διασύνδεση της αξιωματικής θεμελίωσης με τις Φυσικές Θεωρίες και τα φυσικά μεγέθη που γνώρισε στο γυμνάσιο.
· Να αρχίσει ο μαθητής να χρησιμοποιεί, συστηματικότερα από ό,τι στο γυμνάσιο, το μικρόκοσμο για να ερμηνεύει μακροσκοπικά φαινόμενα.

· Να φέρει σε πρώτη επαφή το μαθητή με τις αντιλήψεις, τους νόμους και τις αρχές της νεότερης Φυσικής.

· Να δώσει τη δυνατότητα στο μαθητή να ερμηνεύει συνθετότερα φαινόμενα της καθημερινότητας από αυτά που μπορούσε να ερμηνεύσει με τις γνώσεις που απόκτησε στο γυμνάσιο.

·Να μάθει στο μαθητή την πειραματική διαδικασία.

Για να είναι αποδοτική η διδασκαλία ο εκπαιδευτικός μπορεί να χρησιμοποιήσει:
· Ποικιλία θεωριών μάθησης.

Επισημαίνεται, βέβαια, ότι δεν υπάρχει θεωρία μάθησης που να είναι πανάκεια. Ανάλογα με το θέμα, το επίπεδο και τις ιδιαιτερότητες των μαθητών και της τάξης μπορεί να αξιοποιηθούν τόσο «παραδοσιακές» όσο και πιο «σύγχρονες» μέθοδοι. Είναι δυνατό κατά περίπτωση να γίνεται συνδυασμός δύο ή περισσοτέρων μεθόδων μάθησης. Είναι σημαντικό κατά την διδασκαλία να λαμβάνονται υπόψη οι προαπαιτούμενες γνώσεις των μαθητών ως βάση για την οικοδόμηση της μάθησης. Στόχος είναι η ενεργός συμμετοχή των μαθητών στη διαδικασία μάθησης και η μετατροπή των εμπειριών της ζωής τους σε εμπειρία γνώσης, δεξιοτήτων και αξιών. Τις νέες τεχνολογίες και ειδικότερα:

α) Εκπαιδευτικά λογισμικά για την μοντελοποίηση φαινόμενων του μικρόκοσμου αλλά και για την κατανόηση του χαρακτήρα (μονόμετρο, διανυσματικό) και του τρόπου χρήσης ορισμένων φυσικών μεγεθών. Επισημαίνεται ότι εκπαιδευτικό λογισμικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προσομοίωση πειραμάτων, όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα χρήσης πραγματικών εργαστηριακών διατάξεων ή σε περιπτώσεις που το πείραμα εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την ασφάλεια των μαθητών.
β) Το διαδίκτυο για να επισκεφτεί εξειδικευμένες πύλες (ΝΑΣΑ,CERN κ.ά.) ή για να αντλήσει πληροφορίες για κάποιο θέμα που πρόκειται να διδάξει.
· Το πείραμα επίδειξης ώστε οι μαθητές να βιώσουν τα φυσικά φαινόμενα.

Η διδασκαλία της Φυσικής μπορεί να βοηθήσει το μαθητή για αποκτήσει και να βελτιώσει κοινωνικές δεξιότητες όπως την ικανότητά του να συνεργάζεται για την αποδοτική παραγωγή κάποιου έργου (εργαστηριακή άσκηση κατά ομάδες), την ικανότητα να παρουσιάζει τα αποτελέσματα της εργασίας του, να διατυπώνει με σαφήνεια τις απόψεις του κ.ά.

ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ

Οι εργαστηριακές ασκήσεις στο γυμνάσιο στοχεύουν στο να μάθει ο μαθητής να μετράει Φυσικά μεγέθη (Π.Χ. μέτρηση μήκους, θερμοκρασίας κ.α.) και να επαληθεύει ή να ανακαλύπτει Φυσικούς νόμους (νόμοι της κίνησης, νόμος του Ωμ κ.α.), ενώ στο Λύκειο στο να μάθει ο μαθητής να χρησιμοποιεί τους νόμους της Φυσικής για να μετράει συντελεστές ή τιμές μεγεθών (δεν επαληθεύει το νόμο του Hook, αλλά τον χρησιμοποιεί για να μετρήσει την σταθερά ενός ελατηρίου, δεν επαληθεύει τον νόμο του Ωμ, αλλά τον χρησιμοποιεί για να μετρήσει το θερμικό συντελεστή αντιστάσεως ενός υλικού κ.α.). Για τις μετρήσεις και την καταγραφή των τιμών των φυσικών μεγεθών σε μια εργαστηριακή άσκηση μπορεί να χρησιμοποιηθούν παραδοσιακά όργανα ή συγχρονικές διατάξεις με αισθητήρες, ιδίως στις περιπτώσεις που οι τιμές των μεγεθών μεταβάλλονται ταχύτατα (φαινόμενα επαγωγής). Τονίζουμε ότι οι εργαστηριακές ασκήσεις συμβάλλουν σημαντικά στην κατανόηση της χρήσης της επιστημονικής μεθοδολογίας.

ΜΕΓΕΘΟΣ -ΙΣΧΥΩΝ ΟΡΙΣΜΟΣ -ΠΙΘΑΝΟΣ ΝΕΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ
Μήκος

Το μέτρο είναι το μήκος της απόστασης που ταξιδεύει το φως στο κενό κατά τη διάρκεια ενός χρονικού διαστήματος ίσο με 1/299792458 δευτερόλεπτα. Δεν προβλέπεται κάποια αλλαγή.
Μάζα

Το χιλιόγραμμο είναι η μονάδα μέτρησης της μάζας. Είναι ίσο με τη μάζα του Διεθνούς Προτύπου Χιλιόγραμμου. Κυλίνδρου από Ιριδιούχο λευκόχρυσο 39mm ύψους και διαμέτρου. Το χιλιόγραμμο είναι η μάζα ηρεμίας ενός σώματος, η οποία σε μια σύγκριση μηχανικής και ηλεκτρικής απόδοσης δίνει ως αποτέλεσμα μια τιμή για τη σταθερά Πλανκ της τάξης των 6,62606*10^-34 Js Αλλιώς: Το χιλιόγραμμο είναι η μάζα ηρεμίας (6,022141 χ 10^23/12) χ 1.000 ελεύθερων ατόμων C-12 σε αρχική κατάσταση.
Χρόνος

Το δευτερόλεπτο είναι η διάρκεια 9.192.631.770 περιόδων της ακτινοβολίας που αντιστοιχεί στη μετάβαση μεταξύ των δύο ανωτέρων επιπέδων της κατάστασης ελαχίστης ενέργειας του ατόμου του καισίου 133. Το δευτερόλεπτο είναι ένα πολλαπλάσιο του χρόνου μιας ταλάντωσης σε ένα άτομο υδρογόνου, η οποία επιλέγεται έτσι ώστε για τη σταθερά Ρίντμπεργκ να προκύπτει η ακριβής τιμή των 10.973.731,56852/μ. (Αυτός είναι ένας μόνο από τους πιθανούς νέους ορισμούς, για την έγκριση του οποίου η απόφαση θα ληφθεί έως το 2015).
Ένταση ηλεκτρικού ρεύματος

Το αμπέρ είναι το σταθερό ηλεκτρικό ρεύμα, το οποίο αν διατηρείται σε δύο ευθείς παράλληλους αγωγούς απείρου μήκους και αμελητέας κυκλικής διατομής, τοποθετημένους σε απόσταση ένα μέτρο στο κενό, θα ασκείται μεταξύ αυτών των αγωγών μία δύναμη ίση με 2 χ 10^-7 Ν/m μήκους. Το αμπέρ είναι το ηλεκτρικό ρεύμα το οποίο αντιστοιχεί στη ροή (1/1,602176 χ 10^19) στοιχειωδών φορτίων ανά δευτερόλεπτο.
Θερμοκρασία

Ο βαθμός Κέλβιν είναι το κλάσμα 1 /273,16 της θερμοδυναμικής θερμοκρασίας του τριπλού σημείου του νερού.
Το Κέλβιν είναι η μεταβολή της θερμοδυναμικής θερμοκρασίας, η οποία αντιστοιχεί σε μια μεταβολή της θερμικής ενέργειας ΚΤ ακριβώς κατά 1,38065 χ 1Ο^-23 J.
Ένταση φωτεινής πηγής

