Αγαπητοί μου, φίλοι!
   Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ ότι υπάρχουν πολλοί επισκέπτες της ιστοσελίδας μου από πολλές περιοχές, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά κι από όλον τον κόσμο. Αυτό είναι ιδιαίτερα τιμητικό κι ενθαρρυντικό για μένα και μου δίνει δύναμη ώστε κάθε φορά να γράφω ή να παρουσιάζω το καθετί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
   Επειδή, όμως, το βήμα αυτό έχει σκοπό την επικοινωνία καθώς και την ανταλλαγή απόψεων ή και κριτικής, θα παρακαλέσω τους εκλεκτούς επισκέπτες της ιστοσελίδας μου, να δίνουν το στίγμα τους και να αφήνουν ένα απλό μήνυμα γιατί θέλω πολύ να μάθω ποιοι είναι και πού βρίσκονται.
   Δύο περιπτώσεις που με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα είναι: η μια από το μακρινό Sidney και η άλλη από νησί στον κόλπο της Γουινέας. Είμαι βέβαιος ότι πρόκειται για συμπατριώτες μας που ζουν μακριά από την πατρίδα. Κάθε ένας λοιπόν ας αφήνει το στίγμα του, για να μαθαίνουμε ο ένας για τον άλλο και να γνωριζόμαστε μεταξύ μας έστω και από μακριά.
   Για μια ακόμη φορά σας ευχαριστώ όλους και ελπίζω να μάθω κάτι για σας που με επισκέπτεστε και αναγνωρίζετε κάτι από την όλη μου προσπάθεια.

   Για τον οποιοδήποτε είναι μια απλή κούπα του καφέ!
   Για κάποιον άλλο μπορεί να είναι αναμνηστικό από κάποια εκδρομή.
   Μπορεί όμως και να είναι  ένα απλό δώρο από κάποιον φίλο που είναι πια μακριά σου και τότε η συναισθηματική του αξία έχει τεράστιες διαστάσεις!
   Όπως και να έχει όμως το θέμα, άιντε στην υγειά μας!

   Δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ, ούτε να προβλέψω, τι συνθήκες θα επικρατήσουν σύντομα στην πατρίδα μας και προς  τα πού θα οδηγηθεί η καθημερινότητά μας. Εκείνο που είναι βέβαιο και καθημερινά το βιώνουμε, είναι το ότι κάθε μέρα που περνάει, το αίσθημα ανασφάλειας που αισθανόμαστε μεγαλώνει, μια αμηχανία για το τι είναι καλύτερο να κάνουμε μας κυριεύει και από πουθενά δεν φαίνεται, έστω μια χαραμάδα, φωτός.
   Βγαίνουν οι υπουργοί μας στα κανάλια και αντί να ντρέπονται, ντρεπόμαστε εμείς γι αυτούς. Απευθύνονται, υποτίθεται, στους πολίτες κι εμείς ακούοντάς τους ή γελάμε ή, τις περισσότερες φορές, μοιράζουμε …παράσημα!
   Είμαστε πολίτες μιας ευρωπαϊκής χώρας και δεν μπορούμε ούτε να καταλάβουμε ούτε να το χωνέψουμε πώς γίναμε έρμαια στις διαθέσεις των πάσης φύσεως κακοποιών που δρουν ανενόχλητοι παντού γύρω μας και η αστυνομία παίζει το ρόλο του παρατηρητή. Παλιά ακούγαμε για κλοπές ή διαρρήξεις που πάντα γίνονταν σε σημεία που ήταν δύσκολο να έχει πρόσβαση η αστυνομία. Σήμερα γίνονται μέρα μεσημέρι, πολλές φορές δίπλα από τα αστυνομικά τμήματα, έξω από την πόρτα μας και δεν τολμάς ούτε να διαμαρτυρηθείς φοβούμενος τα χειρότερα. Βρίσκεσαι στο καφενείο του χωριού σου και συμπεριφέρεσαι λες και είσαι εσύ ο ύποπτος, ο καταζητούμενος ή ο ξένος και προσέχεις ακόμη και τη ματιά σου μην τυχόν και παρεξηγηθεί από τον αλλοδαπό και δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει.
   Περνάς από πλατείες χωριών και πόλεων και νιώθεις ανατριχίλα, βλέποντας εκεί στοιβαγμένους ανθρώπους από κάθε γωνιά της γης (το δηλώνει η μορφή τους) που κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι και πώς βρέθηκαν εκεί.
