Δημήτρης Ροτζιώκος

  Το καλοκαίρι του 1983 βρέθηκα στο Τορόντο του Καναδά.
  Εκεί, σιγά σιγά και για δυο περίπου μήνες, γνώρισα τη σπουδαία αυτή χώρα, στην οποία αξίζει να ζεις και να δημιουργείς, γιατί από τη μια σου δίνει τη δυνατότητα να «προκόψεις», αν πραγματικά το θέλεις, και από την άλλη σε προστατεύει και  αισθάνεσαι αυτό το διάχυτο αίσθημα ασφάλειας που υπάρχει σε κάθε σου βήμα!
   Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, έμαθα για ένα τεράστιο πρόβλημα που είχαμε ως χώρα και αισθάνθηκα ντροπή, από τη μια γιατί ήμουνα εκπαιδευτικός και θα έπρεπε να γνώριζα όλες τις πτυχές αυτού του συγκεκριμένου προβλήματος και από την άλλη γιατί, επιπόλαια και με τη συνδρομή της πατρίδας μου, δίδασκα στα ελληνόπουλα για τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ως μια από τις Δημοκρατίες της τότε Γιουγκοσλαβίας. Για όσους νεότερους δεν αντιλαμβάνονται τι λέω, ας ανατρέξουν στη Γεωγραφία της Πέμπτης τάξης εκείνης της εποχής και θα τα δουν. Επίσης, αν ήθελες επιπρόσθετες πληροφορίες, όλες οι ελληνικές, παρακαλώ, εγκυκλοπαίδειες εκείνης της εποχής σου έδιναν και αναλυτικές πληροφορίες για τη « Δημοκρατία της Μακεδονίας ».
   Μετά από το πρώτο σοκ, να βλέπω δηλαδή για πρώτη φορά εκτός πατρίδας ανθρώπους που να αυτοπροσδιορίζονται από τη μια ως «Μακεδόνες», αλλά ταυτόχρονα να συμπεριφέρονται απαξιωτικά για την Ελλάδα και τους Έλληνες,   άρχισα να ψάχνω, να ρωτάω τους ομογενείς, να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που είχαν τη δυνατότητα της σωστής πληροφόρησης και μέσα στα πολλά που έμαθα από πρώτο χέρι, ήταν και το ότι υπήρχαν άνθρωποι (και γνώρισα τέτοιους) που ενώ κατάγονταν από ελληνικές περιοχές (Δυτική Μακεδονία)και μιλούσαν καθαρά ελληνικά, δεν αισθάνονταν καλά να τους αποκαλείς Έλληνες ή πατριώτες και το σπουδαιότερο δεν επέτρεπαν στα παιδιά τους να χρησιμοποιούν ούτε μια ελληνική λέξη στο λεξιλόγιό τους.
   Να πω τώρα ότι είχαν και έχουν βέβαια, πολύ καλά οργανωμένη κοινότητα και για τις τακτικές εκπομπές που είχαν κάθε βδομάδα στην τηλεόραση; Να αναφερθώ στις γιγαντοαφίσες που βρίσκονταν μπροστά και ψηλά στις κεντρικές εισόδους των καταστημάτων που διέθεταν, με το όνομα «Μακεδονία» ή « Μακεδονικό » ή το μαγαζί των « Μακεδόνων »;
   Όλα αυτά, λοιπόν, συνέβαιναν – και συνεχίζουν και σήμερα να συμβαίνουν – από τους γείτονές μας κι εμείς εδώ κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου και …όλα καλά και όλα ωραία! Είχαμε στηρίξει τις ελπίδες και τις τύχες μας στον Τίτο και ζούσαμε στον θαυμαστό κόσμο των ονείρων μας!
   Τώρα, ξυπνήσαμε από το λήθαργό μας και αγανακτούμε, γιατί οι διάφορες χώρες αναγνωρίζουν τη γειτονική μας χώρα ως «Μακεδονία». Μα, εδώ και δεκαετίες, έτσι τους γνωρίζουν, τους ζουν και τους ονομάζουν κι εμείς ποτέ δε διαμαρτυρηθήκαμε! Μάλιστα απορούν και μας θεωρούν εξωπραγματικούς να ζητάμε την αλλαγή του ονόματός τους τώρα!
   Θα ήταν παράλειψη, αν δε λέγαμε και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό. Αν και συνέβησαν, λοιπόν, όσα συνέβησαν και συμβαίνουν, ελάχιστοι Έλληνες γνωρίζουν πού αρχίζει και πού τελειώνει η αλήθεια.
   Ποιος γνωρίζει όλα τα επιχειρήματα και τις λεπτομέρειές τους, που διαθέτει η άλλη πλευρά;
   Πώς συμβαίνει να μην μπορούμε να πείσουμε τους ξένους για το δίκαιο των θέσεών μας;
   Μήπως ακολουθούμε λάθος δρόμο ή δεν έχουμε οργανώσει σωστά τα επιχειρήματά μας;
   Γιατί δε φρόντισε η επίσημη πολιτεία με επιμονή και σωστό σχεδιασμό, να προωθήσει εντός κι εκτός συνόρων, χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις πραγματικές και αληθινές διαστάσεις του προβλήματος με πειστικά επιχειρήματα και με αγώνα προς κάθε κατεύθυνση;
   Γιατί δε φρόντισε να βρει τους κατάλληλους ανθρώπους που θα αναλάβουν τη δημιουργία ενημερωτικών εκπομπών εντός κι εκτός συνόρων, με συμμετοχή διακεκριμένων ιστορικών, Ελλήνων και ξένων, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της άλλης πλευράς, ώστε και ο πιο απλός πολίτης εκ των πραγμάτων να ακούσει, να μάθει και να πεισθεί, για το τι ακριβώς συμβαίνει; Με τα λάβαρα και τις άστοχες, άνευ λόγου, συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες, δε γινόμαστε γνώστες των προβλημάτων και πολύ περισσότερο δεν προσφέρουμε τίποτα στη λύση τους. Όσο πιο καλά γνωρίζουμε ένα πρόβλημα τόσο πιο κοντά στη λύση ή την αντιμετώπισή του είμαστε. Οι κραυγές και οι αφορισμοί είναι γνωρίσματα του μεσαίωνα.