Η καντέλα είναι η φωτεινή ένταση, σε μία δεδομένη διεύθυνση, μιας πηγής που εκπέμπει μονοχρωματική ακτινοβολία συχνότητας 540 χ 10^12ΗZ και έχει ένταση ακτινοβολίας, στην κατεύθυνση αυτή, ίση με 1/683W ανά στερεακτίνιο. Δεν προβλέπεται κάποια αλλαγή.
Χημική ποσότητα

Το μολ είναι το ποσό ουσίας ενός συστήματος που περιέχει τόσες στοιχειώδεις οντότητες όσα είναι τα άτομα σε 0.012 χιλιόγραμμα του C-12. Όταν το μολ χρησιμοποιείται, οι στοιχειώδεις οντότητες πρέπει να προσδιορίζονται και μπορεί να είναι άτομα, μόρια, ιόντα, ηλεκτρόνια, άλλα σωματίδια ή προσδιορισμένες ομάδες τέτοιων σωματιδίων. Το μολ είναι μια ποσότητα ύλης από 6,022141 χ ΙΟ^23 μεμονωμένα σωματίδια, άτομα, μόρια, ιόντα, ηλεκτρόνια καθώς και άλλα σωματίδια ή ομάδες τέτοιων σωματιδίων με καθορισμένη σύνθεση.
ΓΙΑ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΜΕΛΕΤΗ:
1. Scientific American, Ελληνική έκδοση, Ιανουάριος 2007 (σελ.82)
2. GEO Ιούλιος 2008 (σελ.100)
3. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΜΕΤΡΟΛΟΓΙΑΣ

Λειτουργια καρδιας

Υποψηφια θεματα εξετασεων

Υποψηφια θεματα εξετασεων

ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΦΥΣΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

1.Η Εμπειρικο- Επαγωγική εικόνα της επιστημονικής γνώσης.

Είναι πιθανότατα η πλέον σημαντική, επισημαίνει ο Κουλαϊδής Β.(2001α), σελ.279, διότι φαίνεται να διαμορφώνει την αντίληψη για το τι είναι επιστήμη και τι μετρά ως επιστημονική γνώση σε όλες εκείνες τις ομάδες που εμπλέκονται με άμεσο ή έμμεσο τρόπο στη διδασκαλία των φυσικών επιστημών. Επίσης προωθείται από τα περισσότερα σχολικά βιβλία. Αλλά και από ιστορική και φιλοσοφική σκοπιά αποτέλεσε το υπόβαθρο στη συγκρότηση της φυσικο-επιστημονικής γνώσης κατά τον 16ο αιώνα ενώ σήμερα συνιστά το ρεύμα του λογικού θετικισμού, σύμφωνα με το οποίο η εγκυρότητα μιας απόφανσης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη δυνατότητα επιβεβαίωσης της από τα εμπειρικά δεδομένα.

Βασική διάσταση της είναι η χρήση του επαγωγικού λογικού σχήματος ως μέσου για την εξαγωγή επιστημονικών συμπερασμάτων, όπου σύμφωνα με τον Ayer,(Κουλαϊδής , 2001β, σελ.280), περνάμε από μια συγκεκριμένη παρατηρησιακή πρόταση ή ένα σύνολο παρατηρησιακών προτάσεων σε εμπράγματο συμπέρασμα το οποίο δεν συνεπάγεται με την τυπική λογική. Με μια πιο αυστηρή διατύπωση όπως αποδίδεται από τον Harre (Κουλαϊδής, 2001β,σελ.285), το σχήμα αυτό απεικονίζεται με τις τρεις αρχές του επαγωγισμού οι οποίες είναι:

1) Η αρχή της συσσώρευσης: Η ύπαρξη και η περαιτέρω προσθήκη καλά πιστοποιημένων δεδομένων-γεγονότων.

2) Η αρχή της επαγωγής: Η ύπαρξη μιας μορφής συμπερασματολογίας για την κατασκευή επιστημονικών νόμων και θεωριών με βάση τη συσσώρευση απλών δεδομένων

3)Η αρχή της επιβεβαίωσης: Ο βαθμός αληθοφάνειας του κάθε επιστημονικού νόμου είναι ανάλογος με τον αριθμό των περιστάσεων που έχουν παρατηρηθεί και ισχυροποιείται με πρόσθετες επιβεβαιώσεις.