   Ζούμε σε μια χώρα που είναι πολύ εύκολο, αν κάποιος πει μια αλήθεια ή τέλος πάντων αυτό που πιστεύει, με μεγάλη ευκολία τον χαρακτηρίζουμε φασίστα ή ρατσιστή.
   Εδώ δεν έχουμε θέμα ρατσισμού. Σεβόμαστε τον κάθε άνθρωπο με το χρώμα του και με την ιδεολογία του. Βλέπουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα του παγκόσμιου συστήματος. Όμως, είναι λύση γι αυτούς τους ανθρώπους αλλά και για μας, να κυκλοφορούν γύρω μας έτσι ανεξέλεγκτα, χωρίς κανείς από πλευράς πολιτείας να δείχνει την παραμικρή διάθεση για λύση  του προβλήματος αυτών των ανθρώπων; Δε φροντίζουν να κάνουν ούτε το αυτονόητο που είναι η καταγραφή όλων αυτών, τουλάχιστο να ξέρουμε ποιοι είναι και πόσοι είναι. Πόσο δύσκολο είναι να πάρει η πολιτεία όλα εκείνα τα μέτρα που να εξασφαλίζουν την παραμονή εκείνων που μπορεί να αντέξει ο τόπος και οι συνθήκες ζωής που έχουν διαμορφωθεί εδώ τα τελευταία χρόνια;
   Δεν παραγνωρίζουμε τη δυστυχία που υπάρχει γύρω μας που μπροστά σε άλλους λαούς εμείς είμαστε ευτυχείς. Τι θα κάνει όμως ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν αρχίσει να πεινάει στη χώρα που του υποσχέθηκαν ότι είναι η γη της επαγγελίας; Πώς θα αντιδράσει και ποιος θα πληρώσει την προσπάθειά του για ικανοποίηση των βασικών βιολογικών του αναγκών;
   Την αδράνεια λοιπόν της πολιτείας τη βλέπουμε καθημερινά στον τρόπο με τον οποίο η αστυνομία αντιμετωπίζει τα γεγονότα (κλοπές, βιασμοί, ληστείες) που συνήθως φτάνει εκ των υστέρων!
   Πόσοι ντροπή άραγε ένιωσαν οι κρατούντες, όταν είδαν στην τηλεόραση τις αποθήκες με τα κλοπιμαία του περασμένου Δεκεμβρίου που λειτουργούσαν στη διπλανή χώρα;
   Πώς αισθάνεται ο αρμόδιος υπουργός, όταν έβλεπε στον τηλεοπτικό του δέκτη την ισοπέδωση του Κολωνακίου με παντελώς απούσα την αστυνομία; Κοιμάται ήσυχος; Φοβάμαι πως ναι!
   Η εγκληματικότητα δεν απασχολεί μόνο τη δική μας χώρα. Σίγουρα, είναι παγκόσμιο γεγονός και στη κάθε γωνιά της γης έχει ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Κάθε χώρα όμως, προσπαθεί μεθοδικά και λύνει τα προβλήματα σε ικανοποιητικό βαθμό.
   Εμείς εδώ, όχι μόνο δεν κάνουμε τις προσπάθειες που χρειάζονται αλλά και όσες γίνονται είναι σε λάθος δρόμο. Τα βλέπουμε και τα ζούμε καθημερινά. Κλασικό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα το περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο.   Επί δεκαετίες παίζουμε και γινόμαστε διεθνώς ρεζίλι, γιατί δια …νόμου παρέχουμε άσυλο σε παράνομους κι εγκληματίες και κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Περιττό να υπενθυμίσουμε πως η πολιτική εξουσία νοιάζεται μόνο για το λεγόμενο πολικό κόστος!
   Αν δε ληφθούν σύντομα άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος της ανασφάλειας των πολιτών, αν η πολιτική ηγεσία δεν χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και δεν πάρει την οριστική απόφαση για τη λύση του προβλήματος, φοβάμαι να πω τι σκέφτομαι για το εγγύς μέλλον μας!

…Με αφορμή ένα ρητορικό – θα έλεγα – ερώτημα κάποιου συναδέλφου για το αν υπάρχει τελικά κυβέρνηση, μου ήρθαν στο μυαλό μου, έτσι αυθόρμητα, κάποιες απλές σκέψεις που κάνουν καθημερινά οι περισσότεροι άνθρωποι και που έχουν σχέση με την σημερινή πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας.