Ένα άλλο κυρίαρχο αξίωμα του επαγωγισμού είναι η δυνατότητα απόλυτης διάκρισης ανάμεσα σε γεγονότα (που προκύπτουν από πειράματα και παρατηρήσεις)και τη θεωρία. Έτσι μπορούμε να εισάγουμε την διάκριση μεταξύ παρατηρησιακών όρων (Π-όροι) και θεωρητικών όρων (Θ-όροι). Έχοντας υπόψη το παραπάνω κεντρικό μεθοδολογικό σχήμα, τα χαρακτηριστικά της παραγωγής νέας επιστημονικής γνώσης είναι(Κουλαϊδής Β. 2002, σελ133):

1-Η σωρευτική διαδικασία

2-Η συμπληρωματικότητα και προέκταση της προϋπάρχουσας γνώσης

3-Η προσπάθεια επαλήθευσης των υποθέσεων

4-Η εξελισόμενη διαδικασία προσέγγισης της αλήθειας

5-Η δημιουργία νόμων που προβλέπουν παρόμοιες περιπτώσεις.

2. Υποθετικο- παραγωγική εικόνα της επιστημονικής γνώσης.

Ο υποθετικο-παραγωγισμός είναι το επιστημονικό ρεύμα το οποίο υπερασπίζεται τον ορθολογισμό στην επιστήμη, εστιάζοντας στη διατύπωση αυστηρών κριτηρίων για τη διάκριση του επιστημονικού από το μη επιστημονικό. Η υποθετικο-παραγωγική εικόνα της επιστήμης απαιτεί πειράματα τα οποία να ικανοποιούν τις δικές της μεθοδολογικές αρχές. Οι μεθοδολογικές αρχές του υποθετικο-παραγωγισμού, σύμφωνα με τον Popper (Κουλαϊδής, 2001γ, σελ.296), είναι:

Ø Η αρχή της παραγωγικής δομής: Μόνον η παραγωγική δομή ανάπτυξης επιχειρημάτων, δηλαδή ο έλεγχος των θεωρητικών προτάσεων από παρατηρήσεις, είναι επιτρεπτή στην Επιστήμη.

Ø Η αρχή της διαψευσιμότητας: Η γνώση κατοχυρώνεται ως επιστημονική μέσω μιας διαδικασίας διαψεύσεων συγκεκριμένων υποθέσεων.

Η παραγωγική μέθοδος έχει σημαντική συνεισφορά στην προαγωγή των φυσικών επιστημών, αφού η κατασκευή και ο έλεγχος των θεωριών είναι το κύριο χαρακτηριστικό της. Στη διδασκαλία των φυσικών επιστημών η μέθοδος αυτή βρίσκει εφαρμογή , κυρίως στις μεγαλύτερες τάξεις της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπου ο εκπαιδευτικός συνήθως διατυπώνει το πρόβλημα και καλεί τους μαθητές να κάμουν υποθέσεις , να προβλέψουν, να περιγράψουν, να αναλύσουν τα δεδομένα και να καταλήξουν σε συμπεράσματα (Κόκκοτας, 1989) . Έχοντας υπόψη το παραπάνω κεντρικό μεθοδολογικό σχήμα, τα κοινά χαρακτηριστικά της παραγωγής νέας επιστημονικής γνώσης που προτείνονται από τον Popper και Lakatos είναι: (Κουλαϊδής Β. 2002, σελ.136):

· Η γνώση αυξάνεται αλλά δεν σωρεύεται

· Η ασυμμετρότητα νέας και προϋπάρχουσας γνώσης

· Η υποθετικότητα αλλά με μεγαλύτερο περιεχόμενο αλήθειας

· Η συγκρότηση παραγωγικά δομημένων θεωριών και υποθέσεων.

ΥΠΔΒΜΘ , alfavita , esos , e-yliko , e-paideia , Ελληνική Πύλη Παιδείας , edra , επιμόρφωση Β επιπέδου στις ΤΠΕ , Ψηφιακό σχολείο