…Προσπαθώ, με το συνειρμό μου βοηθό, να βρω αν, μεταπολεμικά τουλάχιστον, έχει υπάρξει άλλη κυβέρνηση τόσο αδύναμη (από κάθε άποψη), που να μπορεί όμως να ξεπερνάει με τόση ευκολία, πολύ μεγάλα προβλήματα (οικονομικά σκάνδαλα, ανικανότητα στελεχών, κακή διαχείριση, έλλειψη διορατικότητας και σχεδιασμού κ.ά.) και αντί να βελτιώνεται από τα λάθη της ή να προσπαθεί μέσα από την ουσιαστική ανάληψη ευθυνών να διορθώνει την πορεία της, με απύθμενο θράσος διακηρύσσει σε κάθε στιγμή, πως για όλα φταίνε οι …άλλοι!!!
…Το δεύτερο που, επίσης, θέλω να υπογραμμίσω, είναι ότι η …άλλη πλευρά εξανίσταται για ό, τι συμβαίνει, λες και κανείς δεν ξέρει, δεν είδε και δεν κατάλαβε τι έγινε στο παρελθόν.
…Μήπως θυμάται κανένας, ποιος, π.χ., γέμισε την Ελλάδα με …πανεπιστημιακές σχολές και φτάσαμε σήμερα να βλέπουμε, πως η μόνη χρησιμότητα και αξία που έχει ένα πανεπιστημιακό «χαρτί» (είναι δύσκολο να το ονομάσεις πτυχίο), είναι το ότι μπορεί να …στολίζει(;) μια ακριβή κορνίζα;
…Μήπως κάποιος άλλος θυμάται, ποιος φταίει, που όλα αυτά τα χρόνια οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι;
…Να μην μπούμε και σε άλλες , γνωστές άλλωστε, λεπτομέρειες.
…Από τη μεταπολίτευση και δώθε, όχι απλά υπήρχαν τα χρονικά περιθώρια, αλλά κυρίως υπήρχε πακτωλός χρημάτων, που αν συνδυαζότανε με την πολιτική βούληση των ταγών της εξουσίας, σήμερα, η κατακαημένη και περιφρονημένη πατρίδα μας, θα ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να μιλάμε για το φινλανδικό, π.χ. μοντέλο, αλλά για το ελληνικό.
…Σε ποιον να εμπιστευτεί ο πολίτης την τύχη του από δω και πέρα; Την αναξιοπιστία, την αναξιοκρατία  και την έλλειψη σοβαρότητας την αισθάνεται στο πετσί του. Είναι βέβαιος πως, σε κάθε περίπτωση, στο μέλλον θα έχουμε μία από τα ίδια. Τον έκαναν να βλέπει και να αισθάνεται το μέλλον του ζοφερό.
…Τώρα, να πούμε ότι ο καθένας μας αισθάνεται πρόσφυγας στην ίδια του τη χώρα, δε θα είναι κάτι καινούργιο. Κατάντησε η πατρίδα μας ξέφραγο αμπέλι και κάθε λογής και μορφής κακοποιός δρα ανεξέλεγκτα, χωρίς να αισθάνεται τον παραμικρό φόβο, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει αστυνομία ή άλλος έλεγχος. Το αίσθημα ανασφάλειας που νιώθει σήμερα ο κάθε πολίτης είναι πρωτόγνωρο!
…Και τώρα τι γίνεται; Πού πάμε; Υπάρχει ελπίδα;
…Ποτέ δεν είναι αργά ή « ποτέ μη λες πως είν’ αργά, έστω κι αν πράγματι είν’ αργά». Έστω και την τελευταία στιγμή μπορεί να σωθεί το «σκάφος»! Δύσκολα μεν αλλά μπορεί!  Αρκεί να το πιστέψουμε και να δείξουμε έμπρακτα τη θέληση και την αποφασιστικότητά μας.  Εμπρός λοιπόν!

   Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον, τον τελευταίο καιρό, τη μεγάλη δραστηριότητα που υπάρχει γύρω από τη δημιουργία καινούργιων, αλλά και την αναβάθμιση των υπαρχόντων ιστολογίων.
   Πολλά από αυτά χαρακτηρίζονται από την πρωτοτυπία τους, από τις ιδέες τους και προπάντων από τις γνώσεις των δημιουργών τους στα θέματα των Ν.Τ.
   Το γεγονός ότι κάποιοι από μας τους παλιότερους κάνουμε μεν την προσπάθεια, αλλά σίγουρα ξεχωρίζουμε αμέσως και φαίνεται η ποδιά του …νηπιαγωγείου που φοράμε, μας κάνει όχι να ζηλεύουμε τα επιτεύγματα των νεότερων αλλά αντίθετα να τα θαυμάζουμε!
   Εκείνο που θέλω σήμερα να καταθέσω, είναι η έκφραση μιας απορίας για το γεγονός ότι πολλά ιστολόγια (ίσως τα περισσότερα), παρουσιάζονται στις λίστες με ψευδώνυμα και με λατινικούς χαρακτήρες. Αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δηλαδή, δεν θέλουμε να φαίνεται καθαρά το όνομα του δημιουργού ή του ιδιοκτήτη; Υπάρχει κάποιος λόγος που, εγώ τουλάχιστο, δεν ξέρω και δεν καταλαβαίνω; Το όνομα και η υπογραφή μας σ’ αυτά που λέμε και γράφουμε πρέπει να είναι καθαρά γραμμένα. Σε αντίθετη περίπτωση, κάτι έχουμε ή θέλουμε να κρύψουμε ή τέλοσπάντων κάτι μας φοβίζει!
   Είναι τελείως διαφορετικό και το προσεγγίζεις πιο ζεστά ένα ιστολόγιο με τα περιεχόμενά του, που εξαρχής  δηλώνεται το όνομα του δημιουργού. Ακόμη, πιστεύω, πως με αυτόν τον τρόπο (της επωνυμίας) αναπτύσσονται σωστότερα και οι διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων της ίδιας ομάδας (εν προκειμένω των εκπαιδευτικών).
   Εύχομαι σε όλους, οι προσπάθειες που κάνουν, να έχουν πάντα ένα ευχάριστο και κυρίως δημιουργικό αποτέλεσμα.

   Σήμερα θα αναφερθώ σε ένα θέμα που πάντα με απασχολούσε και με απασχολεί σοβαρά, κυρίως όταν πάω να ψωνίσω στο σουπερμάρκετ, όταν επισκέπτομαι τον οδοντίατρο, όταν κάποιοι ψωνίζουν ατυποποίητα φαγώσιμα από τη λαϊκή αγορά (δεν μιλάω για τα λαχανικά και τα φρούτα) αλλά και σε πολλές άλλες περιπτώσεις που καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι. Αναφέρομαι στους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής που θα έπρεπε να τηρούνται και που όχι μόνο δεν τηρούνται, αλλά κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς παράξενος, περίεργος, ιδιόρρυθμος και πολλά άλλα, αν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς για κάτι.
   Αν παρακολουθήσουμε, π.χ., τις κοπέλες που συνήθως ασχολούνται με την κοπή των τυριών και των αλλαντικών στα σουπερμάρκετ, φορούν ένα γάντι στο ένα χέρι (οι περισσότερες ούτε ξέρουν ούτε κανένας τους έμαθε τι δουλειά κάνει αυτό το γάντι), πιάνουν τα πάντα πίσω από το ψυγείο και φυσικά και όλα τα φαγώσιμα (ας σημειωθεί πως σχεδόν όλα καταναλώνονται όπως τα αγοράζουμε) και δεν αντιλαμβάνονται πως το γάντι έχει την έννοια και το σκοπό, να μην ακουμπάει το χέρι τους στο προϊόν και το κυριότερο, το γάντι πρέπει να είναι μιας χρήσης και να μην έρχεται σε επαφή – απαγορευτικά – με τίποτα άλλο!
   Αν τώρα, πάντα καλοπροαίρετα, προσπαθήσουμε να καταγράψουμε και κυρίως να συνειδητοποιήσουμε, το πώς εργάζονται και πόσο πλημμελή είναι τα μέτρα καθαριότητας και υγιεινής που λαμβάνουν για την προστασία των πελατών τους οι οδοντογιατροί, τότε, φοβάμαι, την επόμενη φορά που θα μας ενοχλήσει το δόντι μας, θα δυσκολευτούμε να πάμε στον οδοντογιατρό μας. Μα, θα μου πείτε, οι άνθρωποι βάζουν μάσκα, χρησιμοποιούν πάντα γάντια, μην τους κακολογούμε! Παντού υπάρχουν οι εξαιρέσεις και ο καθένας ας κατατάξει, αν νομίζει, τον εαυτό του στην εξαίρεση. Σήμερα αναφερόμαστε στην πλειοψηφία. Θα καταγράψω κάποια πράγματα χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Την ώρα που είμαστε π.χ. καθισμένοι στην ειδική καρέκλα και ο γιατρός είναι έτοιμος να κάνει την παρέμβασή του στη στοματική μας κοιλότητα, ας σκεφτούμε ή την επόμενη φορά ας καταγράψουμε στο μυαλό μας, πόσα αντικείμενα πιάνει ο κατά τα άλλα «καλός» γιατρός μας, που είχε πιάσει και πριν με τα άλλα γάντια του προηγούμενου πελάτη; Τα βαζάκια π.χ. που πιάνει τη συγκεκριμένη στιγμή για να φτιάξει το υλικό του σφραγίσματος, δεν τα είχε πιάσει και πριν με πιθανόν ματωμένα ή οπωσδήποτε σαλιωμένα γάντια του πριν από μας; Όταν πιάνει την καρέκλα του να έρθει κοντά μας και στη συνέχεια το γάντι έρχεται στο στόμα μας τι γίνεται; Οι μηχανισμοί της καρέκλας (φωτισμός, νερό, αυτόματο άνοιγμα της εξώπορτας κ.ά,)αποστειρώνονται όλοι και πώς; Δε θέλω να αναφερθώ στις περιπτώσεις εκείνες που ο γιατρός πιάνει, κατά τη διάρκεια της εργασίας του, το τηλέφωνο ή πιάνει το μολύβι για να σημειώσει το επόμενο ραντεβού και όταν τελειώσει έρχεται να συνεχίσει στο …στόμα μας! Ο σκοπός μας δεν είναι να κατηγορήσουμε τους οδοντογιατρούς ή οποιονδήποτε άλλο εργαζόμενο.
   Εμείς σεβόμαστε την εργασία του καθενός αλλά κυρίως μας ενδιαφέρει η περιφρούρηση της υγείας μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, το πόσο εύκολο είναι να μεταδώσουμε ή να μας μεταδώσουν κάποια ασθένεια. Είναι προτιμότερο να μας κατηγορήσουν για ιδιορρυθμία ή υποχονδριακή συμπεριφορά παρά να βρεθούμε αγκαλιά με μια ηπατίτιδα ή κάτι χειρότερο.
   Κλείνοντας θέλω να υπογραμμίσω πως τελικά όλα είναι θέματα παιδείας. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ακόμη και ο τρόπος της χρησιμοποίησης ενός απλού γαντιού, είναι θέμα παιδείας για τον καθένα μας.

   Τον τελευταίο καιρό μου κάνει εντύπωση, το ότι κανείς δεν ασχολείται με την τιμή του ψωμιού, ένα είδος καθημερινής ανάγκης για πλούσιους και φτωχούς που στο πρόσφατο παρελθόν υπήρξε σημείο αναφοράς και τριβής κυρίως μεταξύ των κομμάτων, όταν ήθελαν να αντιπαρατεθούν και να κοντράρουν τα ξίφη τους!
   Θυμάμαι εκείνες τις μαραθώνιες συζητήσεις και την ανάλυση του κόστους του ψωμιού, που με βάση την υψηλή τιμή του πετρελαίου τότε, αλλά και την αλματώδη αύξηση της τιμής του σιταριού, έπρεπε να διαμορφωθεί ( σιωπηρά τουλάχιστο όλοι συμφώνησαν) στην τιμή των 1,40  το κιλό (βλ. 750(!) γραμμάρια).
   Σήμερα, λοιπόν, ουδείς ασχολείται με αυτό και κανένας φούρναρης δεν παίρνει, έστω και με δική του πρωτοβουλία, την απόφαση, να κατεβάσει λίγο την τιμή του. Το πετρέλαιο (ως τιμή βαρελιού στη διεθνή αγορά) βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο σχεδόν δεκαετίας και τα σιτηρά, εφέτος, σε κατιούσα πορεία. Τούτο σημαίνει – με απλά λόγια – πως εξέλιπαν πλέον οι λόγοι που το ψωμί βρισκόταν σε τόσο ψηλά επίπεδα και έπρεπε αυτόματα, με βάση πάντα τη λογική αλλά και τα τότε επιχειρήματα των φουρνάρηδων, να προσαρμοστεί σε χαμηλότερα επίπεδα.
   Είναι απαράδεκτο να εξακολουθεί σήμερα να πουλιέται στην παραπάνω τιμή και ουδείς να ασχολείται με αυτό! Δεν αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες, πως κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθούν και με τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων; Δε βλέπουν πως ήρθε ο καιρός να παταχθεί η αισχροκέρδεια και να ξεριζωθούν τα αποστήματα της αγοράς;
   Όμως, στην πατρίδα μας, που το εμπόριο ποτέ δεν ήταν υγιές, ισχύει αυτό που μου είπε ένας παππούς προχθές με απλό αλλά αφοπλιστικό τρόπο:     «… ό, τι ανεβαίνει, δεν κατεβαίνει.. μην το …ψάχνεις!».